Kam njohur nga afer e kam patur privilegjin te punoj me nje njeri,  i cili,  me ka lene mbresa te thella e nuk ngjante me te tjeret. Ai qendronteme lart nga ndonjeri qe rreh gjoksin e i atribuon vetes,  vlera qe nuk i ka patur ndonjehere.  Kuptohet;  vlerat e tij,  mund te jene  te fryra e te sajuara dhe lumemadhit i vjen mire tja atribuosh.

Eshte fjala per nje njeri te mbetur bonjak,  qe ne femijeri,  kur ish vetem 7 vjec.  Ai u lind,  me vella binjak,  ne fshatin Kolonje te rrethit te Gjirokastres;  u rrit e u vselit ne fshatin Prongji,  te ketij rrethi,  nen kujdesin e njerezve te mire te fisit te tij human e te shpirtmireve te atij fshati.  Ai u „ poq “ ne zjarrin e Luftes Nacionalclirimtare dhe me vullnet  e me inat,  u fut ne udhet e qiellit,  ku dha ndihmesen e tij modeste,  me shume vlere per rritjen e Aviacionit Shqiptar,  me kontribute bazike ne helikopter,  si themeltar,  si pilot e si drejtues „babaxhan “.

Ne analize te fundit, jeta ka provuar se  njeriu,  pavaresisht nga pozicioni qe mban, nga specialiteti qe ka,  nga aftessite mendore e fizike dhe profesionale,  domosdo, ne jete ben ate qe mund te beje  dhe kap limite te deshiruar. Qe te arrihet kjo,  njeriu kerkohet te zoteroje  vendosmerine dhe bindjen ne ate qe  ben apo qe synon,  si dhe te mbeshtetet fort tek njerezit qe drejton e te ndertoje marredhenie te paqta, dashamiresiee mirekuptimi; si me shefat dhe me vartesit.

Nga sa di,  them se eshte mjaft e veshtire,  ne cdo pune e ne cdo profesion,  te gjesh nje njeri aq te kompletuar;  aq te paster;  aq dashamires e aq zemerhapur si Sejdo Bilush Kamberi,  per te cilin,  veshtire se mund te gjesh nje njeri qe te thote ndonje fjale te keqe.  Kur njeriu ndahet nga jeta,  eshte bere norme  te vershojne fjalet e mira,  duke i thurur lavde e hosanara,  te verteta e te sajuara. Hiperbola,  ne keta raste eshte ulur kembekryq e pershkon, nga nisja ne mbyllje te fjales te lamtumires, vetem fjale te mira e lavderime.

Ne keto qe po shkruaj,  kam parasysh nje thenie te lashte,  te popullit tone,  e cila ka marre vleren e aksiomes. Sipas sloganit te njohur; „ kali i kuq e ka nje huq “. Sa e si e kam njohur Sejdo Kamberin,  Ai bente pjese ne kuajt pa huqe. Ndihem mire,  kur kuptoj se fjalet e mija,  jane ato qe duhen.  Kur kemi te bejme me nje te vertete,  te cilen pak kane patur shansin ta prekin,  „cekanet “  rrahin ne nje pike e kjo mjafton,  besoj.  Jo per t’ju mbushur mendjen,  se po rrefej nje te vertete,  por per ta pasuruar e plotsuar idene time,  po ju sjell ne vemendje disa thenie shokesh:

 Disa opinione kolegesh

1. Albert Spiro Shkurti. „ …Sejdo Kamberin  e kam njohur nga viti 1961,  kur u ktheva,  nga Batajsku ( BS ),  i titulluar oficer,  me diplomen e pilotit te helikopterit Mi  –  4.  Ne ate kohe,  Sejdua ishte komandant i Skuadriles  te perzier,  ne te cilen   fluturonin helikoptere Mi – 4 e Mi – 1; dhe nje aeroplan i tipit Jak – 18A,  te cilin e shfrytezonte Komandanti i Aviacionit dhe Inspektori i Armes. Sejdo Kamberi ishte mjaft i afrueshem me njerezit.  Mund te them, me kompetence se Sejdua , edhe pse ishte komandant, ishte me i afrueshem se komisari. I qeshur,  i  bisedes,  pyeste e interesohej per njerezit,  futej ne biseda,  si i barabarte. Sejdua bente shume shaka e qeshte,  vazhdimisht.  Adil Sinani ( ndjese paste),  shok e koleg i afert i tij,  i drejtohej Sejdos, me shaka: “…Sa shami hundesh mban ne xhep,  ti Sejdo ?  (Sejdua ishte hundemadh).  Sejdua,  po me te qeshur,  pergjigjej: “ Po ti Adil,  sa leke paguan tek berberi,  per t’u qethur? ( Adili ishte pa floke). Kur Skuadrilja e Transportit u pajis me aeroplane te mesem transporti , te tipit An – 2, Sejdua fluturonte dhe me kete tip aeroplani.

Sejdo Kamberi kishte ndjenje te larte pergjegjesie,  per detyren.  Ai,  kur helikopteri apo avioni,  shkonte ne detyre,  priste ne aerodrom,  deri sa mjeti ajror te ulej dhe Ai te mesonte si shkoi fluturimi. Sejdua largohj i fundit,  nga reparti.

Kerkesen e llogarise,  e bente me takt,  e nuk lendonte njeri.  Aktivizohej ne lojera sportive;  ishte aktiv,  sidomos ne Volejboll.

Sejdo Kamberi,  ishte fluturues cilesor,  kompetent;  Ai ishte dhe udheheqes fluturimi cilesor.Sejdua Ka dhene ndihmese me vlere,  per te mesuar efektivin pilot dhe teknik si specialist.

• Pajtim Demaj; veteran aviacioni, teknik ne detyra te ndryshme ne Regjimentin e Farkes; specialist per helikopteret Mi – 4.

„ …Sejdo Kamberin e gjeta komisar te Skuadriles te Transportit Ajror; ne aerodromin e Laprakes. Skuadrilja e Transportit, ne ate kohe,  ishte e pajisur me 12 aeroplane transporti te mesem,  te tipit An – 2; 4 helikoptere te msem Mi – 4 dhe nje aeroplan dyvendesh Jak – 18A.  Sejdua, fluturonte ne te dy tipat; si me aeroplane dhe me helikoptere. Isha ushtar i sherbimit te detyrueshem,  me detyre radist.  Detyren e Shefit te Radiopajisjeve e kryente,  oficeri Irakli Cuedari; me vone,  ne vend te tij , u emerua kuadri Myslym Gjoka,  nga fshati Macukull i rrethit te Burrelit.

Isha Sekretar I Organizates te Rinise dhe komunikoja vetem me komisar Sejdon.

Sejdo Kamberi ishte teper korrekt. Ai kishte vizion te qarte dhe ishte teper komunikues.  Njihte mire kerkesat e kohes,  ecte me hapin e kohes dhe i njihte mire krkesat e vecanta te njerezve. Sejdua,  ne kete kuader,  kuptonte sentimentet e te rinjve sic ishin: Daljet e lira ne qytet; mbremjet e vallezimit,  takimet me grupe te rinjsh e te rejash te terrenit,  dhe binjakezimin me klasa te shkollave te Kryeqyttit etj. Komisar Sejdua,  mendonte e kujdesej shume per ushtaret,  te cilet e donin dhe e respektonin jashte mase.  Ai qendronte afer ushtareve dhe njihte shqetesimet dhe hallet e tyre.

Sejdo Kamberi,  ishte nje model I mire per ta ndjekur,  ne jete. Ai ishte i gjindshem e i kishte mbire fjala e mire dhe buzeqeshja ne buze.

Ne Regjimentin e Helikoptereve,  Sejdua,  u emerua Zevendeskomandant,  per fluturim.

Doli ne pension pleqerie, si pilot,  ne vitin 1975. 

3)Selman Mece;  pilot helikopteri,  veteran;  njeri nga themeltaret e aviacionit helikopter  ne vendin tone; specialist i njohur i pilotimit,  instruktor i teknikes se pilotimit qe ka mesuar mjaft pilote helikopteri, aktualisht banon ne Ilinois te USA: Ne prononcimin e tij ne mjetet e komunikimit; deklaroi:

„… Sejdua ishte fjalepak e punesakte. Ai ishte nga Fushebardha ( nga Prongjia NN). Mbaroi me grupin e pare te piloteve. Ne vitin 1956, mbaroi specializimin ne Helikopteret Mi – 4, ne Pugacov  (BS). Sejdua, shume shpejt u be komandant i grupit te helikoptereve.  E kam njohur si te rregullt e sistematik. Organizoi pergatitjen teorike te piloteve,  duke perkthyer nga Rusishtja rregulloret e fluturimit dhe instruksionet perkatese. Kreu detyren e komisarit dhe,  kur u formua Regjimenti i Helikoptereve,  u caktua Zervendeskomandant i regjimentit  per fluturim. Ne vitin 1975, doli ne pension pleqerie, si pilot.

• Burhan Nuro Nurja. Veteran;  ishpilot i helikoptereve Mi – 4; Ai ka mesuar prej Sejdo Kamberit dhe kujton:

“… Sejdo Kamberin e kam njohur ne vitin 1956, Ne qytetin e Pugacovit ( BS),   kur erdhi per t’u specializuar,  ne Helikopterin Mi – 4, me nje grup shokesh. Ne ate kohe,  isha student per pilot; pergjegjes i grupit te piloteve qe studionin ne hlikopter.  Ne vitin 1961,  kur u ktheva nga Batajsku ( BS),  me caktuan ne Skuadrilen e Transportit,  ne helikopterin Mi – 4.  Sejdua, deklaroi: „… Burhanin, do ta pergatis une per pilot, ne Helikopterin Mi – 4“ dhe,  qe atehere nuk eshte ndare prej meeje.  Si komandant Skuadrile,  Sejdo Kamberi ishte korrekt;  fjalepak e puneshume.  Atij njeriu i „ ngjiste fjala „! Nuk fliste shume,  ishte shume i pjekur,  si njeri e si pilot. Me bente pershtypje interesimi i tij,  per femijet dhe ndjenjat dashurore qe shprehte kur ishte fjala per bashkeshorten e tij.

