Piloti me ze bilbili – (Monografi kushtuar Minush Shevqet Karalliut)

P  R  O  L  O  G

Lundrimi  ajror,  qe  ne  kohe  te  lashta,  ka  terhqur  vemendjen   dhe  eshte  lakmuar  nga  njerezit.  Jo  per  aventure  por  per  ta  zoteruar  ate.  Disa,  qe  jane  perpjekur,  ia  kane  dale  te  behen  pjese  e  shkences  aeronautike,  ne  funksionin  e  pilotit,  teknikut  apo  specialistit  te  aviacionit.  Te  tjere  qe  nuk  e  kane  patur  kete  shans,  ose  kane  mbetur  thjesht  sodites  e  jane  kenaqur  me  ate  qe  kane  vrojtuar  e  jane  bere  dashamires  te  lundrimit  ajror.  Fluturimi  dhe  ata  qe  e  realizojne  ate,  mendoj  se  nuk  e  kane  shume  te  nevojshem  reklamimin  e  punes  se  tyre.  Mjafton  te  degjoje  njeriu  uterimen  e  aeroplanit  qe  kalon  siper,  dhe,  instiktivisht  ngre  koken  lart  e  kerkon  objektin  qe  fluturon.   Zhurma  qe  vjen  nga  qielli,  se  c’ka  nje  tjeter  tingull  qe  e  terheq  njeriun,   i  shton  atij  kenaqesine  dhe  krenarine.   Nuk  besoj  te  kete  njeri  qe  nuk  i  ka  provuar  keto  ndjesi,  ne  vecanti   kur  ka  vene  re  siluetin  e  aeroplanit  qe  fluturon  siper  tij,  ose  kur  veshtron  gjurmen  e  bardhe  qe  le  nje  aeroplan  i  cili  fluturon  ne  lartesi.  Njeriu  qe  e  perjeton  kete,  jo  vetem  qe  ndjen  nje  lehtesi  ne  shpirt,  provon  nje  kenaqesi  e  krenari  te  papare  por  dhe  e  radhit  veten  me  fluturaket,  pavaresisht  se  capitet  ne  toke  apo  rrugeton  me  mjete  tokesore apo detare.

Sa  e  sa  femije,  ne  moshen  kur  thurin  endrra,  e  kane  ndjere  veten  pjesetare  te  lundrimeve  ajrore  dhe  u  ka  lindur,  ne  rrethana  te  ndryshme,  deshira  per  te  fluturuar  si  zogjte  fluturake.  Kur  jane  rritur,  ne  moshen  e  adoleshences,  mjaft  prej  tyre  i  jane  futur  udhes  te  lundrimit  ajror, kurse  ata  qe  nuk  e  kane  patur  ate  mundesi ,  kane  jetuar  me  endrren  e  tyre femijerore.  Si  rregull,  njerezit  jane  futur  ne  udhet  e  qiellit  ne  moshe  mjaft  te  re,  ne  adoleshence.  Si  moshe  me  e  pershtatshme,  per  t’u  bere  pilot,  eshte  preferuar  ajo  18-19  vjec.  Ne  praktike  jane  evidencuar,  ndonese  te  rralle,  raste  kur  prurjet  kane  qene  te  moshes  me  te  rritur.  Aviacioni  shqiptar  njeh  2  raste  kur  te  rinjte  jane  nisur  per  te  fituar   nje  profesion   dhe  udhes  kane  nderruar  mendim;  kane  braktisur  “  dashurine  e  pare ”  e  kane  perqafuar  udhen  e  fluturimeve  ajrore.  Rasti  i  pare,  ka  te  beje  me  historine  e  heroit  te  ketij  rrefimi:  Minush  Shevqet  Karalliu  dhe  i  dyti,  ben  fjale  per  bonjakun  Dhimitraq  Vasho,  i  mbetur  jetim  qysh  ne  femijeri,  i  cili, duke  qene  ne  vitin  e  dyte  te  Fakultetit  te  Inxhenjerise  Mekanike,  e  braktisi  ate,  me  vullnet  te  plote, shkoi   ne   Shkollen   e  Larte  te  Aviacionit,  per  t’u  bere  pilot  dhe  ia  arriti  qellimit.  Minushi,  nuk  e  pati  fatin  te  behej  pilot  por,  ndonese  e  la  pasionin,  ne  mes  te  rruges.  Ai  ishte  me  shans  qe  gjithsesi  qendroi  prane  fluturimeve  e  u  vu  ne  sherbim  te  tyre, ne  nje  profesion  te  domosdoshem. Te  dy,  ne  kohe  te  ndryshme,  kane  braktisur  Universitetin  e  Tiranes,  Fakultetin  e  Inxhenjerise  Mekanike,  ne  vitin  e  dyte  dhe  hyne  ne  Shkollen  e  Aviacionit,  per  t’u  bere  pilote.  Ajo  qe  terheq  vemendjen,  ne  te  dy  rastet ,  eshte  tronditja  e  thelle  qe  perjetuan,  pasioni   i  patreguar   qe  i  shtyri  djelmte  te  braktisnin  njerin  nga  fakultetit  e  lakmuar,  per  nje  profesion  kaq  te  nderuar  por  te  veshtire.

Pak  histori

Sherbimi  sinoptik  ne  vendin  tone  u  organizua  ne  vitin  1947. Kuadrot  e  pare  qe  e  drejtuan  kete  sherbim,  ishin  ishpartizane,  te  cilet,  fill  pas  clirimit  te  vendit,  shkuan  ne  Jugosllavi  ( Zemun ),  ku  ndodhej  shkolla  e  aviacionit  jugosllav.  Pesedhjete   kursantet  e  pare  te  aviacionit  ishin  te specialiteteve  te  ndryshem:  fluturues  dhe  te  sherbimeve  prane  fluturimit.  Ne  kete  grup  benin  pjese  dhe  ishpartizanet:  Hamit  Kotoni;  Nazmi  Daja  etj.  te  cilet  do  te  pergatiteshin   si   meteorologe.  Pas  nderprerjes  se  marredhenieve  nderpartiake  dhe  ndershteterore,  me  Jugosllavine,  keta  dhe  candidate  te  tjere  si:  Nuri  Bajko;  Seit  Berisha;  Petrit  Leka;  Engjell  Korca  etj.  u  derguan  ne  shkollen  sovjetike  perkatese  ku  u  diplomuan  si  sinoptikane.  Derisa  u organizua  si  sherbim  me  vete,  sinoptika  ishte  ne  perberje  dhe  ne  vartesi  te  Institutit  Hidrometeorologjik,  me  seli  ne  Tirane.

Para  dhe  ne  vitet  e  Luftes  se  Dyte  Boterore,  ne  territorin  e  vendit  tone  funksiononte  nje  rrjet  i   dendur  aerodromesh  dhe  fusha  ulje  (  lendina  te  blerta ).  Nje  e  tille  ishte  ne  Tirane  (  Laprake );  ne  Kucove  (  ne  Uren  Vajgurore );  Ne  Vlore  (  afer  portit ); ne  Shkoder   ( Shtoj );  ne  Kukes  (  Bicaj );  ne  Korce  (  Drenove );  ne  Gjirokaster  (  Valare ),  etj.  Prane  cdo  aerodromi  apo  fushe  ulje  funksiononte  sherbimi  sinoptik,  me  njerez  e  me  mjete  te  kufizuara.  Ne   vitin  1951,  ne  te  gjithe  territorin  e  vendit,  u  organizua  nje  rrjet  i  gjere  pikash  vrojtimi  te  sherbimit  sinoptik,  te  cilat  qemtonin  te  dhena  faktike  mbi  motin  e  i  transmetonin  ato  ne  Stacionin  Qendror  te  Sinoptikes,  ne  Tirane.  Grumbullimi  dhe  klasifikimi  i  te  dhenave  mbi  motin,  sherbente  si  orientim  per  ata  qe  zhvillonin  fluturime  ajrore  dhe  per  bujqesine.

Njeri  nga  te  paret,  stacione  sinoptike,  ate  vit,  u  ngrit  dhe  ne  qytetin  malor  te  Voskopojes.  Ky  stacion,  me  nje  vrojtues  dhe  me  mjete  te  kufizuara,  ka  funksionuar,  qe  nga  krijimi  (  1951 )  deri  me  sot  (  2018 ).  Ky  fakt  ka  nje  domethenie  te  madhe  dhe  ia  vlen  te  studiohet.  I  pari  vrojtues   i   kesaj  pike  ishte  Toli  Grosi,  i  cili,  para  se  te  niste  pune,  kreu  nje  kurs  kualifikimi  afatshkurter,  ne  Tirane.  Te  dhenat  mbi  tendencat  e  motit,  Toli,  ia  transmetonte  me  nje  telefon  manual,  Stacionit  Qendror  te  Sinoptikes,  ne  Tirane.  Ne  vitin  1985, Toli  Grosi  u  nda  nga  jeta  dhe  vendin  e  tij  e  zuri  i  biri,  Nastasi.  Kur  stacionin  sinoptik  te  Voskopojes  e  menaxhonte  Toli  Grosi,  i  biri,  Stasi,  duke  shkuar  vazhdimisht  pas  te atit,  “ i  vodhi ” atij  zanatin;  per  rrjedhoje,  kur  u  vu  ne  krye  te  ketij  stacioni  sinoptik  provincial,  Stasi  nuk  ishte  fare  profan.

