Emrin nuk e zgjedhim vetë; atë e kemi dhuratë nga ata qe i duam e na duan shumë. Më së shumti, janë prindërit ata që e zgjedhin emrin tonë. Emri, siç thonë rëndom në trevën e Korçës, është kapistall. Por nuk është pa gjë, çdo emër ka simbolikën e vet dhe është domethënes.

Partizani i regjur Sado Bebeçi, i vuri djalit një emër zogu; e quajti atë Petrit. Petrit e donte të birin xha Sadua ; ti ngjante atij shpendit të egër, mjaft i zgjuar e i mprehtë dhe i shkathët. Dhe nuk u gabua ; Petrit Bebeçi i ngjau emrit që mban.
Sa herë urojmë dikë, fjalët e mira nuk i kursejmë, por i derdhim, si lumë. Mirë bëjmë, se njeriu i mirë e do një fjalë të mirë, me qëllim që të ndihet mirë. Disa herë urimi del nga zemra e është i bazuar në realitete të dukshme e të prekshme. Ka dhe raste, në të cilët, fjalët e mira dalin për inercion; ndjekin gjurmët e rutinës. Ditëlindja e Petrit Bebeçit nuk ngjan me të tjerat; ajo është e veçantë, në llojin e vet, siç është i tillë vetë Petriti.

Petrit Bebeçi, erdhi në Shkollën e Aviacionit, në Vlorë, për t’u bërë pilot. Ai kishte kryer Shkollën e Mesme Ushtarake “ Skënderbej”, një nga gjimnazet më të mirë të vendit, ku ishte formuar, kalitur e burrëruar, në vazhdën e traditave të familjes e fisit, nën një disiplinë e rregull, të fortë ushtarak; me tiparet e një djaloshi që i shkëlqenin sytë e i vlonte, si zjarr, atdhetaria. Petriti trashëgoi nga të parët vlera të spikatura dashurie, për vendin dhe kishte në gen guximin, trimërinë dhe përkushtimin për t’u vënë në roja të trojeve amëtare.
Në shkollën e pilotëve, ku Petriti u fut në hullinë e fluturimeve, ai u gjend mes një grupi djemsh të përkryer, shumica e të cilëve, vinin nga “ shtrunga” e shkollës “ Skënderbej”, me të cilët ai njihej prej kohësh e kishte shoqëri. Instruktor i teknikës së pilotimit, në avionët reaktivë, ishte “ Divi” Guri Merkaj. 19 shokët e grupit të tij ishin njëri më i mirë se tjetri. Luto Sadikaj ( ndjesë pastë); Vangjel Koroveshi ( ndjesë pastë); Sabri Toçi ( ndjesë pastë); Stiljan Tanka ( ndjesë pastë ); Bego Hoxha (ndjesë pastë); Dhimitër Vasho ( ndjesë pastë); Alqiviadh Dede; Isa Arapi; Hetem Aliaj; Lutfi Jaho; Flamur Pupa; Lutfi Hyseni ( ndjesë pastë) etj.

Petrit Bebeçi u diplomua pilot gjuajtës-bombardues, me të dhëna shpresëdhënëse, për perspektivën e tij të afërt. Në Regjimentin e Rinasit, ku ai u emërua, në fundvitin 1966, Petriti gjeti një mjedis të favorshëm e shkëlqeu, si fluturues, me të ardhme . Ishte “ me fat” djali i Sado Bebeçit, se, në atë kohë, në Rinas fluturonin disa nga “korfejtë” e aviacionit shqiptar si Haki Jupasi ( ndjesë pastë); Agron Daci ( ndjesë pastë); Mahmut Hysa ( ndjesë pastë); Andrea Toli ( ndjesë pastë); Roland Sofroni ( ndjesë pastë); Bilal Josa; Bardhyl Lubonja; Gezdar Veipi; Halit Bulku; Nestor Dhaskali; Dhori Zhezha etj.

Në gjurmët e sipas shëmbullit të tyre, Petriti u formua e u poq, si pilot klasi dhe kaloi, nga njëri tip avioni, në tjetrin, deri në më të sofistikuarin e kohës Migun 21F. Me çeljen e Regjimentit të ri të aviacionit, në Gjadër, Petrit Bebeçi u ndodh në krah të komandantit të Regjimentit të sapoformuar, së bashku me një grup djemsh të talentuar që fluturonin, si ai, në avionët Mig-21F. Duke qenë në detyrën e komandantit të skuadriles së tretë dhe në atë të zëvendëskomandantit të regjimentit, për fluturim, Petriti, si specialist i mirëfilltë i fluturimit, si në Regjimentin e Gjadrit dhe në atë të Rinasit ka dhënë kontribute me vlerë, në lëmën e ngritjes profesionale.