Kam fluturuar shume, me te dhe kam pershtypje mjaft te mira. Sejdua ishte model i mire qe duhej ndjekur. E veshtroja tek fluturonte me nje korrektesi shembullore; Ai, si te ishte student, nuk levizte fare nga rregullorja dhe cdo veprim ne ajer e keryente sic ishte e shkruar ne instruksionin perkates. Pergatitej ne detaje per fluturim dhe ishte shume njerezor. Ai ishte komandant por nuk mbante distance;  ishte i futur tek njerezit; ulej ne tavoline me vartesit, paguante gjithmone e nuk e njihte fjalen „ qyl “. Ne shoqeri ishte teper korrekt; ruaj kujtimet me te mira per ate njeri.

Po te vazhdoja dhe me te tjere; mesiguri qe do te degjoja te njejtat fjale e po ata  opinione,  prandaj i quaj te mjaftueshem mendimet qe po ju paraqes. Vecse,  si per te vertetuar ato qe me thane kolget,  ju bej me dije,  se,  per te paraqitur kete monografi,  nuk e kam patur te lehte,  madje kam „ vuajtur “ mjaft. Le qe familjaret e tij,  s’di perse,  nuk u treguan te gatshem per te me ushqyer me te dhena, por e pata te veshtire te gjeja nje fotografi te tij. Se Sejdo Kamberi nuk ishte njeri i kapardisjeve e i gjoksit te nxjerre, por nje modest i tepruar. Per fatin tim te mire, kam nje mik, i cili eshte mik i te gjitheve;  Petraq Koroveshin ,  i cili e ka te pasur fototeken dhe me eerdhi ne ndihme edhe ne kete rast, duke me servirur nje fotografi te vjeteruar e te restauruar. Ma hoqi litarin nga qafa edhe ne kete rast shoku im i mire.

Disa te dhena biografike

Sejdo Bilush Kamberi u lind,  binjak me te vellane e vetem, Maliqin ne fshatin Kolonje te rrethit te Gjirokastres, me 10 mars te vitit 1927. Babai Bilush dhe Nena  Salo ( Salihe) ishin shqiptare  autoktone. I mbetur jetim nga femijeria,  qysh ne moshen 7 vjecare,  per Sejdon e parritur hodhi doren njeriu i fisit te tij Xhepo ( Rexhep ) Ruci, dhe gruaja e tij- Manurja, nga Prongjia . Familja e tyre u kujdes per rritjen e bonjakut dhe me pas,  per veselitjen ( dasmen e tij ). Sejdua mbeti jetim vete i trete. Se bashku me vellane binjak,  Maliqin dhe me motren Aishe,  e cila ishte me e madhe ne moshe. Sejdua e gjeti nje strehe ku u mbeshtet e „beri pete “.

 Me duhet te ndalem ne nje cast per te depertuar ne vecorite e jetes bonjake te Sejdo Kamberit.  I mbetur jetim qe ne femijeri,  Sejdo Kamberi nuk e ndjeu frymen dhe eren e Nenes se tij; eren e gjirit te saj jetedhenes;  asaj qe e solli ne jete;  as dashurine e Babait per birin.  Duhet ta kesh perjetuar bonjakerine qe te hysh,  pa frike ne lekuren e tij e te pershkruash me vertetesi ndjenjat,  perjetimet,  vetemohimin,  sakrificat dhe kufizimet e nje njeriu qe nuk ka mbi koke „ombrellen “ mbrojtese qe i duhet  dhe nuk ka mundesi te shpalose,  lirshem,  me krenari e capkeneri,  ato qe do te bente, po te ishte ndryshe.

 Ne jeten e njerezve ka zene vend slogani: „ Perendia,  me nje dore te hedh e me tjetren te pret “ !   Nuk ngjan perhere keshtu. Mirepo Sejdo Kamberi,  megjithse fati i tij u percaktua qe kur mbeti pa prinder, u ndodh me fat se rruga e jetes e perplasi tek njerez te mire te cilet u kujdesen qe jetimi te rritej si te tjeret,  dhe mos ta ndjente mangesine apo boshllekun qe formuan ne jeten e tij ndarja nga jeta e dy prinderve.  E them me pergjegjesi  se,  sido qe pritesit u kujdesen shume per jeten e te mbeturit jetim dhe u perpoqen ti krijonin te gjithe kushtet e nevojshem,  sipas kohes dhe mundesive, Nenen dhe Babane biologjike, nuk mund ti zinin vendin e tyre.

Vendi dhe roli i bonjakut Sejdo Kamberi,  ishte i percaktuar nga fati i tij.  Perfytyroni nje jetim;  si qendron ne mjedis,  sa i drojtur eshte,  edhe kur ha,  kur luan me bashkemoshataret,  sa i mefshet, i menduar e qe pengohet duke baritur ( ecur).  Prtesit qe u bene dhe rritesit e tij, e pajtuan yzmeqar.  Pune tjeter, bonjaku i asaj moshe nuk mund te bente.  Edhe kjo ishte  me shume nje bamiresi,  per hir te Zotit. Jetimi  shkonte me bravare me bashkemoshataret dhe mundohej te sillej si ata,  por mendjen e kishte gjetiu.  Ai qante,  mallkonte,  me shpirt,  fatin e tij te zi e nuk ankohej nga kujdesi qe tregonin pritesit per te.  Brengen e ruante thelle ne shpirt;  te tjeret vec e pikasnin ate nga sjellja e tij e rezervuar.  Mirepo  mendimi e coi Sejdon drejt nje Nene te Madhe, Luftes Nacionalclirimtare ne gjirin e te ciles u fut heret e atje,  gjeti motra e vellezer te tjere,  me te cilet  u afrua,  u miqesua,  u burrerua ne zjarrin e luftes per liri e doli prej saj,  me i rritur,  me i pjekur e me atdhetar,  se kurre.

Nese ne femijerine  tij si yzmeqar, duke bredhur pas bravareve dhe ne jeten e perditeshme,  Sejdua ishte i menduar,  i terhequr,  i hutuar,  pa iniciative,  i frikur e i rezervuar,  na duhet te konsiderojme faktin qe nuk  kishte prane binjakun,  as motren e shpirtit.  Sic eshte e njohur dhe shkencerisht,  binjaket nuk duhet te ndahen nga njeri – tjetri;  ata jane si ata motorret sinhrone te aeroplanit. Kur ushqehej me gji nga nena e tundej ne djepe,  Sejdua kishte prane motren dhe vellane,  ndjente frymen dhe ledhat e tyre;  tashme ky faktor  i mungonte.  Deri ne moshen 7 vjec,  kur mbeti bonjak,  Sejdua luante neper shtepi e ne rrugicat e mehalles,  se bashku e nen drejtimin e motres Aishe,  mesoi prej saj te shqiptonte fjalet e para,  hanin sekrecionet e hundeve te njeri – tjetrit,  ngroheshin naten me frymen dhe me temperaturen e shtatit te njeri – tjetrit,  deri dhe me urinen e shoqi – shoqit,  gjera te cilat i kerkonte por nuk i gjente dot..

Po guxoj te  hidhem me tej. Ne cete,  ne batalion e ne Brigate,  ku luftoi,  Sejdua akoma i parritur ishte nen kujdesin e partizaneve me te rritur se Ai. Ata i mesuan Sejdos, si te mbante dyfekun; si ta zbrazte ate e kur duhet ta zbrazte, si tu ruhej plumbave te armikut etj. etj. Ai mes mjeshterve te luftes partizane, mesoi jeten e partizanit.  Edhe ne shkollen „ Skenderbej “, pas luftes dhe ne Novosibirsk ( BS ), ashtu si kur u kthye ne Atdhe e gjate gjithe jetes,  Sejdua ishte ne shoqerine e zgjedhur te aviacionisteve,  te cilet,  sic eshte e njohur,  veshtiresite e profesionit dhe perzgjedhja e individeve i kishin veshur me tipare te qenesishme,  prej te cilave heroi yne, mori mjaft.  Nese karakteri i Sejdo Kambrit mbeti i pandryshuar,  derisa u nda nga jeta dhe dashamiresia e tij  e buzeqeshja i ndrinte fytyren,  shkaqet duhet ti kerkojme edhe ne keta faktore.  Jeta dhe fati e degdisen ne shtigje te tjere,  ku pati te bente me njerez te mire, prej te cileve mesoi shume gjera te mira. 

