Fëmijëria ime, nuk di përse më përcjell një kujtim të hershëm e të dhimbshëm, të cilin, sa herë e sjell ne mend, rrënqethem, i tëri. Kur isha ende i mitur, të moshuarit i doja shumë e ndihesha mirë kur ulesha pranë tyre. I vështroja në dritë të syrit e përpiqesha të përpija çdo fjalë që dilte nga goja e tyre. I besoja ato që thoshin e përpiqesha t’u ngjaja. Dajo Jaçen, të cilin e kisha nga rraca e tim eti, e doja dhe e respektoja shumë. Kisha çfarë të mësoja nga ai burrë fisnik, trim e i traditës. Lexo të plotë →

Të nderuar pjesëmarrës, në këtë ceremoni mortore. Prania juaj i bën nder këtij burri, nga i cili po ndahemi për jetë, por sejcili prej jush,  i bën nder,  në radhë të parë vetes. Në emër të Shoqatës së Aviatorëve  dhe shokëve të tij të afërt, ju shpreh mirenjohje dhe respekt të thellë! Humbjen e ndjejmë të gjithë. Atë e përjetojnë, në veçanti vajzat e tij si drita, bashkëshortja e rrallë  Dalëndyshja, të afërmit, miqtë e shokët e shumtë që bëri Zija Memi, gjat gjithë jetës aktive. Disa, në pamundësi të vinin, më porositën tju shpreh ngushëllime shokësh, familjes dhe të afërmve të tij.

Zijai u lind në Sasaj të rrethit të Srandës, në vitin 1940. Ai u rrit bonjak; buza e tij nuk e artikuloi dot fjalën baba. I ati I Zijait, Shyqua, doli partizan dhe  ra dëshmor i Atdheut, në luftën për liri. Jeta e Zijait mund të krahasohet me fluturimin e një zgalemi, në furtunë. Ai, kohët e fundit mori një plagë, të rëndë e të papritur, të cilën e pëtjetoi keq dhe iku nga kjo botë,  me kokën pas. Nëna labe, e rriti Zijanë dhe fëmijët e tjerë, me sakrifica të panumërta. Ajo, si trime e  burrëreshë e rrallë, u mëkoi pinjollëve të saj,  jo vetëm qumështin e gjirit  por dhe tipare të rralla njerëzore e atdhetarie. Trualli ku u rrit e u edukua Zijai ishte nga ata vende ku trimëria ka bërë folenë.

Pas shkollës së mesme, Zijai u bë pilot, në shkollën e aeronautikës , në Bashkimin Sovjetik e në Kinë. Ai, fillimisht shërbeu në Regjimentin e Rinasit, ku fluturoi përkrah e nën drejtimin e “divave” të aviacionit, si: Niko Hoxha; Kosta Neço Dede; Anastas Ngjela; Lulo Musai ( Spahaj); Gëzdar Veipi; Çobo Skënderi etj. Me shumë dëshirë e aftësi, Zijai u nësoi udhët e qiellit pilotëve cilësorë: Luto Sadikaj; Vangjel Koroveshi etj. Dashuria e tij për lundrimin  ajror e për avionin ishin të papara. Me shpirt të madh, e me përkushtim të rrallë, Zija Memi nuk iu nda kurrë planit të fluturimeve, por këmbëngulte e grindej me drejtuesit dhe me mjekun që të fluturonte, domosdo. Me tregues të lartë, Zijai përfundoi studimet në Degën e Filosofisë të Universitetit të Tiranës e u bë një edukator gojëmbël e shpirt mirë. Më tepër se fjala, Zijait i ngjiste shëmbulli, i cili i rrinte bukur në shtat. Me vullnet e këmbëngulje dhe me optimizëm u përball me sëmundjen e gjatë e të rëndë, por jeta ka disa limite e sot, po ndahemi prej tij, me hidhërim. Zija Memin nuk mund ta harrojnë vajzat që la pas; Kozeta dhe Albana; bashkëshortja  e rrallë Dallëndyshja, miqtë e shokët e tij dhe kushdo që e njohu atë  “ëngjëll”, në punë të përbashkët e kudo! Kemi çfarë ti kujtojmë e dimë përse të krenohemi me njerinë e mirë Zija Shyqo Memi. Ai ishte dhe mbeti model i thjeshtësisë dhe i humanizmit. Dashuria dhe respekti që kishte ai burrë, për njerëzit të emociononin e të bënin të skuqeshe.

Në nderim të figurës së tij të pastër, ju ftoj të mbajmë një minutë heshtje!

I paharruar qoftë kujtimi i tij; ti rrojnë ata që ka lënë pas!

Në Tiranë, më 6 qershor 2016

Shkroi Niazi Nelaj; shok i afert i Zija Memit

Urim pilotit të klasit të parë Çobo Skënderi, me rastin e ditëlindjes

Ditëlindjet; radhë-radhë;
Si shkumë e detit , mbi valë;
Kë të urojmë më parë?
Do ti kap , të gjithë, me radhë;
Preferoj një kokëbardhë;
Kokë bardhë e flokë rarë;
Pilot i klasit të parë.
Mos e vështroni nga shtati;
Është burrë nga Progonati;
Thonë: I ka rënë takati;
Mirë takati, po inati?
Nuk them dot: Ka rënë nga vakti;
Kërren vjersha – jetëgjati;
Na ka dhënë shkrime me vlerë;
Ndaj e kemi pranë, përherë;
I uroj : Jetë të gjatë;
Sa rrepet e progonatë!