Ne  vitet  e  Diktatures,  paga  mujore  e  Stasit  ishte  6500 leke  dhe,  per  cdo  te  diele  e  feste  sherbim,  i  jepej  nje  shtese  page  prej  500  lekesh.  Kete  page,  merr  sot  e  kesaj  dite  Stasi  sinoptikan.  Gjate  vitit  te  mbrapshte  1997,  edhe  stacioni  sinoptik  i  Voskopojes,  nuk  i  shpetoi  vandalizmit  e  shkaterrimit.  Familja  Grori,  u  mundua  ta  mbronte  stacionin  dhe  mjetet  e  tij,  por  nje  glob  qelqi  qe  sherbente  per  te   studiuar  diellin  dhe  yjet,  ra  pre  e  ketij  vandalizmi.  Aktualisht,  stacioni  sinoptik  i  Voskopojes  eshte  thuajse  i  braktisur.  Per  te,  vec  Stasit,  nuk  kujdeset  njeri.  Vlen  te  them  se  aparaturat  ( regjistruesit  e  lageshtise  te  ajrit,  termometrat  e  tokes  dhe  te  ajrit,  2  flugerat,  etj,  te  cilet  i  pashe  ne  kohen  per  te  cilen  po  shkruaj,  ishin  ne  gjendje  te  mire  pune  dhe  funksiononin  normalisht.   Kjo  mund  te  jete  nje  rast  i  rralle,  jo  vetem  ne  vendin  tone.  Mbase  do  te  ishte  me  mire,  po  te  kudesej  dikush  per  kete  stacion,  i  cili  ndodhet  ne  nje  pike  te  larget  e  “  te  vdekur ”  te  rajonit  Juglindor  te  vendit.

Jeteshkrimi

Minush   Shevqet  Karalliu,  i  cili,  ne  rrethe  te  caktuar  shoqerore  njihet  dhe  me  emrin  Memush;  si  nip  i  mullait  te  Hormoves  te  rrethit  te  Tepelenes  me  te  njejtin  emer ,  eshte   lindur  ne  qytetin  e  Tiranes,  ne  rrugen : ” Faik  Trenova” ;  Nr.  4;  me  6  korrik  te  vitit  1940.  Prinderit  e  tij  biologjike:  Nene  Sanija  dhe  Baba  SHevqeti,  ishin  shqiptare  autoktone.  Origjina  e  Shevqetit  ishte  nga  fshati  Hormove  i  rrethit  te  Tepelenes,  si  femije  i  biresuar  nga  Mulla  Memush  Karalliu.  Ne  keta  kushte,  Ai  pranoi  per  mbiemer  ate  Karalliu.  Nena  e  Minushit –  Sanija,  ishte  e  lindur  dhe  e  rritur  ne  fshatin  Fushebardhe  te  rrethit  te  Gjirokastres.  Familja  dhe  fisi  i  saj,  ne  Fushebardhe,  mbanin  mbiemrin  –  Shehu.  Çifti:  Sanije  dhe  Shevqet  Karalliu,  prune  ne  jete  kater  femije.  Ata  sipas  kohes  kur  u  linden  ishin:  Bakiu;  Javeri;  Ikbalja  dhe  i  fundit  ishte  Minushi.

Si  femije  i  fundit  i  ciftit,  Minushi  u  rrit  “  neper  kembet”  e  me  te  rriturve  dhe  ne  kujdesin  e  tyre,  ne  vilen  qe  ndertoi  babai  i  tij,  i  ardhur  ne  Tirane,  ne  vitet  ’30  te  nje  shekulli  me  pare.  Familja  e Minushit  ishte  tradicionale  dhe  perparimtare.  Brenda  saj  sundonte  rregulli,  edukata  e  shendoshe  qytetare,  respekti  ndaj  njeri-tjetrit  dhe  ndaj  te  tjereve.  Kete  e  deshmojne  qarte  gjitonet  e  tyre  dhe  shoket  e  femijerise  e  te  moshes  madhore  te  Minushit.  Edhe  ne  figuren  e  Tij,  ishin  gdhendur   tiparet   qe  trashegoi   nga  prinderit  dhe  nga  familjaret.

Qysh  ne  femijerine  e  hereshme,  tek  djali   i  trete  i  familjes  Karalliu  u  shfaqen  disa  tipare  te  qenesishme,  ne  karakterin  qe  po  formohej.  Zgjuasia  natyrale  ishe  e  dukshme  tek  Minushi  i  vogel,   ashtu  si  shkathtesia  shoqeruese  e  saj.  Ne  karakterin  e  Minushit  qe  po  rritej  me  prirje  per  te  nxene;  shpirti  i  mire  dhe  ciltersia  ishin  te  dukshme .  Ato,  dita – dites   u   rriten,  se  bashku  me  bartesin  e  tyre,  krahas  rritjes  se  shtatit  te  tij  dhe  pjekjes,  menderisht.  Duke  luajtur  me  bashkemoshataret,  ne  rrugicen  perballe  e  ne  mehalle,  Minushi,  ne  lojerat  e  asaj  kohe,  shpalosi  vlera  qe  reflektonin  edukaten  e  shendoshe  qe  mori  ne  familje  dhe  jeten  ne  komunitet,  me  shoke  si  vetja  e  me  te  mire  se  ai.  Mesimet  e  shkolles  fillore,  Minushi  i  percolli  ne  Shkollen “ e  Kuqe”,  e  cila  kishte  grumbulluar  goxha  pervoje  ne  mesimdhenie  dhe  kishte  mesues,  me  kulture dhe  me  educate  te  shendoshe  qytetare.  Ne  shkollen  fillore  Minushi  u  shqua,  si  nxenes  “shembullor”  me  prirje  te  dukshme  per  te  mesuar.  Edhe  mesimet  e  shkolles  se  mesme,  te  cilat  Ai   i  percolli  ne  gjimnazin  e  mirenjohur  “  Qemal  Stafa ”,  vijimesia   rezultateve  shume  te  mira   ne  mesime  ishte  karakteristike  dalluese  tek  Minushi  adoleshent.  Treguesit  e  larte  cilesore  ne  mesime;  karakteri   i  tij   i  paster,  deshira  e  pashoqe  per  t’u  thelluar  ne  proceset   e  diturise   dhe  qendrimi  miratues   i  familjareve  te  tij,  pas  perfundimit  te  mesimeve  te  gjimnazit,  e  cuan  Minushin  adoleshent  ne  portat  e  Universitetit  Shteteror  te  Tiranes.  Ne  fillimvitin  shkollor  1959 -1960,  Ai  u  regjistrua  dhe  nisi  studimet  e  larta  ne  Fakultetin  e  Inxhenierise   Mekanike  te  ketij  universiteti,  ku  ne  vitin  e  pare,  shpalosi  bagazhin  e  njohurive   dhe  shfaqi  deshiren  per  t’u  thelluar  ne  boten   e  pafundme  te  shkences.  Mirepo,  djalin  e  vogel  te  xha  Shevqetit,  nuk  e  kenaqnin  as  programet:  as  ato  njohuri  qe  merrte  ne  fakultet.  Mendja  e  tij  “  fluturonte  “  gjetke.  Ai,  duke  pare  aeroplanet  qe  fluturonin  mbi  Tirane  dhe,  duke  studiuuar  lenden  e  Astronomise,  te  cilen  e  kishte  shume  per  zemer,  deshironte  te  dinte  dicka  me  shume  per  Aeronautiken  dhe  procesin  e  lundrimit  ajror  te  agregateve   qe   merrnin  pjese  ne  te.  Prandaj  nderroi  mendim  dhe  vendosi  te  nderronte   fakultetin ,  me  shkollen  e  aviacionit,  per  tu bere  pilot  dhe  per  ti  provuar  vete  e  per  ti  ndiere  proceset  qe  ndodhin  ne  fluturim.