Duke u rropatur atyre lendinave e arave,  me bravaret e Xhepo Rucit,  familja e te cilit u kujdes shume  per te dhe e pajtoi yzmeqar,  nisur nga shpirti i tyre bamires,  djali i drojtur  e i hutuar,  per shkaqe sentimentale,  sic u thane me siper,  meqenese ne gen kishte,  ne te dy krahet,  si ne Kolonje dhe ne Prongji,  atdhetarine,  duke ruajtur cangadhet,  me shoke te se njejtes moshe e me mide te njejte,  shpejt ra ne kontakt me kauzen e Luftes Nacionalclirimtare te popullit shqiptar. Sejdua,  fillimisht,  u aktivizua ne formacionet territoriale  ne perbereje te te cilit ishin grumbulluar vajza e djem te cilet urrenin per vdekje e deshironin te shporrnin nga vatrat pushtuesit e huaj, fashiste. Batalioni partizan  „Asim Zeneli “,  i cili,  ne ate kohe operonte ne Zonen e Pare Operative ku perfshihej dhe Prongjia,  pas Kongresit te Permetit ( 24 maj 1944 ) u be pjese e Brigates se 6-te Sulmuese te Ushtrise Nacionalclirimtare.

Sejdo Kamberi,  i cili aso kohe sapo kishte mbushur moshen 16 vjec,  u be pjese e kesaj Brigate dhe,  u rrjeshtua ne krah te partizaneve te tjere,  me arme ne dore,  partizan. Ne perberje te Brigates se 6-te Sulmuese,  partizani i vogel Sejdo Kamberi mori pjese ne te gjithe aksionet luftarake te saj. Ai luftoi  deri ne Vishegrad.

Ne vitin 1945,  kur brigatat partizane zbriten nga malet e i sollen popullit lirine,  Sejdua,  tashme me i rritur  e me i kalitur,  ne zjarrin e luftes partizane u kthye nga Jugosllavia dhe meqenese ishte pionier  e me shkolle te pambaruaru ul ne bangat e shkolles ushtarake te kadeteve ( ne Laprake ),  e cila,  me pas mori emrin e legjendarit „ Skenderbej “.

 Mendoj se ketu duhet te ndalemi disi. Ne kohen pas Luftes se Dyte Boterore,  djemte qe hynin ne kete shkolle, rridhnin nga familje ishpartizanesh ose te atdhetareve te njohur.  Ne vitet pas clirimit,  dhe me vone,  familjet qe kishin djem capkene  e „te levizur “ i conin ne kete shkolle,  e cila u kthye ne shkolle  „elite “,  per mode,  por dhe per te  „mbledhur “ djemte e „ levizur “.

Rasti i Sejdo Kamberit nuk ngjan me te tjeret.  Ishte koha kur Ushtria Nacionalclirimtare,  e dale nga lufta do te kthehej ne nje ushtri te kohes,  te pajisur me te gjithe kualitetet si: me aviacion;  me tanke;  me mjete lundruese;  me artilieri kunderajrore e tokesore;  me mjete llokatore e radiotknike;  deri dhe me raketa te drrejtuara. Sejdua,  qe kur ishte ne mal e luftonte kunder pushtuesve,  ashtu si dhe partizanet e tjere,  ndeshej me nje armik superior ne mjeteluftarake; ne  armatimee e ne pajisje.  Ai dhe shoket e tij,  kishin ne krah,  vetem nje pushke,  nga ato qe i ishin kapur pushtuesve dhe me to nuk mund te shenjonin kunder aeroplaneve te pushtuesit,  te cilet fluturonin pa u ndeshkuar,  ne qiellinn e Atdheut, sikur ky qiell te ishte mall pa zot. 

Mbasi iu nenshtrua analizave dhe keqyrjeve mjekesore,  ne Spitalin e Pergjithshem Ushtarak,  ne Tirane dhe rezultoi i afte per te fluturuar,  Sejdua dhe nje grup djemsh syshqiponje,  ne pranveren e vitit 1948, me nje aeroplan sovjtik, mori udhen per ne Bashkimin Sovjetik.  Fluturuan nepermjet Kievit dhe mberriten ne Moske,  mbasdite,  ku qendruan pak ore,  deri ne mbremje. Ne Metropolin Sovjtik  pane cfare munden, ne ato ore qe kishin ne dispozicion.  Ne mbremje,  me tren,  djemte nga vendi yne,  u nisen per ne udhe te larget te hekurt,  per ne Siberine e akullt.  Ata u sistemuan ne Shkollen Sovjetike te Aviacionit te qytetit Novosibirsk,  e cila mbante emrin e legjendares Maria Raskova,  e cila,  ne betejat ajrore kunder nazisteve,  komandonte nje regjiment me femra pilote.  Ishin shqiptaret e pare qe shkelnin ne kete shkolle e ne ate qytet. Ata u priten me nderime e u sistemuan, ne kushte mjaft te mira,  per jetese e per te fluturuar. Do te sterviteshin ne aeroplanet  bombardues, U – 2;  UT – 2; UTB – 2 dhe                ne perfundim,  do te shalonin aeroplanin shturmovik ( gjuajtes ) te tipit Jak  – 9, I cili ishte njeri nga aeroplanet me te sofistikuarit e kohes.

Duhet theksuar se ne kete shkolle dhe ne skuadrilen e shqiptareve ne vere, vinin per te fluturuar , „ „korifejte „ e Aviacionit Shqiptar, Niko Hoxha dhe Edip Ohri, te cilt , n ate kohe studionin ne akademi ,n Moske dhe vinin aty per te ruajtur shprehite e te fluturuarit.

 Ne Shkollen e Aviacionit te Novosibirskut, shoke grupi te Sejdo Kamberit ishin:

1. Hektor Lako-( Deshmor i Atdheut ).
2. Qemal Mertiri( Deshmor i Atdheut), pergjegjes i grupit, rene ne procesin mesimor, varri dhe eshtrat e te cilit, sot e kesaj dite , prehen , nen akullin siberian;
3. Lulo Musai ( Spahaj) , ( ndjese paste ) – Themeltar i Regjimentit te Helikoptereve – Mi – 4;
4. Haki Jupasi ( ndjese paste) pilot cilesor, i quajtur “ Ikone e aviacionit”.
5. Refit Jazoj ( Deshmor i Atdheut),  pergatiti disa breza pilotesh,  kur kryente detyren e instruksionit te teknikes se pilotimit, ne Shkollen e Aviacionit,  ne Qytetin “ Stalin” dhe ne Vlore.
6. Flamur Mickaj ( ndjese paste ); instruktor legjendar i teknikes se pilotimit;  nje officer model; I pashem e I rregullt.
7. Zebo Durmishaj ( ndjese paste )
8. Shaban Danaj ( ndjese paste ) – parashutist legjendar,  shume trim.
9. Shaqo Hoxha ( ndjese patse ).
10. Seo Trola ( ndjese paste );
11. Barjam Hitaj ( ndjese paste ), piloti lgjende i aeroplanit te vetem bombardues IL – 28 qe dispononte Ushtria dhe Aviacioni yne
12. Mersin Minxha; piloti me jetegjate  ne Aviacionin Shqiptar.
13. Sejdo Kamberi ( ndjese paste ) Njeri nga pilotet themeltare te Aviacionit Helikopter MI – 4.

  Pak histori: 

Ne fund te vitit 1951, Sejdua dhe shoket e tij te grupit, te diplomuar pilote gjuajtes, u kthyen ne Shqiperi.  Qemali mbeti ne Novosibirsk, ne nje pilotim vrtikal. Ai u varros, ne varrezat publike te qytetit,  i percjelle nga nje kortezh “gjigand ”; i papare ne ate qytet siberian.  Nje Nene siberiane,  foli prane varrit te tij.  Ajo kishte humbur djalin,  ne Berlin,  ne fund te Luftes se Dyte Boterore dhe me nje fjale teper te dhimbshme i tha Qemalit ne lamtumire : „Nena jote eshte larg e nuk mundi te vinte per te te percjelle,  bir – o por me ke mua Nene e une kam ardhur enkas per Ty…”! Sot e ksaj dite, Qemali nga Tragjasi prehet nen akujt shekullore te atij vendi te larget.

Shabani dhe Shaqua ndryshuan profil; Seua u be navigator i aeroplanit IL – 28,  pozicion  te cilin e mbajti,  derisa doli ne pension pleqerie.  Sejdua dhe shoket e tjere te grupit,  me shume  deshire per te fluturuar u enden neper tipa te ndryshem aeroplanesh  nga ata aeroplane,  qe trashegoi Aviacioni yne,  nga Lufta e Dyte Boterore dhe ishin prodhime te tipave te ndryshem; te prodhuar nga uzina te ndryshme  e nga vende te ndryshem..

Ne ate kohe, zhvillohej nje lufte e madhe, e pashpallur,  perfshi dhe venje berrylash,  me qellim qe pilotet e diplomuar si te tille,  te rrjeshtoheshin ne skuadrilen e vetme,  me aeeoplane  Jak – 9,  i cili shte i sofistikuar.  Batja ( Barjam Hitaj ),  ( ndjese paste  ) iu qep e nuk iu nda nje aeroplani Jak – 11,  i cili,  ne ngritje e ne ulje ishte kapricioz,  por ne ajer ishte “zot ” i qiellit. Batja,  drisa erdhi aeroplani IL – 28, ne vitin 1958,  fluturoi me aeroplanin Jak – 11,  ne detyra te ndryshme,  perfshi dhe terheqjen e konusit, I cili shfrytezohej  si shenje per artilieret kunderajrore.

Ne muajin  maj te vitit 1956,  nje grup kuadrosh te aviacionit; pilote,  teknike e specialiste,  u derguan ne Bashkimin Sovjetik,  ne Shkollen e qytetit te Pugacovit,  vendlindje e legjendarit Emiliano Pugacov;  qytet,  i cili ndodhet ne qarkun e, Voronezhit, prane qytetit te Saratovit.  Ne kete shkolle mesohej pilotimi i helikoptereve MI – 4 dhe MI – 1 te cilet,  u cmuan si te domosdoshem,  per terrenin tone kodrinor –  malor, si dhe per  ultesiren Perendimore,  e cila permbytej shpesh,  nga ujet e rreshjeve dhe nga vershimi i lumenjve te shumte.  Ne kete grup,  pati shansin te perfshihej dhe piloti nga Prongjia Sejdo Kamberi,  i cili e pranoi me shume deshire dhe me entusiazem  kete rast dhe e shfrytezoi ate mrekullisht.

