Fëmijëria ime, nuk di përse më përcjell një kujtim të hershëm e të dhimbshëm, të cilin, sa herë e sjell ne mend, rrënqethem, i tëri. Kur isha ende i mitur, të moshuarit i doja shumë e ndihesha mirë kur ulesha pranë tyre. I vështroja në dritë të syrit e përpiqesha të përpija çdo fjalë që dilte nga goja e tyre. I besoja ato që thoshin e përpiqesha t’u ngjaja. Dajo Jaçen, të cilin e kisha nga rraca e tim eti, e doja dhe e respektoja shumë. Kisha çfarë të mësoja nga ai burrë fisnik, trim e i traditës. Lexo të plotë →