Pas daljes në pension, mes peripecive të pabazuara në realitete konkrete, Petriti nuk rreshti së kontribuari në të mirë të familjes biologjike dhe për aviacionin, në tërësi. Kur është në pension, njeriu ka tjetër mënyrë të jetuari e të menduari; ndjesitë e tij nuk janë më si më parë. Kush e njeh nga afër Petrit Bebeçin, mesiguri e ka vënë re se ai e ka mendjen tek avioni e në fluturim. Siç duket, ai nuk është “ i ngopur”me ajrin e tashmë, për shkak të moshës, u referohet kujtimeve të kohëve që nuk vijnë më.

E shikoj të jetë aktiv në takime e në mbledhje përkujtimore.Po shkruan përvojën e tij dhe të shokëve, në çështjet e të fluturuarit. Mirë bën që shkruan, mbasi ka çfarë të dëftojë dhe ato që dëfton ai janë të jetuara; jo të dëgjuara. Më emocionon fakti që i biri, Ditjoni, edhe pse nuk e ka patur fatin të fluturonte si i ati, me faqen që menaxhon në facebok, kushtuar aviacionit ushtarak, po i bën një shërbim të pallogaritshëm fiksimit dhe propagandimit të vlerave heroike të kësaj arme të dashur të popullit tonë.
-Me rastin e ditëlindjes, ndihem i privilegjuar, të uroj, këtë “ aset” të eronautikës shqiptare për jetë të gjatë e të gëzuar, vetjake dhe në familje!

Në Tiranë, më 30 maj 2015

Niazi Nelaj

Bëhet fjalë për një njeri, të prerë për t’u bërë pilot, të cilin, fati nuk e lejoi të prekte ëndrrën

Sherif Çelo Hajnaj ( Bracki), u lind në Patos të Vjetër, më 16 prill të vitit 1942, nga dy prindër, me origjinë nga vise të ndryshëm të vendit. Babai i tij- Çelo Shako Hajnaj ( Bracki), me origjinë nga fshati Brataj i rrrethit të Vlorës, u fut “ dhëndërr brenda “ në familjen e Rabijes, nga Rerësi i rrethit të Fierit. Çifti i sapomartuar : Rabije e Çelo Hajnaj ( Bracki ) u shtua, brenda pak vitesh me plot 8 fëmijë. Xha Çelua, burrë me haber e reputacion, nuk mund të vazhdonte të ishte “i vetëm”, në atë derë. Sherifi erdhi në jetë, i pari fëmijë i familjes që u shtua, me shpejtësi.Pas tij, erdhën në jetë: motra Bahrije; Shakua dhe binjkja e tij – Natasha; Sazani; Vjollca; Gjergji dhe, më në fund Drita. Lexo të plotë →

Kushtuar pilotit ushtarak të klasit të dytë Bilal Murat Josa; guximtarit që la gjurmë në fluturim.

Dy fjalë, në vend të hyrjes
Sa herë jam përfillur për të shkruar diçka për shokët e mi, të cilët janë në jetë, jam prapsur, nga droja se mos koha sjell ndonjë ndryshim të papritur. Një miku im, dashamirës e i mençur, më sygjeroi : ”Po ti, përse shkruan vetëm për ata që janë ndarë nga jeta? Po të gjallët,a nuk kanë bëmat e tyre, të cilat duhen bërë të njohura për të gjithë”? Apo nuk janë të njohur, për ty? Sa të drejtë i jap, atij miku të nderuar e me shpirt të mirë! Në proçesin e reflektimit, gjykova: kur një njeriu si Bilal Murat Josa, “ i këndohet kënga kur është në jetë”; nuk është e vështirë të kuptosh se ai dikush është e diçka ka bërë. Bilali, jo vetëm ka qenë dikushi, por gjurmët e punës së tij, në rritjen profesionale të pilotëve, mbeten të pashlyera . Ato përbëjnë një përvojë të vyer, e cila ka nevojë të studiohet e të përgjithësohet, pavarësisht se kohët erdhën të tilla, kur aviacionit tonë nuk i ka mbetur as nam; as nishan. Lexo të plotë →