Me  26  guusht  te  vitit  1960,  se  bashku  me  35  djem  te  zgjedhur  nga  maturantet  e  Shkolles  se  mesme  Ushtarake  “  Skenderbej ”,  ku  benin  pjese:  Bashkim  Kozeli;  Ahmet  Sulejmani  (  Zogu );  Mustafa  Gjokutaj  dhe  Fadil  Nenaj   ( Braho )  si  dhe  nje  nengrup  me  kursante,  te  cilet  kishin  fluturuar  me  aeroplanet  jak – 18  A,  ne  fushen  e  blerte  te  aerodromit  te  Qytetit  “  Stalin ”,  ku  benin  pjese:  Bahri  Meshau  (  Permeti );  Surri   ( Musa )  Barbullushi;  Thanas  Papa;  Rrapo  Kodheli;  Sazan  Abibi;  Bardhyl  Lubonja;  Koco  Biku;  Lutfi  Islamaj;  Agim  Ismaili;  Sillo  Melica,  etj.  te  cilet  do  te  bashkohehin  me  Minushin  ne  te  njejten  skuadrile, se  bashku  me   te  ardhurit  nga  jeta  civile,  maturantet: Vaso  Leko  Pesha;  Sherif  Hajnaj  (  Braksi );  Dhori  Zhezha;  Roland  Sofroni;  Sefedin  Tomcini;  Jorgaq  Bahshevani;  Agron  Balashi;  Pandeli  Lengu;  Xhevit  Kabella;  autori  i  ketij  shkrimi  etj.  Kontigjenti  i  kursanteve  per  pilote dhe  ai  i  rishtareve,  me  nje  aeroplan  te  tipit  TU –  104,  i   prodhimit  sovjetik  dhe  me  ekipazh  te  tille,  pas  2  oresh  fluturim,  u  ulen  ne  aeroportin   moskovit  te  “  Sheremetjevos ”.  Mbasi  u  ushqyen,  ne  nje  mense    ( restorant  me  cmime  te  lira ),  diku  ne  qender  te  metropolit  sovjetik.   Minushi  vinte  nga  universiteti  dhe,  per  shkak  te  moshes  me  te  rritur,  arsimit  te  larte  qe  kishte  nisur,  prirjeve  te  tij  per  te  zoteruar  gjuhe  te  huaja,  dhe  faktit  qe  gjimnazi  “  Qemal  Stafa ”  ku  Ai  kishte  percjelle  mesimet  e  shkolles  se  mesme,  i  kishte  sherbyer  per  te  pervetesuar  me  mire  nga  ne  te  tjeret  Gjuhen  Ruse.  Prandaj,  ne  heshtje,  pa  bere  votim,  e  kishim  pranuar,  me  ndergjegje  si  pergjegjes  te  grupit  tone  dhe  si  perkthyes.

Kur  zume  vend  ne  ate  salle,  per  te  drekuar,  u  mblodhem,  si  zogjte  e  kllockes  rreth  Minushit,  e  Ai,  jo  pa  krekosje  perkthente,  kerkesat  tona.  Oficeri  sovjetik,  ai  qe  na  priti  ne  aeroport  e  na  shoqeroi  derisa  na  dorzoi  ne  shkolle, sic duket   kryente  dhe  rolin  e  financierit.  Ai  menazhonte  parate  e  rroges  tone  te  pare  dhe  mbante  ne  shenim   shpenzimet  e  sejcilit  prej  nesh.  Ne  restorant,  sic  duket,  ushqimi  ishte   i  porositur  prej  tij  dhe  kamerieret,  3 – 4  vajza  adoleshente,  te  bukura  e  te  veshura  me  shije,  te  lehta  si  flutura,  me  buzeqeshje  qe  nuk   i  ndahej  fytyres  se  tyre,  qarkullonin  ne  ate  salle,  rreth  tavolines  te  gjate  duke  servirur  gjellet  e  porositura  me  pare.  Shumica  e  djemve  te  kategorise  time,  vinim  nga  fshati  e  nuk  kishin  pare  as  te  tille  komoditet,  as  te  tille  bukuri;   ca  me  pak  nje  sjellje  aq  te  embel  te  atyre  “  shtojzovalleve ”,  te  cilat  buzeqeshjen  e  kishin  pambarim.  Si  ballkanas   te   vertete,  gjate  drekes  konsumuam  shume  buke.  Sapo   vihej  mbi  tavoline  kanistra  me  buke  gruri,  te  prere  ne  feta  te  holla,  ne  e  kishim  perlare.  Pa  e  bere   qejfin  qeder,  vajzat,  me  ate  buzeqeshje  qe  ndriconte  sallen,  vinin  mbi  tavoline  nje  shporte  tjeter,  plot  me  buke.  Edhe  shporta  pasardhese  pesonte  fatin  e  te  pares  dhe  ne  vazhdonin  te  hanim,  si  me  pare   e   ato  serish  buzeqeshnin  kendshem.  Njeri  nga  shoket  tane,  si  u  dend  mire  me  buke  e  me  gjelle,  kerkoi  te  pinte  uje.  E   tha  me  ze  te  larte:  “ Dua  uje”!  E  degjuan  kamerieret,  pa  prishur  terezine  e  pa  pertuar  buzagazin,  u  skuqen  pak  ne  fytyre  e  bene  te  habituren.  Fjala  uje,  ne  gjuhen  e  tyre,  tingellon  si  organi  seksual   i  nje  mashkulli.  Shoku  yne  e  tha  fjalen  pa  e ditur  kuptimin.  E  degjoi  Minushi  e  iu  drejtua  shokut: ”  Mos,  o  gomar  se  ashtu  i  thone  organit  seksual  te  burrit ”!  U  turperua  shoku  yne,  por  te  pakten  nuk  la  shije  te  keqe  tek  vajzat sovjetike qe na sherbenin[i].  Nje  tjeter  porosity  birre  e  kamarieret  ia  sollen.  Kujtoi  se  ua  hodhi,  birbua  se  ne  nuk  kishim  asnje  leke  ne  xhep,  por  kur  na  numeroi  parate  e  rroges  se  pare  muajore   oficeri  sovjetik,  atij   i  mbajti  dhe  cmimin  e  birres  qe   piu ne  Moske.  Minushin,  ne  cdo  rast  e  kishim  perkthyes  nga  rusishtja,  derisa  ia  morem  doren  Gjuhes  Ruse.

Ne  buzembremjen  e  26  qershorit  1960,  nepermjet   udhes  te  hekurt,  mbi  nje  tren  me  fjetje,  qe  shkonte  drejt   hapsirave  te  Jugut  te Bashkimit Sovjetik,  te  shoqeruar  nga  nje  officer   i  Ushtrise  Sovjetike,  pas  2  diteve  (  nete )  udhetimi  mberriten  ne  qytetin   e  Rostovit  mbi  Don  dhe,  prej  andej,  me  nje  autobus  ushtarak,  u  akomoduan  ne  Aviogorodok  ( qyteti   i  aviacionit),  rrethi   i    Batajskut,  ku  do  te  zhvillohej  programi   teorik  i  fluturimeve  e  me  pas, ne  pranveren  e  vitit  1961,  do  te  nisnin   fluturimet,  me  aeroplanet  e  lehte  mesimore,  me  helike,  te  tipit  Jak – 18  A.  Ne  kete  regjiment shkolle,  gjetem  te  tjere  kursante  shqiptare,  te  cilet  studionin  perdorimin  e  helikopterit te  mesem  ushtarak- Mi-4.  Disa  syresh  ishin:  Agim  Nanaj;  Agron  Galanxhi;  Muharrem   Hida;  Ndue  Logu  ( Mehilli );  Hetem  Mehmeti;  Albert  Shkurti;   Burhan  Nurja;  Vangjl  Nakuci;  Ali  Levanaj;  Ramo  Mejdiaj;  Nasi  Leka;  etj.  Keta  ishin  kursante  te  vitit  te  trete  dhe  e zoteronin  fare  mire  Gjuhen  Ruse,  sidomos  i  mirenjohuri  Mikel  Janku,  i  cili  “ shkelqente ”  si  pilot  dhe  si rusishtfoles.  Regjimenti  i  Batajskut,  ishte  i  perzier. Atje  mesonin  kursante  nga  vendi  yne,  kursante  nga  Hungaria  dhe  nga  Kuba;  me  vone   erdhen  dhe  kursante  nga  Vietnami  e  nga  Laosi.  Minushi,  kur  ne  arritem  te  komunikonim  ne  Gjuhen  Ruse,  u  lirua  disi  nga  perkthimi  i  Rusishtes,  por,  meqenese  zoteronte  dhe  Gjuhen  Italiane,  merrej  vesh  per  bukuri  dhe  me  kursantet  te  ardhur  nga  Kuba,  te  cilet,  ishin  me  ngut  dhe  nuk  e  mesuan  mire  rusishten.