Pilotet; tekniket dhe specialistet e aviacionit qe u caktuan per te mesuar helikopterin,  ishin “gjysme te gatshem”.  Ata kishin kaluar ne “siten ” e Shkolles Sovjetike te Aviacionit;  njihnin Gjuhen Ruse dhe kishin shprehi aeronautike. Ata u cmuan si kontigjenti me i pershtatshem per te kaluar ne helikopteret Mi – 4 dhe Mi – 1.

 Ne muajin maj te vitit 1956, Sejdua,  me nje grup shokesh mori udhen e deshiruar  per ne Shkollen Sovjetike te Aviacionit Helikopter te Pugacovit. Ne kete grup benin pjese: Petraq Polena ( ndjese paste );  njeri nga pilotet themeltare te Aviacionit Shqiptar;  piloti qe u ngrit i pari mbi qiellin e Tiranes,  me 24 prill te vitit 1951,  date,  e cila u pranua si dite e themelimit te Aviacionit Luftarak Shqiptar. Pilote te tjere qe do te mesonin fluturimin ne helikopteret e mesem MI – 4, dhe ne ata te lehte MI  –  1 ishin:  Sejdo Kamberi ( ndjese paste );  Andrea Stavre ( ndjese paste );  Sulo Saliaj ( ndjese paste );  Zebo Durmishi  (ndjese paste );  Petrit Majlindi  (ndjese paste ); Mersin Minxha;  e paste jeten te gjate,  sic ka shtatin;  njeri nga pilotet me jetegjate te Aviacionit tone.

Nga efektivi inxhenjero  –  teknik i aviacionit iu bashkuan grupit te piloteve: Andon Koroveshi ( ndjese paste ); Kleanthi Prof. Hanxhari ( ndjese paste );   Adil Sinani ( ndjese paste );  Kristo Pulla ( ndjese paste ); dhe Gezim Barjami ( ndjese paste ).

Ne Shkollen e Pugacovit grupit iu bashkuan disa studente te ardhur nga Borisoglebski,  qarku i Voronezhit,  te cilet kishin tentuar te fluturonin ne aeroplanet reaktive Mig – 15,  por qe kishin rezultuar te paafte per te vijuar fluturimet ne kete tip avioni,  teksa ishin deklaruar te afte per te fluturuar ne avionet me helike dhe ne helikopter. Ata ishin: Selman Mece; Llazar Cyci ( ndjese paste ); Daut Xhaferi  (ndjese paste ) dhe Manush Kreshpa ( ndjese paste ).

Nga grupi i piloteve do te pergatiteshin per te fluturuar ne hlikopterin e mesem Mi – 4,  i cili u kthye ne “legjende ”, per nga kohezgjatja ne shfrytezim dhe  per sigurine qe garantoi gjate shfrytezimit u caktuan: Petraq Polena ( ndjese paste );  Sejdo Kamberi ( ndjese paste );  Andrea Stavre ( ndjese paste );  Sulo Saliaj ( ndjese paste );  Llazar Cyci ( ndjese paste );  Selman Mece;  Daut Xhaferri ( ndjese paste );  dhe shfrytezuesit ne toke te hlikoptereve: Andon Koroveshi ( ndjese paste );  Kleanthi Prof. Hanxhari ( ndjese paste );  Adil Sinani ( ndjese paste ); dhe Gezim Barjami ( ndjese paste ).

Ne nengrupin  e piloteve qe do te benin kalimin ne helikopteret e lehte Mi – 1 ishin: Mersin Minxha; Manush Kreshpa ( ndjese paste );  Zebo Durmishi ( ndjese paste ); teknik helikoterei ishte Kristo Pulla  (ndjese paste ).
  

Dicka per kurreshtaret:

Me 27 mars te vitit 1957 u diplomuan tekniket e helikoptereve te te dy tipave. Ata kryen dhe 4  muaj praktike  profesionale dhe , ne muajin korrik te atij viti, u kthyen ne Shqiperi, se bashku me pilott e helikoptereve Mi – 4. Pilotet qe mesuan helikopterin MI – 1 u kthyen ne vendin tone ne muajin shtator te vitit 1957. Nderkohe, nga uzinat ushtarake te aviacionit sovjetik kishin mberritur ne Tirane ( Laprake ) – 3 helikoptere te tipit Mi – 4 dhe 3 te tjere te tipit Mi – 1. Njeri syresh ishte mesimor,  nga ata qe komandohen njeherazi nga te dy pilotet.

Me 1 shtator te vitit 1957,  u ngrit ne ajer,  ne prove teknike nje helikopter Mi – 4. Ngritja dhe ulja e helikopterit, u realizuan,  nga aerodrome i Tiranes ( Laprake ). 

Me 4 shtator te vitit 1957, me nje helikopter Mi – 4, piloti Petraq Polena, coi ne qytetin e Shkodres, funksionarin e larte – Josif Pashko. Kjo ishte detyra “ speciale ” e pare,  e kryer me helikopter,  jashte programit stervitor.

Interesante ishte ndodhia e tetorit te vitit 1957.Helikopteret sapo kishin mberritur ne Shqiperi. Pilotet sapo ishin kthyer nga kalimi qe bene ne shkollen e aviacionit sovjetik te Pugacovit. Njesia helikopter, akoma nuk ishte konsoliduar si e tille. Pervoja e shfrytezimit te helikoptereve, ne toke e ne ajer ishte akoma e varfer.Pergatitja teorike e efektivave ishte e pamjaftueshme.

Ne ato dite,  Ushtria Popullore zhvillonte nje stervitje me trupa, ne te cilen merrnin pjese te gjitha llojet e armeve,  perfshi dhe aviacionin gjuajtes reaktiv me avione Mig-15. Stervitja me trupa zhvillohej ne rajonin e Korces,  konkretisht ne Voskopoje. Sic rrefejne, piloti AS –  Vasil Trasha, i lindur ne Voskopoje, u aktivizua gjeresisht ne kete stervitje ku gjeti terren „ pjellor “,  per te shpalosur perpara bashkefshatareve te tij, aftesite e rralla profesionale; guximin dhe trimerine qe e karakterizonin. Drejtuesit e asaj stervitje, gjykuan te perfshinin edhe helikopteret Mi – 4, me detyra furnizimi dhe evakuimi. Per kete qellim,  ne Aerodromin e Korces, ne Drenove, prane stacionit sinoptik,  u ulen 2 helikoptere Mi – 4. Pas nje kontrolli teknik rutine dhe pas furnizimit me karburant e me lubrifikant, hlikopteri Mi – 4, me numer anesor 25 me ekipazh: Petrit Majlindi ( ndjese paste ) – Andrea Stavre  (ndjese paste ) – Kleanthi Prof. Hanxhari ( ndjese paste ), mori detyren per te transportuar materiale ushtarake, ne interes te stervitjes me trupa, ne kodrinat e Voskopojes,  atje ku zhvillohej stervitja me trupa.

Ekipazhet ishin pa pervojen e nevojshme per shfrytezimin e helikopterit Mi – 4, ne toke e ne ajer. Pervoja qe kishin akkumuluar gjate shkolles dhe kur shfrytezonin aeroplane te ndryshem , nuk vlente plotesisht dhe per helikopterin Mi – 4. Helikopteri, vertet cvendoset brenda mases ajrore, si aeroplani, por u nenshtrohet disa ligjesive te vecanta. Prandaj thone se: „helikopteri, vertete fluturon, por nuk eshte aeroplan “! Kete e vertetoi dhe ai fluturim,  ne Voskopoje, i cili,  sipas mendimit tim,  vlen te harrohet e nuk duhet kujtuar.

Pas plotsimit te detyres,  ekipazhi i mesiperm,  u perfill per te shkuar ne aerodromin e Drenoves,  ku do te bashkohej me ekipazhin qe qendronte atje, i stacionuar. Mirepo,  ne procesin e ngritjes nga Voskopoja,  komandanti i ekipazhit – Petrit Majlindi (ndjese paste ),  lejoi gabime te rendane ngritje e ne marrje lartesie dhe mjeti ajror u perplas pas pishave,  ku u shkaterruan plotesisht helikat mbajtese dhe helikopteri u perplas me token,  pa shkaktuar te lenduar.  Ne kundershtim me kerkesat e instruksionit e te rregulloreve teknike dhe pa perfillur parimet e pergjithshme te qasjes ndaj teknikes ajrore, u vendos te hiqeshin te kater helikat mbajtese nga helikopteri i stacionuar,  ne Drenove dhe te transportoheshin ato ne Voskopoje. Atje, helikat iu vendosen helikopterit te aksidentuar, te cilit iu be prova ne toke e motorrit,  ne te cilin ishin vendosur helikat e tjetrit dhe u tentua te realizohej ngritja ne ajer,  serish e tij. Per te bere proven ne ajer,  u vendos qe  ne kabinen e majte te pilotonte piloti Petraq Polena ( ndjese paste ), kurse ne kabinen e djathte, ne vend te pilotit,  zuri vend tekniku Andon Koroveshi ( ndjese paste). Gabimi pasoi gabimin dhe ndodhi ajo qe duhej te ndodhte medoemos. Ne ngritje,  helikopteri u devijua nga trajektorja e ngritjes dhe u perplas pas objekteve e ra ne toke. U shkaterrua plotesisht helikopteri i cili tentoi te ngrihej me disa shkelje. Per fat, edhe ne kete rast nuk pati te lenduar. Njeri nga helikopteret Mi – 4,  u shkaterrua plotesisht, kurse tjetri mbeti pa helika mbajtese, per rrjedhoje nuk mund te ngrihej ne ajer.  Kesisoj, mbeten ne shfrytezim 2 helikoptere Mi – 4.  Me keq e pesuan helikopteret Mi – 1,  te cilet,  gjithashtu ishin 3 cope. Ata paten „fat “ me te trishte.