Çdo njeri, gjatë jetës e shkruan vetë historinë e tij. Ky është një përfundim, i nxjerë nga jeta,i cili nuk ka nevojë të vertetohet. Disa, me punën dhe sjelljen e tyre, lenë gjurmë të pashlyera dhe të prasmit përpiqen tu ngjajnë, teksa ka të tjerë që, gjatë jetës vegjetojnë e kalojnë pa u ndierë. Për këta nuk kujtohet njeri t’u bëjë jehonë bëmave apo gjëmave që lënë pas. Lexo të plotë →

Shkrim, kushtuar dymbëdhjetë pilotëve që kryen kalimin, të parët, në aeroplanët superzanorë, gjuajtës-kapës- Mig-19PM, të pajisur me raketa të drejtuara ajër-ajër

Dekada e fundit e viteve ‘5o të shekullit të shkuar njihet si periudhë e kalimit të aviacionit të vendeve të Traktatit të Varshavës, nga aeroplanët me shpejtësi parazanore në atë mbizanore. Koha shtroi detyrën e pajisjes të reparteve të aviacionit të mbrojtjes kundërajrore me aeroplanë gjuajtës-kapës të kompletuar me mjete goditëse të sofistikuar, të cilët lejonin interceptimin dhe goditjen e shkelësve të hapsirës ajrore, në kushte të vështirë të motit, sidomos, natën, në e mbi re, në lartësi stratosferike, me shpejtësi fluturimi, sipër asaj të zërit, në largësi të ndieshme. Lexo të plotë →

U lind ne fshatin me histori të Valikardës, rrethi i Dibrës, ne vitin 1942, ne një familje fisnike-atdhetare. Babai dhe nena e tij rriten shume fëmijë, me problemet e kohës dhe edukuan tek ata dashurinë për njeri-tjetrin dhe për vendin e të pareve. Lexo të plotë →

U lind ne fshatin Mallunxë të rrethit të Matit, me 1 janar te vitit 1942,  ne një familje tradicionale malësore dhe atdhetare. Fëmijërinë e kaloi ne fshatin e lindjes, ku mori dhe mësimet e para. Kur ishte ne klasën e gjashte, Vebiu erdhi ne Tirane e u sistemua ne Shkollën Ushtarake “,  ku përfundoi shkollën shtatëvjeçare dhe gjimnazin “elitë”,  i cili, ne atë kohe ishte nga me te mirët e vendit. I shquar ne mësime, i urte e i bindur,  Vebiu, mes shokësh u rrit e u burrërua dhe i ngriti përherë e me lart traditat atdhetare te familjes e te fisit dhe u kalit me disipline e rregull,  me ndjenjën e komunitetit dhe me vullnetin për tu futur ne brendësi te shkencës. Lexo të plotë →

Njihemi nga 26 gushti i vitit 1960, ditë kur u nisëm për studime në Bashkimin Sovjetik, deri më sot. Plot  55 vjet njohje, në punë të përbashkët. Nuk janë pak. Ishim njomëzakë e na kanë mbuluar thinjat. Shkuam në një vend të huaj, larg vatrave tona, për t’u bërë pilotë. Dy ngjarje të jashtzakonshme, në verën e vitit 1960, ku u shkatërruan dy aeroplanë reaktivë Mig-15 Bis dhe humbi jetën një student për pilot, u dhanë fund përpjekjeve të tanëve për funksionimin e shkollës së aviacionit në vendin tonë. Alternativa e vetme  për të përgatitur pilotë, për aviacionin tonë, u gjet dërgimi i djemve të zgjedhur, në shkollën sovjetike të aviacionit. Ishim 36 shokë; të ndryshëm për nga fiziku e origjina, por sejcilit i vlonte në gji dëshira e zjarrtë për t’u bërë pilotë ushtarakë, në shërbim të mbrojtjes së Atdheut  tonë të dashur. Lexo të plotë →

Bëj tua them e s’ua them dot,
Një gëzim që kemi sot,
Ditëlindjen ka një pilot,
Mos e kërkoni në radhë,
Ai mban klasin e parë,
Si shokët e tij të rrallë,
Mos më pyesni,
sa vjeç mbushi,
Se do më skuqni,
si prushi,
Më mirë pyeteni vetë,
Se ua thotë me të vërtetë,
Çobos i uroj: Jetë të gjatë,
Sa ata malet e lartë,
Rrofsh, Çobo, sa të ketë jetë,
Se ke gjak , nga Bilbilejtë!