Ne  pergatitjen  teorike,  e  cila  zgjati  deri  ne  pranveren  e  vitit  1961,  Minushi,  me  njohurite  qe  kishte  per  boten  dhe  per  shkencat  egzakte  dhe  me  vullnetin  e  jashtzakonshem  qe  kish,  i  cili  kishte  ne  themel  vullnetin  per  t’u  bere  pilot,  vecohej  nga  ne  fillestaret,  ne  drejtim  te  njohurive  teorike.  Gjate  stines  se  dimrit,  ne  shkolle,  me  kursantet  shqiptare,  u  formua  nje  grup  artistic,  ku  Minushi,  si  kengetar,  me  zerin  e  tij  “ brilant ”,  prej   tenori  me  shtrirje  te  gjere  kishte  vendin  e  protagonistit  kryesor.  Ai  i  jepte  tonin  jetes  artistike  te  grupit  artistic  te  shqiptareve.  Me  kompleksin  artistic  te  perbere  nga  kursante  shqiptare  te  te  tre  grupeve,  jepnim  shfaqje  artistike,  jo  vetem  ne  Aviogorodok  ( qyteti  i  Aviacionit )  e  ne  qytetin  e  Batajskut  por  dhe  ne  Rostov  mbi  Don,  i  cili, ne  ate  kohe  numeronte  mbi  1.5  milione  banore  dhe  ishte  njera  nga  qendrat  me  me  peshe  te  atij  vendi  “ gjigand ”.  Koncertet  tona  pelqeheshin  shume  nga  vendasit,  te  cilet  na  duartrokisnin  gjate  dhe  fuqishem.  Disa  nga  kenget  qe  kendonim,  neper  qytet  dhe  ne  shetitjen  e  mbremjes,  para  gjumit,  kishin  melodi  e  ritem  rrjeshtor.  Ne  ate  kohe,  ecja  me  rrjesht,  edhe  nga  fjetina  ne  mense,  si  rregull  kryhej  me  kenge  rrjeshtore  dhe  kenget  tona  pelqeheshin  shume.

Ne  koncertet  qe  jepte  grupi  yne  artistik,  ne  qytetin  e  Rostovit  mbi  Don,  dhe  ne  qytete  te  tjere  Minushi kendonte,  nga  ato  kenge  te  cilat,  aso  kohe  ishin  ne  mode  dhe  njerzit,  ne  vecanti  te  rejat  e  te  rinjte  sovjetike,  i  kendonin,  ne  cdo  rast e me pathos.  Kenge  e  preferuar  e  tij  ishte:  ” … Marina;  Marina;  Marina…” dhe “ Volare”;  te  cilat  Ai  i  kendonte  ne  Gjuhen  Italiane   dhe  kenga  e  tij  shoqerohej  me   duartrokitje  te  panderprera.  Ne  nje  rast,  duke  kenduar  perpara  nje  publiku  solid  e  te  kulturuar,  Minushi,  harroi  tekstin  e  kenges  dhe  ngeci.  Nje  shok,  nga  salla,  beri  suflorin  e   i  dha ” kopje ”  tenorit:  futja  ne  shqip  i  sygjeroi  shoku  se  keta  nuk  marrin  vesh.  Dhe  Minushi,  vijoi  kengen,  ne  Shqip,  me  tekst  te  improvizuar  aty  per  aty.  Te  me  fale  lexuesi,  per  arsyen  e  thjeshte   se   per  ta  deftuar  ndodhine  sa  me  prane  te  vertetes,  sic  ngjau,  jam  i  detyruar   te  perdor  fjalor  vulgar,  i  cili  nuk  eshte  karakteristike  e  shkrimeve  te  mija.  Dhe  kenga  vijoi: “… Futja  p…  e  gri  sallate,  sa  te  shkoje  dhe  kjo  nate”.  Shperthyen  duartrokitjet  dhe  brohoritjet  frenetike,  te  vendasve,  te  cilet,  per  inercion,  pa  kuptuar  asnje  fjale,  u  relaksuan,  pa  mase.  Te  njejten  gje,  beri  Minushi,  edhe  kur  kendonte ne  duet ,  me  shokun  tone  te  grupit:  Petraq  Koroveshi.  Ata,  te  dy  kendonin  kengen:

“ Aty,  tek  menjolla;  po  te  prêt  belholla;

Prite  djalo-prite,  vajzen  devollite…”!

Harruan  tekstin  popullor  kengetaret  tane  dhe  dolen  nga  situate,  duke  improvizuar  mbetjen  e  tekstit  me  fjale  te  sajuara   ne  ate  cast.  Nuk  e  kuptuan  vendasit  artdashes,  kete  manover  te  zgjuar  te  djemve  tane  te  mencur.  Ishte  reflektimi   i  shpejte   i  Minushit   dhe  zgjuarsia  e  shkathtesia  e  tij  qe  e  favorizonte  per  te  dale  nga  cdo  situate  e  paparashikuar.

Ne  pranveren   e  vitit  1961,  kur  fusha  e  blerte  e  aerodromit  te  Batajskut,  u  lirua  liruar  nga  bora  e  dimrit  dhe,  ne  vend  te  saj  jeshiloi  bari,  mbasi  dhame  provimet  teorike,  beme  pergatitjen  ne  toke  e  u  hodhem  me  parashute, mbi  aerodrom,  nga  lartesia  800m;  ne  nje  dite  te  bukur  prilli, kur moti  u ngroh, e  zogjte  fluturake,  nisen  te  ndertonin  folene,  nisem  fluturimet  ne  rreth,  me  aeroplanet  e  lehte   mesimore  Jak – 18  A,  me  instruktorin  sovjetik  te  pilotimit  ne  kabinen  e  dyte. Minushi,   i  cili,  teorikisht  ishte  dicka  me  lart  se  ne  dhe  fluturimin  e  kishte   passion  e  qellimin  e  jetes,  iu  perfill  punes,  me  seriozitet  e  me  vemendje  te  shtuar,   per  te  perfituar  sa  me  teper  nga  cdo  ngritje  ne  ajer.  Minushi  pergatitej,  seriozisht  dhe  ne  te  gjithe  komponentet  perberes,  per  cdo  fluturim.  Ai  ishte  teper   i  zgjuar  dhe,  vrojtonte,  cfare  them?  Minush  Karalliu  “  fotografonte ”  veprimet  e  instruktorit  te  tij,  te  cilat   i  perseriste,  disa  here  me  perpikeri  e  me  nje  vullnet  te  papare.

I  kishin  thene  disa  kursante  paraardhes,  te  prapambetur  ne  ceshtjet  teorike,  te  cilat  ata  nuk   i   mesuan  kurre,  jo  pa  shpoti  se   ne   ajer,  nuk   do   ti   pikaste   dot,  as  forcen  ngritese;  as  rezistencen  ballore,  e  as  forcat  e  tjera  qe  veprojne  ne  nje  objekt,  i  cili  lundron  ne  hapesire,  sic  eshte  aeroplani.  Tiranasi   i  zgjuar  e  me  shkolle,  i  degjonte,  jo  pa  respekt  ata  qe  ishin  me  te  lashte,  por  ne  mendjen  e  tij,  ruante  tjeter  opinion.  Minushi  e  kishte  te  qarte  se  nuk  do  ti  veshtronte  forcate  e  ndryshme  qe  nderveprojne   e  te  tjera  qe   kunderveprojne  njera – tjetren  e  ne  nje  objekt  fluturues,  por,  me  kohe,  duke  fluturuar,   i  ndjeu  ato.  Ne  ngritje,  psh,  kuptoi  efektin  e  momentit  xhiroskopik  te  helikes;  ne  pilotazh,  ndjeu  efektet  e  mbingarkeses  positive   e   ne  ndonje   rast   provoi   dhe   ndjesine  e  mbingarkeses  negative  etj.  Kur  fitoi  nje  fare  pervoje,   vetjake,  ne  fluturim,  Minushi,   nisi  ta  ndjente  me  te  ndernjura,  renjen( prosadken)  e  aeroplanit , ne  ulje  etj.

Ai  e  perfundoi  programin  e  pergatitjes  ajrore, te  kursantit  fillestar  me  tregues  mesatare  dhe  mbi  mesataren  e  grupit.  Shoket   e   grupit   dhe   instruktoret   e  pilotimit,  mezi  pritnin  te  vertetohej  dhe   ne  rastin  e  Minushit,  lidhja  dhe  ndikimi  pozitiv  e  i  padiskutueshem   i  nivelit  te  ngritur  teorik,  me  pervetesimin  e  elementeve  te  fluturimit.  Ata,  ne  fakt,  nuk  u  zhgenjyen  ne  pritmerite e tyre.  Minush   Karalliu  ishte  ne  radhet  e  kursanteve  shqiptare,  nga  me  te  perparuarit.  Minushit  nuk  ishte  nevoja  tia  spjegoje  dy  here,  te  njejten  gje;  Ai   i  perthithte  shpejt,   deri  ne  detaje, elementet  e  fluturimit  dhe  ishte   i  perpikte,  per  zbatimin  e  kerkesave te tyre.  Tregues  konkret  i   aftesise  dhe  predispozicionit  te  tij  per  t’u  bere  pilot,  ishte  dhe  fakti  qe  Minush  Karalliu  ishte  nder  te  paret  kursante  shqiptare  te  grupit  qe  u leshur  ne ajer,  i  vetem,  pa  instruktorin  sovjetik  ne  kabinen  e  dyte.  Rasti   i  Tij  ishte  njeherazi  nje  inkurajim    i  madh  per  te  tjeret  dhe  shembull  pozitiv  qe  duhej  ndjekur.  Minushi   i  kaloi  detyrat  dhe  ushtrimet  e  programit  te  fluturimeve,  sipas  radhes  dhe  pa  pengesa.