Gjate muaji prill te vitit 1958 fluturohj ne aerodromin fushor te Shijakut.  Piloti Mersin Minxha, pergjegjes i nengrupit te helikoptereve MI – 1 i jepte kontroll,  ne ajer,  vartesit  te tij,  pilotit Manush Kreshpa( ndjese paste ). Ne procesin e ngritjes,  per gabime njerezore helikopterit MI – 1 iu rrit,  tej normave te lejuara ne instruksion,  shpejtesia progressive prandaj helikopteri ra,  ne bisht,  takoi me token e u shkaterrua,  plotesisht. Ne muajin nentor te vitit 1959,  tekniku i helikopterit Spiro Mano,  gjate fikjes te motorrit te helikopterit MI – 1,  nga padija,  bllokoi motorrin dhe sistemin e transmetimit. Helikopteri doli jashte perdorimit. Ngjarjet e jashtzakonshme pasuan njera – tjetren. Fatmiresisht,  pa humbje  jetesh. Ne muajin korrik te vitit 1959 helikopteri MI – 1, i komanduar nga piloti Manush Kreshpa duke tentuar te dilte ne brezin e ngritjes,  po levizte neper toke. Helikopteri i tij, ra ne resonance ( dukuri e njohur dhe ne instruksion ) e u demtua seriozisht . Demtimet ishin te riparueshme ; pas korrigjimit, mjeti ajror u vu ne gatishmeri per fluturim.

Historiku i helikoptereve ne vendin tone eshte mjaft i pasur, me ndodhi e bema heroike. Disa ndodhi, te cilat jemi mesuar ti quajme “ ngjarje te jashtzakonshme ”, per arsye se ndodhin rrallehere,  kane ardhur nga faktore subjective: ( nga padija , nga fodullku ose nga nenvleftesimi ).  Ka patur dhe ngjarje  te cilat kane ardhur nga shkaqe,  te cilet nuk varen nga njeriu. Por, heroizmi ka qene nje konstante e qendrueshme,  ne jeten e ekipazheve te helikopterit MI – 4. Disa raste kane kapur maja  dhe jane karakterizuar nga veprimtari e ndergjegjshme dhe e pergjegjshme e ekipazheve ne ajer dhe e gjithe efektivave qe marrin pjese ne sigurimin e fluturimeve. Me bemat e tyre dhe me sakrifica te pamata,  ata i kane zbardhur faqen vetes, regjimntit dhe aviacionit te tere. Helikopteri MI-4, me kontributet qe jane prekur,  ka fituar „novken ” domethenese „ Legjendar “.

Ngjarje kulmore,  me vlera historike,  ishte formimi i  Regjimentit te Hlikoptereve,  me qender ne Farken e Madhe,  me 5 dhjetor te vitit 1967. Regjimenti i Helikoptereve u formua me Urdher te Ministrit te Mbrojtjes Popullore , me  Nr. 0031, date 06.12.1967. Komandant I Regjimentit u emerua piloti i klasit te Pare Lulo Musai ( Spahaj ) ndjese paste  i cili, me merite mund te cilesohet si “ Babai i Regjimentit te Helikoptereve ”. Komisar i Regjimentit u caktua piloti i brezit te parete piloteve shqiptare – Tomorr Avdia ( ndjese paste ), i ardhur nga Regjimenti “ Peza ” i Qytetit “ Stalin ” ku kish kontribute me vlere,  per shume vite. Ai ishte nje njeri e pilot mjaft i njerezishem.  Sejdo Bilush Kamberi,  u caktua zevendes komandant i regjimentit,  per fluturim.  Kete detyre  delikate,  Sejdo Kamberi e kreu deri ne vitin 1975,  kohe kur doli ne pension pleqerie,  si pilot.

Me 2 maj te vitit 1968, u shperngul Regjimenti i Helikoptereve, nga Lapraka, ku ishte formuar, ne vendin e ribazimit te perhershem, ne Farken e Madhe. I pari, sic i perkiste , u ul vete Komandanti i Regjhimentit – Lulo Musai ( Spahaj ) me teknik helikopteri – matjanin me origjine nga Mallunxa- Vebi Punavija. Me 10 korrik te vitit 1968, me rastin e festes te Ushtrise Popullore Regjimentit iu dorzua flamuri luftarak i njeise. Flamurin e mori ne dorezim Komandanti i Regjimentit – Lulo Musai ( Spahaj ).Ne ate ceremoni , sipas tradites, festimet u mbyllen me shoqerimin e Flamurit, ne Sekretarine Sekrete te Regjimentit, nga toga e shoqerimit e komanduar nga Ndricim Kumi ( ndjese paste) .Ceremonite festive te asaj dite u mbyllen me nje parakalim ceremonial. Flamurtare ishin: Selman Mece; Manush Kreshpa ( ndjese paste) dhe Ndue Logu ( ndjese paste).   

Regjimenti i Helikoptereve u vu ne prove e shpalosi aftesite luftarake te tij edhe ne diten e Aviacionit Shqiptar, me 24 prill te vitit 1968. Kesaj here e kishte fjalen parashutizmi nga ajri. Per here te pare, mbi aerodromin e Laprakes ( Tirane) nga lartesia absolute 8oom, parashutuan 5 vajza dhe 5 djem ,. Te Institutit te Kultures Fizike „ Vojo Kushi“. Ma ka enda te shenoj se e para e vajzave parashutiste ne Historine e Shqiperise, u regjistrua matjanja Vezire Meta.Instruktor i parashutizmit ishte „ legjendari“ Shaban Iljaz Danaj, i cili, , edhe ne kete rast, shpalosi guxim e trimeri, te cilat ishin dy tiparet themelore te tij. Shabani , gjate atyre diteve, ishte i pamundur, i shtruar ne Spitalin e Pergjithshem Ushtarak, ne Tirane. Me qellim qe te mos ndahej nga hobi i tij I preferuar, me kembenguljen e tij, doli nga spitali, zhvilloi pune profesionale me parashutistet m, dhe te nesermen, u hodh me parashutew , duke prire me shembullin vetjak. Ky eshte nje rast i rralle, te cilin mendoj se ia vlen te shenohet. Ate dite, ne aerodromin e Tiranes, u be feste e madhe. Dita ishte e bukur dhe ne fushen e blerte kishte mjaft gjalleri. Mes shikuesve te shumte , te cilet kishin kuriozitetin dhe privilegjin te vrojtonin hedhjen e pare te vajzave shqiptare, me parashute, kishin ardhur dhe mjaft nga familjaret e vajzave, te cilet, me krenari te ligjeshme, yhoshin“ E veshtroni ate vajzen qe po mbledh parashuten „- eshte bija ime…“. Ne mbremje, ne Shtepine Qendrore te Ushtrise Popullore u zhvillua nje mbremje e madhe. Moren pjese parashutistet; parashutistet, familjaret e tyre dhe mjaft te tjere. U respektuan e u nderuan ekipazhi i helikopterit i perbere nga Selman Mece e Ndue Logu; udheheqesi i fluturimeve Sejdo Kamberi ( ndjese paste ) dhe Hetem Mehmeti etj. Folen perfaqesues te piloteve dhe nga ata qe u hodhen me parashute.

Regjimenti i Helikoptereve u kthye ne nje shkolle te vertete. Per te plotsuar ekipazhet, te cilet , deri atehere, egzistonin vetem ne skema e ne leter, here pas here , vinin , nga Shkolla e Aviacionit , ne Vlore, studente , te cilet kishin marre njohurite e para, teorike dhe kishin fluturuar ne aeroplanet, e lehte mesimore Tip-61. Pervec ketyre, nga regjimentet luftarake reaktive, qaseshin pilote te moshave, stazheve e aftesive te ndryshme, te cilet , per shkaqe nga me te ndryshmit, ishin deklaruar te paafte per te vijuar praktiken fluturuese ne aeroplane gjuajtes –reaktive, teksa ishin shallur te afte per te fluturuar ne helikopter dhe ne avione te tjere me helike.