Mirëdita, të gjithëve!

Ju përshëndes e ju uroj: “ Mirëseardhët, në këtë ndodhi të pandodhur!

Shumë shkrime janë bërë e njaft faqe letre janë nxirë, deri më sot. Shumica e tyre kanë qenë shkrime për vete, nëpërmjet të cilëve, autorët, janë rrekur të mbeten në histori nëpërmjet tyre. Libri që po na sjell Aleksandri është tjetër gjë. Ai, nuk shkruan për vete, dhe kjo është vlerë. Aleksandri pastë faqen e bardhë e juve u mbuloftë mirësia, që u bashkuat në këtë ndodhi dinjitoze. Lexo të plotë →

Urim pilotit të klasit të parë Çobo Skënderi, me rastin e ditëlindjes

Ditëlindjet; radhë-radhë;

Si shkumë e detit, mbi valë;

Kë të urojmë më parë?

Do ti kap, të gjithë, me radhë;

Preferoj një kokëbardhë;

Kokë bardhë e flokë rarë;

Pilot i klasit të parë.

Mos e vështroni nga shtati;

Është burrë nga Progonati;

Thonë: I ka rënë takati;

Mirë takati, po inati?

Nuk them dot: Ka rënë nga vakti;

Kërren vjersha – jetëgjati;

Na ka dhënë shkrime me vlerë;

Ndaj e kemi pranë, përherë;

I uroj: Jetë të gjatë;

Sa rrepet e progonatë!

Prolog

Atë ditë kur kaloi Vjosën, së bashku me skuadrën partizane, e doli malit, për liri, ishte fillimviti 1943. Hektori nuk i kishte mbushur të 14 vjeçët. Nëna e tij, Margarita, një grua e dhimbsur, me tipare burrërore, e ndoqi pas, djalin e dytë, me lutjen që ai të kthehej, në shtëpi, se partizanë, përpara tij kishte dalë vëllai i madh- Koçua dhe motra –Leonorë. Ajo, vetë ishte aktiviste e Lëvizjes Nacionalçlirimtare, në terren. Por, Hektori e kishte ndarë mendjen dhe vijoi udhën e të parëve; doli partizan e u bashkua me çlirimtarët.

Lexo të plotë →

Emrin parashutë ( le ta quajmë kështu), pajisjen që lundron, në ajër, ia dha fizikani nga Franca – Lenorman. Ai, bashkoi dy fjalë: atë greke “ para”, e cila do të thotë: kundër dhe fjalën frënge “Chufe”, që do të thotë rënie. Të dyja formojnë togfjalëshin: “ kundër rënies”. Ky togfjalësh, i kuptimtë, pas evolucionit gjuhësor që pësoi, u quajt parashutë dhe e justifikoi destinacionin. Fizikani me emër, pas përpjekjeve të mënçura, përgatiti një parashutë, e cila ngjante me çadrën por që nuk palosej. Në vitin 1878, Lenorman, me parashutën që përgatiti, zbriti, publikisht, nga kulla e Observatorit të Parisit, në Monpelje. Vite më pas, më 1897, në Paris, aviatori Garneren, zbuloi parashutën e palosshme dhe, me të kreu një eksperiment me rrezikshmëri të lartë. Në prag të shekullit të nëntëmbëdhjetë, më 6 shtator, në gjysmën e parë të ditës, tregtari moskovit Fjodor Nikitin, demonstroi lundrimin ajror të një baloni të mbushur me ajër, në parkun Neskushov. Lexo të plotë →

Jeta e njeriut i përngjan një gare vrapuesish në një pistë vrapimi, me pengesa. Atletët garojnë me njëri-tjetrin, për të mbërritur në finish sa më parë të jetë e mundur. Në udhën e jetës, njeriu nxiton e vrapon,për të mbërritur diku e për të arritur diçka. Rrugëtimin, ai nuk e përshkon i vetëm. Në krah të tij garon fati, i cili i bëhet shok e mik dhe e përcjell e i vjen në ndihmë ose i bëhet pengesë duke ia bërë udhën të vështirë, në mos të pamundur. Lexo të plotë →

(Bashkbisedim, në mungesë, me rastin e përkujtimit të ditlindjes së tij)
 

Xake,

Po të drejtohem , kur nuk të kam pranë. E habitshme, por e vërtetë: Kur të dashurin tonë nuk e kemi më, mes nesh, çmojmë sa shumë e kemi dashur. Sidomos kur na ka ikur, aq papritur, si Ti. Riza, na mungon të gjithëve.Të gjithë të donim e na doje, shumë.Ti ishe i mirë, për të gjithë ne; familjarët, shokët e miqtë e shumtë që të janë mbledhur sot, për të të kujtuar e për të shprehur nderimin që kanë, për figurën tënde të ndritur. Buzëqeshja jote e çiltër, si e një fëmije, pa faj, do të na mungojë; zemra jote e madhe, e cila donte ti pushtonte e ti bashkonte gjithë njerëzit e mirë, për t’u falur dashuri, nuk rreh më. Atë që nuk e rrokte dot qenja jote humane, e eksploronte mendja jote e pamatë e horizonti yt, pa limit. Ikja jote e papritur më ka dhëmbur shumë. Jam përpjekur ta mbush humnerën që le pas, por ende nuk kam mundur e për këtë ndihem keq. Sa shpejt më mori malli, për ty o miku im i mirë? Sa i afërt më ishe por unë sa kohë ishje në jetë, nuk e kuptoja dot këtë gjë. Lexo të plotë →