Per  fat  te  keq,  me  14  shtator  te  vitit  1961,  kur  kursantet  shqiptare,  dolen  ne  startin  e  fluturimeve  dhe  shtruan  shenjat  e  ngritjes  e  te  uljes  te  aeroplaneve,  per  te  dhene  provimin  perfundimtar,  ne  ajer,  nje  urdher  ogurzi,  beri  qe,  ne  menyre  ultimative,  grupi  yne   i  kursanteve,  te  kthehej  me  urgjence  ne  Moske,  ku  na  priste  nje  aeroplan   i  posacem,  i  cili  do  te  na  kthente  ne  Shqiperi,  duke  e  nderprere  programin  e  pergatitjes.   Erdhi  keshtu  goditja  e  pare  per  Minush  Karalliun.  E  Çfare  goditje?  U  godit,  por  nuk  u  vra  ndrra  e  tij  e  lundrimit  ajror.  Jetonte  tek  Minushi   shpresa  se  ne  vendin  tone,  Ai  dhe  shoket  e  grupit  ku  bente  pjese,  te  kthyer  me  dhune  nga  studimet  per  pilot,  ne  Bashkimin  Sovjetik,  do  te  vijonin  programin  e  pergatitjes  ajrore ,  ne  Shkollen  e  Aviacionit,  e  cila  u  rihap  ne  Vlore,  pas  nje  odiseje  mashtrimesh,  ne  fillim  te  vitit  1962.

Ishin  kohe  te  veshtira.  Nderprerja  e  marredhenieve  nderpartiake  e  me  pas  ndershteterore,  mes  vendit  tone  dhe  atij  te  sovjeteve,  solli  rrjedhoja  te  renda  per te  gjithe  vendinm  ne  vecanti  u  ngushtua  shume  aviacioni  yne  ashtu  si  ushtria, ne teresi.  Shkolla  e  aviacionit  u  rihap  e  u  mbush  me  te  kthyer,  por  kapacitetet  e  saj, perfshi  resurset  e  avioneve  dhe  e  instruktoreve  te   teknikes  se  pilotimit   ishin  fare  te  pamjaftueshme  dhe  te  papershtatshme   per  te  kryer  fluturime  ajrore . Nuk  kishte  as  aeroplane;  as  instruktore  te  teknikes  se  pilotimit.  Çdo  ngritje  ne  ajer,   i  kushtonte  ekonomise  tone  “nje  djall  e  gjysme”;  resurset,  ne  te  gjithe  treguesit  teknike  ishin  mjaft  te  limituar  e  nuk  mjaftonin  per  te  perballuar  krizen  e  rende  qe  pllakosi  vendin  tone.  Izolimi  ishte   konkret,  i  ashper  dhe  ndihej  kudo.  Nuk  kane  thene  mekot,  ne  anet  tona  se:  “ Kur  zihen  atllaret;  shqelmat   i  pesojne gomeret ”!   Udheheqesit  e  te  dyja  paleve  ne  konflikt,  benin  politike  “te madhe”,  por,  politika  e  tyre  inatcore  rendonte  mbi  te  vegjlit.

Me  kursantet  per  pilote,  te  cilet  u  kthyen  ne  “ shtepi ”  per  te  vijuar  fluturimet,  u organizua  nje  skuadrile  fluturuese.  Me  urdher  nga  lart e  jo  pa prapamendim,  kursantet  per  pilote,  iu  nenshtruan  nje  komisioni  mjekesor   i  cili  e  kishte  te  qarte  detyren:  Duheshin  nxjerre  te  paafte  per  te  fluturuar  sa  me  shume  kursante  per  pilote,  pavaresisht  se  parametrat  shendetesore   i  kishin  brenda  normave  te  lejuara.  Kesaj  “ kasaphane ”  nuk   i  shpetoi  dot,  as  Minushi.  U  deklaruan  te  paafte  per  te  fluturuar, pa  ndonje  shkak  bindes,  djem  qe  “ te  merrnin  gjak  ne  vetull”;  elemente me  prirje  e  me  talent  per  te  fluturuar  dhe  nga  ata  qe  deri  atehere  kishin  deftuar,  ne  toke  e  ne  ajer  vullnet  e  kembengulje  dhe  aftesi  per  t’u  bere  pilote.  Prirja  e  tyre  drejt  lundrimit  ajror  ishte  e  dukshme.  Nuk  eshte  vendi  as  nevoja  te  bejme  evidence,  per  arsye  se  gjerat  njihen  e  jane  thene  kushedi  sa   here   por  mund  te  pohoj,  pa  hezitim  e  me  pergjegjesi  se  kursante  si  Minush Shevqet   Karalliu;  Bashkim  Dervish  Kozeli;  Fadil  Nenaj  (  Braho );  Vaso  Leko  Pesha;  Zydi  Fetah Mecaj  etj,  ishin  te  lindur  per  te  fluturuar  e  nuk  erdhen  rastesisht  ne  ate  profesion. Minush  Karalliu,  i  cili  trokiti  ne  dyert  e  qiellit,  mbasi  braktisi  nje  “  dashuri tokesore ”,  per  nje  tjeter    “dashuri, qiellore ” me  te  madhe  se  e  para,  pesoi  zhgenjimin  e  dyte.  Mirepo,  nuk  thone  mekot  se  cdo  e  keqe,  nuk  vjen  vetem  per  te  bere  keq.  Minushi  nuk  qe  fare  i  pafat.  Ai  vertet  u  zhgenjye, madje  keqas,  por  ishte  me  fat  qe  qendroi  e  u  specializua  ne  nje  sherbim  i  cili  eshte  i  lidhur  ngushte  e  ne  sherbim  te  fluturimeve  ajrore;  ne  ate  te  aeronavigacionit.  Si  ndodhi  kjo ?

Disa  ishkursante  per  pilote,  si  Minush  Shevqet  Karalliu  e shoku  i tij  Bashkim  Dervish  Kozeli,  u  profilizuan   si  meteorologe,  ne  Stacionin  Qendror  te  Sinoptikes,  ne  Tirane,  nepermjet  nje  kursi  te  posacem.  Instruktore  te tyre  ishin  meteorologet  me  pervoje:  Seit  Berisha;  Petrit  Leka;  Nuri  Bajko;  Engjell  Korca etj.  Niveli  arsimor  e  kulturor  dhe  dashuria  per  ajrin  bene  te  mundur  qe  Minushi,  pavaresisht  se  ishte  zhgenjyer  ne  endrren  e  tij  te  jetes,  fluturimin,   iu  perfill,  me  seriozitet  e  me  kembengulje,  punes  per  te  perfituar  sa  me  teper  nga  pervoja  e  begate  e  mesimdhenesve  te  tij.  Inteligjencia  e  tij  dhe  vullneti  i  rralle,  bene  te  mundur  qe  djali  i  xha  Shevqetit  te  “ shkelqente  “ edhe  ne  kete  fushe  e  te  futej  ne  labirintet  e  profesionit  te  ri,  teper  interesant.

Nga  viti  1962, Minush  Karalliu,  i  emeruar  ne  Regjimentin  “ Peza ” te  Qytetit  “ Stalin ”,  ne  detyren  fisnike  te  meteorologut,  derisa  u  transferua,  ne  Regjimentin  e  Rinasit,  ne  vitin  1971,  punoi  me  zell  e  me  pergjegjshmeri,  zgjeroi  njohurite  per  profesionin   e   ri,  u  konfirmua  si  specialist  i  mirefillte;  u  thellua  ne  te  rejat  e  shkences  te  sinoptikes  e  te  fluturimit.  Ai  ishte  shume  i  kenaqur  e   i   plotsuar per faktin  se  do  te  ishte  vazhdimisht  prane  fluturimit  dhe  ne  sherbim  te  tij;  e  cila,   ne  fund  te  fundit  ishte  endrra  e  tij  e  jetes,  e  nderprere  padrejtesisht.  Minush  Karalliu  u  formua,  shpejt,  si  profesionist   i  mirefillte;   i  afte  e  kompetent,  ne  detyren  e  tij  me  peshe,  duke  u  renditur  nder  me  te  pergatiturit  e  vendit  dhe  nuk mbeti  thjesht  nje  specialist   i  rendomte,  nga  ata  qe  terhiqen  zvarre,  ne  fund  te  rrjeshtit;  nga  ata  qe  dine  vetem  te  lexojne  ne  harten  sinoptike, te mbushur  me  izobara;  temperaturen,  presionin  atmosferik,  drejtimin  dhe  shpejtesine  e  eres,  por, nga shifrat ,  duke  lexuar  midis  rrjeshtave,  veshtronte  tendencen  e  motit.  Horizontit  teoriko – shkencor  te  tij  dhe  sjelljes  plot  miresi  e  korrektesi,   i  shtohej,  si  dhurate  nga  Zoti,  zeri  “brilant”  i  nje  tenori  me  shtrirje  te  gjere.  Kesisoj,  figura  e  tij  u  kompletua  dhe  me  perberes  te  rinj,  sic  ishte  kenga  e  tij  e  pafund  dhe  aftesia  e  nje  rrefimtari  e  humoristi  te  pelqyer.