Keshtu, me 8 nentor te vitit 1968, ne Regjimentin e Helikoptereve, ne Farke te Madhe, u paraqiten 20 studente per pilote, te cileve u bashkuan dhe 7 oficere pilote. Te gjithe keta , do te pervetesonin shfrytezimin ne toke e ne ajer te helikopterit MI-4. Per kete qellim u formua nje grup mesimor (kurs). Komandant i kursit u caktua Sejdo Kamberi. Kaq shume u cmua kjo pune sa, ne krye te saj u vu nje njeri i vecante e nje pilot i kualifikuar si Sejdo Kamberi. Ne datat 15 nentor deri me 15 dhjetor te atij viti , u zhvillua procesi i pergatitjes teorike te grupit ( kursit). Per ta bere me konkrete pergatitjen teorike, u be kujdes per shtimin dhe  pasurimin e bazes materiale , treguese dhe vepreuese. U bene 175 skema te reja dhe u vendos ne klasen e motorrit, nje motorr ASH- 824, i prere. Instruktore te pergatitjes teorike u caktuan disa nga kuadrot e profileve te ndryshem , me nivel te larte dhe me aftesi petagogjike te mira. Mes tyre ishin: Halit Bulku; Nani Stefa; Jemin Nanaj ( ndjese paste ); Myslym Gjoka ( ndjese paste ); Fadil Kashri ( ndjese paste ); Stavri Prenda ( ndjese paste ); Sotir Majko ( ndjese paste ); Cen Cenaj; Sejdo Kamberi ( ndjese paste ); Manush Kreshpa ( ndjese paste ); Shaban Danaj ( ndjese paste ); dhe Andrea Stavre( ndjese paste).Ne fund te rrjedhjes te kohes, kur ishte kryer pergatitja teorike  pjesemarresit ne kete kurs, iu nenshtruan provimit ku u cmuan, realisht.

Ne jeten e gjate,  te mbushur me veprimtari luftarake te Regjimentit te Helikoptereve,  gjenden disa pika referimi,  te cilat shenojne kulme ku jane shpalosur me madheshti aftesite profesionale dhe vlerat morale te efektivave. I kesaj natyre ishte aksioni  delikat per shptimin e alpinisteve  ne Boge,  aksioni teper i veshtire per evakuimin e nje familje me shume vete,  ne Kallam Kashisht,  gjate permbytjve qe ndodhen me 1 janar te vitit 1971. Asaj familje,  ujet i kish mbuluar dritaret e shtepise e ata,  9 vete,  ishin mbledhur rreth zjarrit qe ndezen prinderit ne cati,  per tu ngrohur e per tu thare.  Nuk besoj te kete njeri qe te mos krenohet e te ngazellehet,  kur te mesoje se piloti Hetem Mehmeti,  ne ekipazh me Lulo Musane, ( spahaj ); ( ndjese paste ) dhe me bortteknik –  Gezim Barjamin ( ndjese paste ) ngjiten ne helikopter,  nje nga nje,  me kosh,  9 njerez,  njeri nga te cilet femije gjiri dhe e ema me peshe trupore me se 100kg.  Plot 50 minuta qendroi helikopteri Mi – 4,  ne „varje“,  ne nje terren mes pemeve te larta,  ne lartesi te ulet.  Shpresoj ti jete sheruar gishti i madh i dores Hetemit,  por nuk besoj ta kete harruar ate rast ku u desh te shpaloste gjithe vlerat morale dhe profesionale. 

Arrin ne disa qindra,  ne mos me shume numeri i aksioneve delikate qe ka perballuar efektivi i Regjimentit te Helikoptereve e ka dale faqebardhe prej tyre.  Ngjarja e jashtzakonshme e Himares,  e fundvitit 1988 mbetet nje pike kulmore  e pike referimi ne jeten e efektivave te Regjimentit te Helikoptereve. Ne aksionin e Himares,  i cili,  per nga kushtet e kohes e te motit ishte i vecante,  ekipazhet lavdimedhenj,  me humanizem  te paster e me gjak shqiptari,  dhane jeten,  per te shpetuar disa jete ne rrezik.

Le te kthehemi tek episodet qe bejne pjese ne monografine e mirefillte,  kushtuar Sejdo Bilush Kamberit.

Ne kohen kur ne Repartin Ushtarak 5818,  ku ishte komandant Sejdua,  mbeten 2 helikoptere Mi – 4; 1 helikopter MI – 1 dhe ishte 1 aereoplan i tipit JAK – 18 A, me te cilin fluturonte komandanti i Aviacionit – Edip Ohri ( ndjese paste ) dhe inspektori i aviacionit – Anastas Ngjela ( ndjese paste ),  u ruajt struktura e repartit,  me pak mjete fluturuese por me rrjeshtim organik thuajse te plote. Komandant i repartit u emerua Sejdo Kamberi,  si pilot me pervoje,  si njeri i mire dhe si oficer me nje barre merita.

Ne Skuadrilen e Tiranes ishte dhe nje aeroplan transporti i tipit IL – 14, i destinuar per transportimin e udheheqjes kryesore te partise shtet. Komandant ekipazhi i ketij aeroplani,  i cili mbante numerin e bordit 15 – 09,  ishte Babace Faiku ( Imeri ) ,( ndjese paste );  njeri nga themeltaret e aviacionit Shqiptar. Pilot i dyte ishte Hamit Ulqinaku ( ndjese paste );  Shturman ( navigator ) ishte Masar Aga ( ndjese paste);  teknik bordi ishte Daut Gurabardhi ( ndjese paste );  Radist _  Misir Bana dhe ushtar mekanik _ Shyqyri Kolli ( ndjese paste ). Aeroplani 1509 parkohej e fluturonte ne aerodromin e Tiranes,  por nuk ishte pjese organike e Skuadriles se Transporti Ajror. 

Ne pranveren e vitit 1963 Skuadriles te Transportit Ajror te Tiranes,  iu shtuan 13 aerroplane transporti te tipit AN – 2;  njeri nga te cilet ishte i variantit per bujqesine ( sperkatje e pluhurosje,  nga ajri ). Me  keta aeroplane, u formua nje skuadrile;  komandant i se ciles u caktua piloti Petrit Majlindi ( ndjese paste). Ai, njeherazi ishte dhe zevendeskomandant I repartit te perzier.  Ne kushtet e rinj,  Sejdos,  si komandant reparti,  iu desh te bente kalimin ( pervetesimin ) e aeroplanit AN – 2,  i cili,  ndonese i thjeshte ne dukje,  ka vecorite e tij,  te cilat duhen njohur.  Sejdo Kamberi qendroi ne kete detyre,  deri ne fillim te vitit 1966,  kur,  ne kete repart erdhi nga Regjimenti i Rinasit,  piloti i klasit te Pare Lulo Musai ( Spahaj ),  i cili u emerua komandant i Repartit te perzier,  deri sa u formua Regjimenti i Helikoptereve Mi – 4.

Duke punuar per shume kohe ne detyren e komandantit te repartit te perzier autonom Sejdo Kamberi akkumuloi pervoje me vlere e beri pune kualitative si fluturues e si edukator i efektivave.  Ai fitoi pervoje per organizimin dhe drejtimin e jetes ne repart,  ku la gjurme te mira,  si profesionist dhe me figuren e tij te paster.  

Nje ndyshim cilesor ne jeten vetjake te Sejdo Kamberit 

Ne vitin 1954,  kur Sejdua,  ishte akoma i pastabilizuar dhe si rrjedhoje  e deshires te zjarrte qe kish per te fluturuar, „vraponte “ sa nga njeri tip avioni, tek tjetri,  ne jeten e tij ndodhi nje ngjarje e rendesishme qe i dha tjeter udhe rrjedhes te jetes se tij.  Sejdua shkonte shpesh ne Prongji e ne Kolonje.  Sikur donte t’u shprehte mirenjohje te thelle atyre qe i shtrine doren kur ishte ne nevoje e i parritur. Ai e dinte mire se vendlindja e tij ishte Kolonja,  prandaj,  sa here vente ne Prongji,  hidhej dhe ne Kolonje per t’u shmallur me motren Aishe,  dhe me te sajet.  Me duhet te theksoj se Sejdo Kamberi i mbajti te forta lidhjet me Prongjine,  te cilen e quante vendlindjen e dyte. Edhe mbasi u martua e formoi nje familje fisnike mbi baza te shendosha morale,  Sejdua,  tashme pilot,  nuk i nderpreu lidhjet me te dy keta fshatra.

Me qellim qe lidhjet me Prongjine e tij te dashur e per ata njerez bujare,  te forcohedhin akoma me teper,  Sejdo Kamberi,  si njeri i beses, i  ndershem e mirenjohes,  vendosi te lidhte jeten me nje vajze nga Prongjia,  me origjine nga Veriu i Shqiperise,  prinderit e se ciles kishin shtegtuar,  nga Shkodra; fillimisht ne Golem e pastaj ne Prongji.  Ate e quanin Fejzua dhe ishte e bija e Shkodranit Shyqyri Skreli,  familja e te cilit banonte rreth 10m.  Larg shtepise ku u rrit Sejdua.  Te dy te rinjte u njohen me njeri – tjetrin,  u miqesuan e u dashuruan dhe vendosen te lidhnin jeten e te formonin familje.  Fejzuane,  Sejdua e njihte qe ne femijerine e saj dhe e kishte pelqyer,  prandaj e priti sa te rritej e te behej,  per martese dhe ti shperthenin hiret e vajzerise. 

Cifti: Fejzua dhe Sejdo Kamberi ishin si dy „ yje “ te bere per njeri – tjetrin.  Sejdon,  kur vinte ne fshat,  me uniformen pikante te oficerit te  aviacionit,  te stolisur me  dekorata lufte e me shume aksesore qe ndrinin dhe me ate shtat azgan,  ishte e pamundur ta refuzonte per martese, asnje vajze e atij fshati e me tej.  Fejzua,  perballe ketij fati qe i erdhi ne dere,  nuk ecte,  por fluturonte, kur ishte ne krahe me te   perzgjedhurin e saj,  Sejdo Kamberi.

Ne veren e vitit 1954 dashuria qe lindi mes te bukures Fejzua dhe djaloshit gjithe nur –  Sejdo Kamberi,  u kurorezua me martese.  Dasma u be ne Prongji, ne shtepine e Rexhep e Manure Rucit.  Rexhepi ishte krushk i pare.  Ai udhehiqte krushqit dhe dasmoret e shumte,  te cilet kendonin e vallezonin , ne gezim e hare te papare. Cfare gezimi e hareje solli kjo dasme e deshiruar dhe e pranuar nga te dyja anet. Veshtire te pershkruhet me fjale,  ca me shume kur kane shkuar kaq vite,  gezimi dhe hareja qe ndjene pjesemarresit ne dasme dhe i gjithe fshati.  Ata te dy qe u martuan,  domosdo qe ishin ne qiellin e shtate por gezimi pershkoi jo vetem ata,  por te gjithe fshatin dhe miqesine e dy familjeve.  Nuk e permbante dot gezimin e fluturonte; „u be me krahe“ motra Aishe dhe vellai binjak  –  Maliqi. Ata,  mezi e kishin pritur kete dite.  Kishte arsye qe gezimi ishte i shfrenuar:  Sejdua bonjak,  i rritur ne veshtiresi dhe dashsamiresia e atyre njerezve te mire te cilet,  kur veshtronin ciftin,  te kapur dore per dore,  te kenaqur me lidhjen dhe te mpire nga dshuria per njeri  – tjetrin,  kur shkonin per vizita  ( sipas tradites ) tek gjitonet e ne fshat,  degjonin,  ne sy dhe pas kraheve,  urimin e shpirtit te atyre njerezve te mire: „ Te trashegohen  fare,  kalofshin jete te lumtur dhe shyqyr qe ia arriten kesaj dite;  qenkan si dy pellumba, ne nje dege  etj. urime qe dilnin nga shpirti i tyre fisnik“!

Fejzua dhe Sejdua,  pas marteses,  u vendosen ne Tirane,  atje ku kish punen burri.  Ata ne vetmine e ligjeshme te tyre,  i gezoheshin dashurise  te ndersjellte  dhe „korren “ frytet e kesaj lidhjeje dashurore. Cifti u lumturua shume,  kur erdhen ne jete,  njeri pas tjetrit pinjollet e shume deshiruar prej tyre.  I pari erdhi ne jete Spartaku.  Djale i preferuar ne Prongji e ne Kolonje,  por dhe ne te gjithe mjedisin shoqeror. Sic thonin ne ate treve e me gjere,  ardhja ne jete e Spartakut gezoi prinderit,  farefisin dhe tere fshatin;  gezuan qeprat dhe qoromidhet.  Pas tij u lind Alberti dhe i fundit –  Astriti.  Vajze nuk qe fati te lindnin, ndonese e deshironin nje. Ngjau sic e pelqente tradita vendore e kohes.  Cifti e kerkonte ta kishte nje vajze por nuk u deshperua aspak.  Ata,  ne fund te fundit,  kishin njeri – tjetrin dhe gezonin dashurine mes tyre dhe tre djemte qe sollen ne jete , si tre „Yje “.  Sejdua,  se bashku me Fejzuane,  e kishin bere rit vajtjen ne Prongji dhe ne Kolonje,  nje here ne vit.  Madje,  edhe pushimet e veres,  Sejdua i kalonte ne fshat.  Jo vetem se Fejzua kishte atje familjen prinderore,  por dhe per faktin se Sejdua,  edhe pse ishte lindur ne Kolonje dhe kishte atje moter Aishen,  si vendlindje te dyte quante Prongjine,  ku u mekemb,  u rrit e u veselit.

Nje vit pas marteses,  Zonja Fejzua,  me nje femije te mbeshtjelle me pelena e me batanije te bukur,   ne duar dhe Sejdua qe shkelqente,  vajten ne Prongji.  Problemi me i madh ne diskutim mes te dyve,  ishte : Ku do te venin me pare;  tek Xhepo Ruci apo tek Shyqyri Skreli?  „Kerraba “ terhiqte nga dere e babes por,  me mirekuptim,  e ndane mendjen per te „ shkelur “ me pare deren ku ishte rritur Sejdua,  tek Rexhepi.  Zonja Fejzua,  ashtu si burri i saj,  kishte shume respekt,  per Xhepon dhe per familjen e tij bujare,  te cilen e kishte ne mehalle e „neper kembet e tyre “ ishte rritur.  Ne fshatin e asaj kohe, dashamiresia dhe miresia qe uronin njerezit,  te njohur e te panjohur,  per te sapomartuarit,  ne vecanti kur ata kishin sjelle ne jete femije dhe sidomos kur pasardhesi i tyre ishte djale,  beheshin shend e vere dhe uronin e dhuronin shume miresi.  Kur e pane,  zonjen Fejzua  me nje te vogel nder duar,  nje tufe grash nga Prongjia,  pa e njohur fare ciftin,  e pershendeten ate e u mbeti koka pas.  Njera,  syresh,  me guximtarja,  mbasi pershendeti e uroi: „ u trashegofshi fare ”;  shtoi: “ Po cfare keni bere ? – Xhan – o “? Mbasi mori pergjigjen e deshiruar: „Djale, moj djale “!  te gjitha grate,  ne kor,  uruan“: Qofte me jete e me kuvet “! dhe shtuan: „ Jeni shtepi pushke ju; djemte trima e te fisem  i duhen Prongjise,  Kolonjes dhe Shqiperise“!  Gjalmezezat ishin te rritura e te veselitura,  ne djepin   „heroik“ te treves labe dhe atdhetarine e kishin ceshtjen e pare!  

Ne detyren e zevendeskomandantit te Regjimentit  per fluturim ne Farke,  Sejdua,  gjithmone dashamires ndaj njerezve,  i paster ne karaktere i cilter,  ishte shume i perkushtuar ne detyre dhe shquhej per kompetence profesionale.  Ai merrej kryesisht me pergatitjen e piloteve me te cilet ishte mjaft i lidhur,  por qasjen dashamirese te tij,  Ai e shtrinte dhe tek efektivat e tjere;  tek oficeret,  tek ushtaret dhe tek punonjesit civile te repartit.  Karakteri i tij ishte i njejte e nuk mund te copetohej.  Ne kuptimin qe tjeter qasje te kishte me nje kategori njerezish e tjeter me nje kategori te ndryshme nga e para.

Dikush ruan iluzionin se Sejdo Kamberi nuk ishte aq i hapet ne shoqeri.  Ne dukje;  ashtu dukej; ne fakt ishte tjeter gje.  Ne opinionin tim,  kjo lloj qasje e tij ishte e diktuar nga rrethanat e jetes se tij e nuk kishte te bente fare me karakterin dashamires te tij,  pa vese.  Po perpiqem te jem me i kuptueshem per lexuesin,  i cili nuk e ka njohur Sejdo Kamberin nga afer por vetem ka degjuar apo ka lexuar dicka per te. Tashme,  eshte bere e ditur se Sejdo Kamberi mbeti bonjak ( pa nene e pa baba, qe ne moshen 7 vjec ). Nje gjeme e tragjedi e rralle kjo qe ngjau me heroin tone. Rrjedhojat e kesaj ndodhie te rende e shoqeruan jetimin gjate gjithe jetes. Vertet,  ne jeten e tij rrodhen ndryshime cilesore,  te cilat sollen permiresimin e gjendjes sociale te tij e plaga zuri kore,  ama nuk u zhduk. Sejdos,  here pas here i fanepsej ne gjume Nena dhe Babai e gjendja shpirterore e tij papritur rendohej.  Sejdo Kamberi,  vertet formoi familjen e tij te ngushte;  ne shtepi kishte gruan,  tre djem dhe ne repart,  plot shoke,  kolege e vartes,  por i mungonte dicka qe nuk mund te zevendesohej.  Ai la ne Kolonje motren Aishe,  me femijet e saj;  vellai binjak, Maliqi ishte larg tij;  Ai sherbente e banonte ne qytetin e Beratit,  ku ishte oficer etj. Shto ketu familjen ku u rrit dhe ate te bashkeshortes,  te cilat,  gjithashtu ishin larg tij etj.  Te gjithe keta faktore, nuk ishin ne anen e tij,  prandaj Sejdua,  shfaqej ne mjedis,  me psikologjine e bonjakut.

Sejdo Kamberi u ndodh me fat qe edhe ne Regjimentin e Helikoptereve,  ne Farke,  ku  Ai ishte pjese e  elites drejtuese,  rrethohej nga njerez e specialiste te  mrekullueshem,  si Selman Mece;  Hetem Mehmeti;  Ndue Logu;  Stavri Prenda;  Andrea Stavre;  Halit Bulku;  Albert Shkurti;  Tajar Ramadani;  Jemin Nanaj;  Gaqo Rrapi; Dajlan Birce;  Naltor Shehu;  Shaban Hasimi; Ramo Mejdiaj; Agron Galanxhi  (ndjese paste );  Mustafa Cici;  Vebi Punavija;  Hysen Hila;  Ibrahim Kapllani;  Sami Qerushi;  Ramadan Taci etj. Keta dhe te tjere  ia lehtesuan mjaft punen.  Koleget dhe vartesit e tij,  i dinin mire detyrat e tyre,  ishin te afte per ti kryer ato me perkushtim e aftesi e nuk i sollen kurre telashe,  ne profilin e punes te tyre.