Viti  1971  e  pruri  sinoptikanin  Minush  Shevqet  Karalliu,  ne  Regjimentin  e  Rinasit,  ku  ai,  pervec  qe  drejtonte  sherbimin  meteorollogjik  te  regjimentit,  kishte  ne  vartesi  e  “ushqente”  me  te  dhena  mbi  motin  edhe   aviacionin  civil,  i  cili,  me  vone  doli  si  sherbim  me  vete.  Ne  Regjimentin  e  Rinasit  ku   kishte  prane  dhe  familjen  e  origjines,  Minushi  erdhi  si  specialist  i  mireformuar,  i   pjekur  e  i   afte  dhe  ku  personaliteti  i  tij  u  ngjit  me  lart.  Ai  shendriti,  me  teper  dhe  ne  te  gjithe  drejtimet.

Viti  1964  kishte   qene  fatlum  per  djaloshin  simpatik  Minush  Karalliu.  Ai  u  lidh  me  martese  me  zj. Lejla  Bakiri,  nje  vajze  qe  rridhte  nga  fisi  i  fisem  Bakiri  nga  qyteti  I  Gjirokastres.  Te  dy  te  rinjte  u  ndodhen  me  fat  qe  gjeten  njeri – tjetrin.  E  vecanta  e  lidhjes  midis   tyre,  ishte  dashuria  e  ndersjellte; respekti  per  njeri – tjetrin   dhe  mbeshtetja  qe  i   jepnin  shoqi – shoqit,  ne  cdo  pune  e  ne  te  gjitha  situatat. Nga  lidhja  e  tyre  bashkeshortore  erdhen  ne  jete  dy  vajza:  Merlini,  e  cila  u  lind  ne  shkurt  te  vitit  1966  dhe  Anila,  nje  vit  me  pas.  Meraku   i  madh   i  dy  prinderve  fisnike e  te  shkolluar,   zj. Lejla  dhe  shokut  tim  te  grupit,  ishte  ti  rritnin  vajzat  te  shendetshme  e  ti  edukonin  per  se  mbari  qe  te  beheshin  qytetare  te  denja  te  ketij  vendi  dhe,  natyrisht,  te  arsimohesahin  si  prinderit  dhe  familja  e  tyre  prinderore.  Ne  fakt,  te  dyja  vajzat,  te  cilat  perfunduan  arsimim  te  larte  dhe  u  shquan  per  sjellje  dhe  edukate  shembullore,  ua  zbardhen  faqen  prinderve  dhe  e  justifikuan  perkujdesjen  e  tyre.  Sot  ato  jane  te  nderuara  e  gezojne  respect ne  rrethet  shoqerore  e  ne  vendet  e  tyre  te  punes.

Nuk  e  kam  te  lehte  tju  percjell  te  plote  jeteshkrimin  e  ketij  njeriu,   i  cili,  gjithe  jeten  geloi  e  nuk  u  ndal,  si  ne  pune  dhe  ne  kenge   sic  gurgullojne  perrenjte  malore  ujeplote  e  zhurmeshume,  prej  gureve  qe  percjellin,  me  vrullin  e  tyre  te  natyrshem.  Minushin  e  gjeje  perhere  ne  veprim ,  si  ne  rini,  kur  ishte  ne  moshe  te  pjekur  dhe  kur  doli  ne  pension.  Kur  ishte  ne  detyren  e  sinoptikanit  ne  Regjimentin  “ Peza ”  dhe  banonte  ne  Qytetin  “ Stalin ”,  per  Ate   njeri  nuk  kishte  nje  vije  qe  te  ndante  kohen  e  veprimit  nga  koha  e  pushimit  mbasi  Minushi  ishte  perhere  ne  aktivitet.  Pervec  detyres  funksionale,  te  cilen  e  kryente  me  perkushtim  e  me cilesi,  Minushi  ishte  mjaft   i   deshiruar  e   i  mirepritur,  ne  rrethet   kulturore  e  artistike  te  qytetit.  Ai   i  jepte  tonin  veprimtarise  kulturore  dhe  artistike,  te  cilat  kishin  vazhdimesi   dhe  ishte   i  mirenjohur  ne  te  gjithe  treven.  Shtepia  e  Kultures  e  kesaj  qendre  naftetaresh  ku  jetonin  dhe  mjaft  familje  intelektualesh,  te  terrenit  e  te  Ushtrise  gumezhinte  nga  veprimtarite  e  dendura  kulturore – artistike,  ne  te  cilat, si  “ze   i  pare”  ishte  Minushi .  “Pesha”  e  zerit  te  tij “  brilant ”,  pushtoi  skenat  e  qytetit  te  Beratit,  u  degjua  dhe  ne  njerin  nga  festivalet  kombetare  te  kenges  se  lehte .  A  thoni  se  ajri,  kalit  dhe  kordat  e  zerit e   i  ben  ata  qe  cajne  qiellin te  kene  dhe  ze bilbili,  si  zeri   i  Hektor  Lakos;  Minush  Karalliut;  Astrit  Mersinit;  Besnik  Hashorves  etj. etj.  te  cilet  kane  qene  te  afirmuar  si  kengetare  vlerashume.  Ndoshta  dikush   i  ketij  profesioni  mund  te  beje  nje  analize  me  te  sakte  te  lidhjes  mes  ketyre  dukurive  interesante.

Si  ne  Regjimentin  e  Qytetit  “ Stalin ”  ku  u  formua  si  meteorology  dhe  ne  ate  te  Rinasit  ku  erdhi  me   i  pjekur  menderisht  e  profesionalisht  dhe  me   i  burreruar,  Minushi,  si  ne  detyre  dhe  ne  jete  shpalosi  vlera  te  rralla  te  njeriut  me  personalitet  interesant.  Njerezit  e  thjeshte  nuk  benin  dot  percaktimin  e  kufirit  mes  seriozitetit  dhe  shakase  te   tij  te  kendshme.  Ku  ishin  njerezit  tok  ( jo te  rrjeshtuar  per  shkak  te  detyres )  e  ku  gelonte  shakaja,  njerezit  e  dinin  se  ne  qender  te  saj  ishte  Minush  Karalliu,  duke  deftuar,  si  nje  rrefimtar   i  vecante,  qyfyret  e  njerezve,  te  ngritur  ne art  e  te  thena   aq  embel,  sa  nuk   i  mbetej  qejfi  e  nuk  lendohej  asnjeri.  Si  bletet   i  mblidheshin  njerezit  atij  burri;  madje  e  kerkonin  dhe  e  gjenin.  Ne  te dy  regjimentet,  ne  ditet  ( netet )  kur  ne  aerodromet  respective  zhvilloheshin  fluturime;  diten  apo  naten,  ne  kohe  me  diell,  apo  kur  rete  kishin  mbuluar  qiellin,  Minushin  e  gjeje  prane  drejtuesit  te  fluturimeve,  me  mendim  te  qarte  per  aktualitetin  dhe  prognozen  e  motit,  te  gatshem  per  te  ndihmuar  ate  qe  drejtonte  piloted  ne   ajer,  ne  menyre  qe  te  shmangeshin  befasite,  rrjedhoje  e  kapricioive  te  motit.  Vlerat  e  verteta  te  Minush  Karalliut,  si  njeri  e  si  specialist,  pse  jo  dhe  si  artist,  do  ti  rrefejne  njeri  pas  tjetrit,  ata  qe  kane  punuar  e  kane  jetuar  me  gjate  prane  tij.   Me  kete  qe  shkruaj  nuk  dua  te  shkarkoj  pergjegjesine  nga  vetja ,  por  rrekem  tju  percjell nje  opinion  me  te  kompletuar  e  me  te  qarte.

Opinione  per  Minushin.

  • Njeriu i  letrave  shqip,  Bashkim  Dervish  Kozeli,  shok  grupi   i  Minush  Karalliut,  opinionin  kushtuar  shokut  te  tij  e  ka  titulluar: “ Shoku  im  Minush  Karalliu ”.  Ne  shkrimin  e  tij  te  paqortueshem,  Bashkimi,  plot  dashuri  e  respekt  ka  hedhur  ne  leter:  “… Ate  dite  udhetonim  me  tren,  Nga  Moska,  ne  Rostov  mbi  Don,  ne,  nje  grup  djelmoshash  shqiptare,  qe  dilnim  per  here  te  pare  jashte  shtetit,  ca  nga  emocionet,  ca  nga  e  panjohura, qendronim  si  te  hutuar  dhe  te  tulatur  neper  vagonet  me    I  vetmi  qe  levizte  i   shkujdesur  dhe  na  gjalleronte  ishte  Minushi,  nje  djale  nga  Tirana. Paksa  zeshkan,  me  syte  gjithe  drite,  me  trup  mbi  mesatar  ecte,  me  krahet  paksa  te  hapur,  a  thua   i  gezohej  endrres  qe  po  realizonte  per  t’u  bere  aviator.