Regjimenti i Helikoptereve, pas ribazimit ne Farke ia nisi nje pune intensive e cila shtohej dite per dite. Gumezhinte,  si zgjua blete regjimenti,  nga puna e vrullshme.  Nuk ishte e lehte,  te sistemoje sektoret e ndryshem te regjimentit;  te vendosej e te mbahej ne nivelin e kerkesave rregullin e disiplinen. Veshtiresia shtohej,  kur vinte fjala per te „futur ne brazde“ rreth 120 oficere 20 vjecare,  te ardhur nga Shkolla e Aviacionit dhe mjaft te tjere te ardhur nga repartet e tjere te aviacionit,  per shkaqe nga me te ndryshmit.  Puna me intensive e me delikate ishte pergatitja ajrore e piloteve.  Helikopteri duhet te dilte nga heliodromi e te shkonte te ulej,  ne terrene te ndryshem te vendit dhe ne kushte te ndryshme te motit.  Kete pune do ta benin ekipazhet e helikopterit;  pilotet e majte,  pilotet shturmane dhe tekniket e bordit,  te cilet,  ishin me nivele e aftesi te ndryshme dhe duheshin stervitur.  Fati i erdhi ne ndihme Sejdo Kamberit,  mbasi mbi vete kishte nje komandant si Lulo Musai (Spahaj) i cili,  jo vetem qe mbante klasin epare te pilotit,  por dhe ishte trim e i vendosur, me iniciative vepruese, per ta cuar helikopterin ne vendet ku do te kryente detyra luftarake.  Udheheqja me shembullin vetjak nga Lulo Musai,  ishte faktor qe,  e shtynte  Sejdon te shpaloste aftesite e tij profesionale dhe e vinte ne seder te mire.

Sejdo Kamberi,  duke ndjere thelle pergjegjesine per detyren qe i ishte besuar ne ate vend kyc per jeten e regjimentit iu pervesh nje pune „ titanike “ per te merituar besimin qe kishte marre. Ai kish nje perparesi te dukshme,  e cila i mundesonte prirjen me shembullin vetjak. Teknika e pilotimit e Sejdos ishte „brilante “ dhe niveli teorik i tij i ngritur gje qe  te detyronte te mendoheshe mire kur ishte fjala per zberthimin dhe  argumentimin e dukurive ajrore.. Sejdo Kamberi e frekuentoi shkollen sovjetike te aviacionit,  dy here;   radhen e pare mesoi tekniken e pilotimit ne aeroplanet bombardues dhe te atij gjuajtes,  ku nori bazat e aerodinamikes,  kurse radhen e dyte,  ne Pugacov,  mesoi shfrytezimin e helikopterit e u be mjeshter ne pilotimin e tij.  Ne te dy rastet,  Ai mesoi Gjuhen Ruse  gje qe i mundesoi te perfshihej ne grupet e punes,  per perkthimin e literatures tekniko-shkencore,  te instruksioneve e rregulloreve,  per pergatitjen  e skemave e grafikeve,  per pershkrimin teknik etj. etj detyra te cilat nuk mund te kryheshin pa nje nivel shkencor te pranueshem.  Per ta argumentuar kete fakt, mendoj se mjafton te permendim caktimin e tij komandant kursi,  ne vitin 1968,  kur Regjimentit te Helikoptereve iu bashkuan 20 studente te ardhur nga Shkolla e Aviacionit dhe mjaft pilote te ardhur nga repartet e aviacionit. Ne te dy grupet e piloteve, procesi teorik dhe ai praktik kerkonin njohuri te thella, perndryshe, perballja ishte e pamundur.  Edhe ne kete rast,  Sejdo Kamberi iu nenshtrua proves serioze dhe e perballoi ate. 

Pas formimit te Regjimentit te Helikoptereve,  me bazim ne Farken e Madhe,  Sejdo Kamberi dhe koleget e tij iu perfillen nje pune te madhe,  intensive e delikate,  per te pergatitur fluturues te grupuar ne kategori te ndryshme,  sipas pervojes fluturuese,  shkalles se kualifikimit,  moshes,  mentalitetit e psikologjise dhe vecorive te repartit nga kishin ardhur.  Ne fillim te vitit 1966,  mbasi kishte ndodhur katastrofa ajrore,  ne Regjimentin e Rinasit,  ku humbi jeten,  komandanti i Regjimentit,  koloneli Niko Hoxha,  ne radhet e piloteve te ketij regjimenti „ ra “  nje seleksionim me site te imet.  Disa pilote te kualifikuar,  si Lulo Musai ( Spahaj );  Halit Bulku;  Mustafa Cici;  Skender Kanina;  Llazar Cupa etj.  dhe ndonje tjeter si Cobo Skenderi,  i cili u dergua ne Shkollen e Partise „ V. I. Lenin “,  te cilet ishin pilote me klase,  madje tre syresh si Lulua,  Haliti dhe Cobua ishin pilote te klasit te pare krijuan probleme serioze, per rikualifikimin e tyre ne helikopter,  mbasi te tjera shprehi kishin e te tjera duhet te mesonin.

Ne maj te vitit 1956,  shkuan ne Pugacov ( BS ),  per te mesuar helikopterin disa pilote.  Pas formimit te regjimentit te Helikoptereve( disa edhe me pare ) per shkaqe te ndryshme ( kryesisht subjektive), u larguan nga helikopteri e qendruan ne Skuadrilen e Transportit Ajror. Vetem Sejdua;  Manushi dhe Andrea Stavre,  vazhduan te fluturonin me helikopter. Ne keta kushte,  Sejdo Kamberit iu desh te pervishte lleret per te perballuar,  tere ate volum pune te papare. Programimi i pergatitjes teorike dhe asaj praktike dhe zbatimi ne praktike i tyre lipsej te ishin te larmishem, ashtu sic ishin nivelet dhe kerkesat e vecanta te tyre. Kerkohej dhe pune individuale,  me grupe njerezish apo me njerez te vecante,  sipas kerkesave te tyre te vecanta. Po te shtojme ketu kerkesen per ta shpure hlikopterin ne cdo cep te territorit te vendit tone dhe ne kushte te ndryshme te kohes e te motit,  ceshtja behej me komplekse dhe ngarkesa e punes per Sejdon shtohej.  Disa kerkesa te vecanta per fluturime ne detyra ajrore me vewshtiresi te larte,  sic ishte detyra ne Gjirin e Vlores,  te cilen,  Ai e cmoi si teper te veshtire,  nuk e „pasoi „  tek pilotet e tjere me nivel te larte te teknikes se pilotiimit,  te cilet nuk ishin te pakte,  por me thjeshtesi,  pa ego,  e mori vete persiper dhe e kreu me sukses te plote. Nuk po shtrihem ne te tjera detyra ajrore te zgjidhura personalisht nga Sejdua, duke prire me shembullin vetjak.

E lodhen,  Sejdo Kamberin,  intensiteti i larte i punes dhe perjetimi ( marrja prane vetes ) i cdo fluturimi e i cdo „detyre special “ qe kryente efektivi i regjimentit. Ne pranveren e vitit 1975, kur u nderrua ekipi qe drejtonte Regjimentin e Helikoptereve, si pjesetar i elites, u nxorr ne rezerve, edhe Sejdo Kamberi, i cili ishte ne prag te daljes ne pension pleqerie, si pilot. Deri sa nderroi jete, ne vitin 2003,  Sejdo Kamberi iu perkushtua familjes, te ciles i kishte mbetur „ borxh“; bashkeshortes dhe femijeve te cilet i kish gjene me te shenjte,  por nuk harroi Prongjine dhe Kolonjen,  te cilat i kish ne zemer e per zemer. Ne Kolonje i kish bere koka „ bam “,  por dhe Prongjine e cmonte shume e pergjerohej per te.

Me 12 prill te vitit 2005,  ne shtepine e tij , ne Tirane, nga shkaqe natyrale, “ Heroi “ I ketij shkrimi pa pretendime, Sejdo Bilush Kamberi nderroi jete, i rrethuar fizikisht e me shume dashuri dhe respekt, nga familjare e te aferm te tij si dhe nga shoke e miq te shumte. Sejdua u percoll, me madheshti, sic e meritonte, nje dite me vone, ne varrezat publike te Sharres, ne Tirane ( parcela Nr.3) nga nje lume njerezish , te pikelluar por krenare. Ne pelegrinazhin e percjelljes; kishin ardhur njerez nga ane e anes, per ti dhene lamtumiren e fundit, burrit qe meritonte cdo nderim e respekt.  Nga Prongjia e Larget dhe nga Kolonja malore, zbriten leberit me qylah te bardhe e me rroba shajaku te si, gra e burra zemerzjarr, per te percjelle idhullin e tyre,  Sejdo Kamberin,  i cili ngjante me nje „div “ te atyre trojeve e te Aviacionit Shqiptar,  jeta e te cilit i perngjante nje furtune te pandalshme.

Gjate ceremonise mortore  dhe ne kohen kur kryheshin procesionet e domosdoshme,  pervec te tjereve,  ra ne sy motra e vetme e Sejdos,  e cila e percolli vellane,  me lot,  me ngasherim dhe e qau me ligje,  sipas tradites te trevave te Jugut.  Ajo kish ardhur per te percjelle vellane,  se bashku me djemte e saj dhe me nuset e tyre. Nga Regjimenti i Helikoptereve,  ku Sejdo Kamberi “ u shkri ” ne te mire te perparimit dhe ku la gjurme te pashlyera,  moren pjese,  ne pelegrinazh 4 – 5 vete.  Kjo pjesemarrje simbolike,  nuk mund te justifikohet; me asnje arsye;  mundesite,  ishin per me teper.

• I paharruar qofte kujtimi i pilotit dhe njeriut te mire  –  Sejdo Bilush Kamberi!
• T’I rrojne djemte dhe gjithe sa ka lene pas!

Shkroi Niazi Xhevit Nelaj; ne Tirane, gjate muajve: Dhjetor 2020 – mars 2021.