Une,  me  disa  shoke  vinim  nga  Shkolla  Ushtarake  “  Skenderbej ”,  mjaft   te  tjere  nga  Shkolla  e  Aviacionit  ne  Kucove  dhe ishim  me  te  drojtur  e  me  te  permbajtur  ne  kete  vend  te  huaj…  Ndersa  Ai,  a  thua  se  kishte  bredhur  boten…  Na  deftonte  historira  me  humor  e  qeshte  edhe  vete,  me  zerin  ne  kupe  te  qiellit.  Edhe  kur  arritem  ne  qytetin  ku  do  te  mesonim  per  pilote  dhe  u  rrjeshtuam,  ndryshe  nga  ne,  Ai  nuk  dinte  te  ecte  me  hap  rrjeshtor.  Jo  vetem  kaq,  por  Ai  mbante  te  zberthyera   edhe  dy  kopsat  e  siperme  te  xhaketes.  Une  qe  ishja  mesuar  ta  mbaja  uniformen  te  mberthyer,  e  kisha  ne  krahe  dhe,  jo  pa  inat,  i  fola:  “ Mberthe  jaken ”!  Ai,  me  shkeli  syrin  e  me  tha:  “ Jo!  Se  bej  pis  qaforen ”!  E  verteta  eshte  se  Ai  mbahej  me  paster  nga  te  gjithe  ne,  por,  ushtarak  i   vertete  nuk  u  be  kurre.

Lendet   teorike   i  pervetesonte  me  nje  lehtesi  te  vecante,  ndonese  mjaft  prej  nesh  i   kishim  te  veshtira.  Kjo,  mbase  nga  qe  Gjuhen  Ruse  e  njihte,  pa  ardhur  atje;   madje  zoteronte  edhe  Italishten.  Nje  dite  me  tha:  “ Ne  teori-jam  mire,  por  ne  fluturime,  nuk  e  di  si  do  te dal… kerkon  perqendrim  e  disipline,  si  ju  qe  vini  nga  shkolla  ushtarake;  ndersa  une  lashe  fakultetin  e  erdha  per  tu  bere  pilot… E  kam  enderruar  qysh  se  isha  femije;  nuk  e  di,  si  do  te  ndihesha  po  te  mos  e  arrija”?  “ Mos  fol  budallalleqe,  ti  do  te  dalesh  vetem,  nder  te  paret …”-  i  thashe.   I  ndriten  syte  e  me  perqafoi.  Qe  nga  ajo  dite,  ne  te dy,  u  beme  shoke  te  ngushte.  Minushi,  vertet  fluturoi  vetem  nder  te  paret.  Ate  dite,  na  ndau  llokume  dhe  filloi  nga  humori  i  tij  i  cili  nuk  i  shterronte,  kurre.  Me  zerin  e  tij   melodioz,  Ai  na  nderonte  neper  koncertet  tona  artistike.  Shoket  e  tjere  formonin  korin,  une  recitoja;  Sybi  Koci  e  Mikel  Janku  vallezonin,  ndersa  Minushi  shkelqente  si  solist …  Ai  ishte  tenor   i  lindur;  madje,  me  vone  kendoi  edhe  ne  nje  nga  festivalet  e  Radio- Televizionit  Shqiptar.  Aq  me  emocione  interpretonte,  sa   i  duhej  peshqiri   i  Pavarotit,  per  te  fshire  djerset.

Acarimi   i  marredhenieve  me  ish –  Bashkimin  Sovjetik,  na  ktheu  ne  Shqiperi,  pa  perfunduar  programin  e  fluturimeve.  Por,  per  Minushin  dhe  per  mua  goditi  nje  fat  edhe  me   i  keq.  Ne  nje  komision  te  Spitalit  tone  Ushtarak,  Ai  dhe  une,  dolem  te  paafte  per  te  fluturuar …  Komanda  e  Aviacionit  na  coi  te  studionim  per  sinoptikane,  prane  Qendres  te  Sinoptikes,  ne  Tirane.  Aty,  me  Minushin  u  miqesuam  edhe  me  shume.  Aq  sa,  edhe  dashurine  per  vajzat  qe  u  bene  shoqet  tona  te  jetes,  nuk  ia  mbanim  secret  njeri – tjetrit.

Minushi  shkonte  ne  takim   i  veshur  me  petka  civile,  me  shume  sqime,  se  uniforma  ushtarake  nuk   i  shkonte  fare.  Ndersa  une  vishesha  ushtarak,  se   i  veshur  civil,  dukesha  si   i   future  ne  thes.

Se  bashku  njohem  thelle  njeri – tjetrin.  Aty  kuptova  se  vertet  Minushi  trashegonte  traditen  familjare  e  pastertine  gjirokastrite,  por  ne  Tirane  ku  ishte  rritur,  Ai  kishte  perthithur  emancipimin  kryeqytetas,  kulturen  prej  intelektuali,  mendjen  e  hapur,  zemren  e  gjere;  civilizimin  qytetar.

Shpreh  psheretim,  me  dhimbje  qe  nuk  arritem  te  beheshim  aviator;   kur  veshtronim  lart  ne  qiell,  si  sinoptikane . ..  Por  prap  gjenim  ngushellim …  siper  reve  fluturonin  shoket  tane.

 

Shkrojti   Bashkim  Dervish  Kozeli;  ne  Tirane,  me  06.04.2018

 

  • Piloti ushtarak   i  klasit  te  dyte, ne aeroplanet supersonike – Delo  Isufi  (  Seraj ),  poet  i   afirmuar  e  jurist   i  mirenjohur,  e  ka  njohur ne pune e siper  e  ka  punuar  mjaft  kohe  se bashku  me    Ai  sjell  per  lexuesin  kete  opinion:  “… Minush  Karalliun  e  kam  njohur  kur  sherbeja  ne  Regjimentin  e  Aviacionit  “  Peza ”  te  Qytetit  “  Stalin ”,  ne  vitet  ’70  te  shekullit  te  kaluar.  Ai  ishte  sinoptikan  e  une  pilot  gjuajtes – bombardues.  Minushi  e  kishte  “  nisur  vrapin ”  per  t’u  bere  pilot,  ne  ish  Bashkimin  Sovjetik,  por  me  mberritjen  ne  vendin  tone,  si   i  perzene  per  shkaqe  qe  nuk  vareshin  prej  tij, ne  vendin  tone,  Ai  u  deklarua   i  paafte  per  te  fluturuar.   Nostalgjia  dhe  dashuria  e  zjarrte  e  tij,  per  te  fluturuar   e  coi  Ate  ne  hulline  e  profesionit  te  sinoptikanit,   i  cili  eshte  shume  prane  e  ne  sherbim  te  atyre  qe  ngrihen  ne  ajer.  Kesisoj,  Minushi  nuk  u  nda  kurre  nga  bota  e  cuditshme  e  aviatoreve.

Minushin  e  gjeje  perhere  ne  mes  te  fluturuesve,  te  qeshur  e  te  gezuar,  duke  deftuar  barcaleta  te  bukura  me  nje  elokuence  te  cilen  e  kish  vetem  Ai,  e  me  pasion  te  papare.  Shpirti  i  tij  poetic  dhe  menyra  e  rrefimit,  e  cila  te  rrembente,  me  ngjante  sikur  Minushi  fluturonte,  se  bashku  me  ne  dhe  sikuir  ishte  ne  cdo  kohe,  me  ne,  ne  cdo  detyre  ajrore.  Minush  Karalliu  ishte  mjaft  simpatik  dhe  ne  te  gjithe  qenjen  e  tij.  Mund  te  deshmoj  se  Ai  njeri   i  vecante   ishte  simpatik,  ne  shpirt,   i  tille  ne  mendime  e   i  papare  si  kenmgetar  dhe   i  pelqyeshem  e  coherent  ne  sjellje.  Tek  Minushi  gjeta  nje  njeri  te  thjeshte,  te  afrueshem  e  njerezor;  me  humor  te  kendshem  dhe  dashamires.

Ajo  krijese  fantastike,  nuk  mund  te  kishte  urrejtje  per  asnje  njeri;  Ai  dhuronte  vetem  gezim  e  miresi.  Humori   i  pelqyeshem  dhe  buzeqeshja  e  tij  me  dashamiresi,  ishin  si  “  nje  gurre  e  pashtershme,  pa  ane  e  pa  mbarim ”.

Minush  Karalliu  ishte  fisnik  e  nga  dere  fisnikesh.  Ai   shquhej  si  njeri  me  horizont  arsimor  e  kulturor  dhe  te  dhuronte  kenaqesi ,  kur  e  degjoje  te   kendonte.  Njerezit   e   tij   te   familjes  e  te  fisit,  si  njerez  me  nivel  e  me  qytetari,  ishin  ne  vende  te  preferuar  ne  hierarki,  por  Minushi,  asnjehere  nuk   i  shfrytezoi  keto  si  avantazhe  per  vete.  Minushit, nisur  nga  temperamenti  dhe  nga  sjellja  adeguate,  nuk  mund  ti  percaktoje  nje  moshe.  Ai  kishte  moshen  e  kenges  e  te  humorit.  E  kam  njohur  si  nje  njeri,   i  cili  nuk  fliste  kurre  keq,  per  te  tjeret  edhe  kur  ia  tepronin.  Ai  nuk  ishte   i  prapaskenave,  por  ishte   i  hapet  e  fliste  me  ciltersi.  Prandaj  e  donin  dhe  e  respektonin  te  gjithe  sa  e  njohen.

Minushi  krijoi  ( formoi ),  nje  familje  fisnike,  sic  ishte  dhe  vete. Ai  u  lidh  me  martese  me  te  zgjuaren,  gojemjalten  dhe  shpirtbegaten – Lejla,  e  cila  eshte  nje  shembull  qe  duhet  ndjekur.

U  ndjva   keq,  kur  mesova  per  ndarjen  e  tij  nga  jeta, para  kohe.

  • I paharruar  qofte  kujtimi   i  tij!

Shkrojti  Delo  Isufi  ( Seraj );  ne  Tirane,  me  24  qershor  2018

 

  • Fatbaedha Kule  Ndini,  sinoptikane,  nxenese  dhe  kolege  e  Minush  Karalliut,  ruan  keto  mbresa  per  “ heroin ”  e  ketij  rrefimi: “… Nga  dritarja  e  kujteses,  me  bie nder  mend  nisja  e  rrugetimit , ne  profesionin  e  meteorologut,  40  vite  te  shkuara,  kujtoj  shefin  tim  te  pare,    Minush  Karalliu,  kur  me  priti  me  nje  buzeqeshje  te  cilter  e  hokatare  dhe  me  shume  dashamiresi.  Ate  dite,  e  cila  ishte  e  para,  per  mua,  prisja,  ne  stacionin  e  autobusit  qe  shkonte  ne  Rinas  ne  shoqerine  e  Nenes  time.  Ajo,  si  gjithe  nenat  e  kujdesshme  kur  percjellin  femijet  ne  nje  pune  qe   e  nisin  per  here  te  pare,  gjithe  shqetesim  pyeste:  “  Si  do  te  ambientohesha  me  punen  dhe  si  do  te  pershtatesha  me  njerezit ” ?  Shkoja  per  here  te  pare  ne  nje  pune  te  panjohur.  Shqetesimin  e  Nenes  time  e  kuptoi  Minushi  i   zgjuar  dhe  nisi  ta  qetesoje  me  fjale  te ” mendafshta ”,  te  cilat  rridhnin  si nje  gurre  e  pashtershme  dhe  thuheshin  me  elokuence,  nga  nje  “ mjeshter ”   i  vertete   i  fjales.

“… Mos  u  shqetesoni,  aspak,  Zonje!  Sot  eshte  dite  gezimi,  per  familjen  tuaj:  vajza  juaj  do  te  futet  ne  nje  pune  te  mire  e  ne  nje  profesion  te  bukur… ”.  Njeherazi,  pashe  se  buzeqeshja  e  tij  e  cilter  nuk   i  ndahej  nga  fytyra  dhe  syte   i  shendrinin,  me  dashamiresi.

Ne  ate  kohe,  Minush  Karalliut   i   ishte  ngarkuar  detyra   per  te  ngritur  qendren  e  pare  zyrtare  te  sherbimit  meteorologjik  aeronautik  ne  Aeroportin  Civil,  krahas  atij  militar.  Zbatimi   i  ketij  projekti  zerioz  kerkonte  profesionalizem  dhe  metodologji  te  perparuar,  te  kohes  e  vision  te  qarte.  Izolimi  qe   i  ishte  imponuar  vendit  tone  e  bente  me  te  veshtire  kete  ndermarrje.  Kushtet  e  reja  qe  rrodhen  e  kishin  bere  te  veshtire  sherbimin  e  ne  vecanti  komunikimin  me  pilotet  ne  ajer  e  me  operatore  te  sherbimit  aeronautik.  Hap  pas  hapi,  kishte  nisur  komunikimi  ne  Gjuhen  Angleze  dhe  me  kode.

Minushi,  si  kuader   i  kualifikuar  e  kompetent,  ishte  caktuar  te  bente  perzgjedhjen   e  kandidaturave  qe  do  te  beheshin  teknike  meteorologe,  specialist  te  mirefillte.  Mbi  bazen  e  njohjes  qe  kishte,  Ai  e  beri  perzgjedhjen  nga  efektivi   i  Sherbimit  Kombetar  te  sinoptikes,  me  qender  ne  Tirane.  Berthama  e  specialisteve  qe  perzgjodhi  Minushi  u  kthye  ne  nje  organizem  me  njerez  te  pergatitur  si  specialist,  te  cilet  u  bene  mbeshtetja  kryesore  e  tij,  ne  detyrat  qe  kryente.  Nuk  mund  te  mos  kujtoj  “  korifejte ” e  sherbimit  meteorologjik  Nuri  Bajko;  Seit  Berisha;  Engjell  e  Vangjeli  Korca;  Naxhi  Dibra;  Ali  Kallaku  etj.  Keta,  me  pervojen  e  tyre  dhane  contribute  me  vlere  per  formimin  e  e  zyres  te  sherbimit  meteorologjik  te  aviacionit  civil.  Ne  perberje  te  ketij  grupi  dinjitoz,  pata  shansin  te  formohesha  profesionalisht  e  si  kuader  drejtues.

Minush  Karalliu  drejtonte  me  pergjegjesi  e  autoritet  te  merituar,  por  kishte  dhe  prirjen  per  te  inkurajuar  pavaresine  dhe  individualitetin  e  vartesve.  Kjo,  sot  mund  te  ngjaje  me  nje  klishe,  por,  ne  ate  kohe  ndeshej  rralle  e  tek  drejtues  te  vecante,  si  Minush  Karalliu.  Duke  me  qendruar  prane,  Minushi  me  mikloi  pasionin  per  aplikimin  e  metodave  shkencore  te  punes  dhe  me  inkurajoi  per  te  studiuar  vecorite  klimatike  dhe  sinoptike  te  rajonit.   Ndonese  detyrat  brenda  grupit  ishin  te  qarta,  e  kishim  kthyer  ne  metode  pune  diskutimin  e  lire  te  ceshtjeve  te  mirefillta   profesionale.

Minushi   ishte   i  qeshur  e  hokatar.  Ai  ishte  fisnik,  ne  qendrim  dhe  nje  rrefimtar   i  perkryer.  Me  menyren  e  tij  te  rrefimit,  Minushi  stigmatizonte   me  kurajo  qytetare,  vulgarizimet  dhe  banalitetet  e  kohes.  Lidhur  me  qendrimet  politike  agresive  te  asaj  kohe,  Ai  ishte  objektiv,  i  matur,  i  kujdesshem  dhe  i  ekuilibruar.  Shqetesohej  shume  kur  ne  sherbimin  qe  drejtonte  “  binte ”  humori,  sidomos  pas  ndonje  debate  te  ashper  professional.  Per  te  c’tensionuar  situaten,  Ai,  me  shpejtesi  e  me  mjeshteri  “  derdhte ”  histori  gazmore  ne  ate  mjedis,  deri  sa  situa  te  ctensionohej.

Si  drejtues,  Minushi  cmonte  punen  e  sejcilit;  cdonjerit  Ai  i  jepte  hakun.  Me  grate  e  me  vajzat,  Minushi  sillej  plot  kujdes  e  me  delicatese  te  natyrshme.  Jeta  e  bekoi  me  dy  vajza,  si  drita,  te  bukura  e  te  mencura  si  prinderit  e  tyre.

Modeli   i  shef  Minushit  ishte  modernist  e  progresist.  Ai  mbeti  pike  referimi,  per  te  gjithe  koleget  dhe  per  mua.  I gjithe stafi e dote dhe e respektonte,  i  cmonte  vlerat  e  tij  dhe  e  nderonte.  Puna  se  bashku  me  Minushin,  edhe  kur  na  duhej   te  punonim  me  ore  te  zgjatura,  diten  dhe  naten,  behej  e  kendshme   dhe  me  e  lehte.  Ishim  nje  grup  i  vogel  punonjesish;  punonim  me  ore  te  zgjatura  dhe  sipas  standarteve  europiane.  Veshtiresite  qe  shtroi  koha,  i  kapercyem  me  perkushtim  e  me  vemendje,  duke  u  fokusuar  tek  rregullat,  rekomandimet,  kodet  dhe  ne  materialet  e  konferencave  shkencore  nderkombetare.  Minush  Karalliu,  me  pune  te  palodhur  e  pa  u  kursyer,  i  parapriu  progresit  ne  sherbimin  meteorologjik  te  Rinasit.  Ai  punonte  pa  e  reklamuar  veten  dhe  pa  u  ndiere.  Me  pune  te  perbashket  u  be  i  mundur  kompiuterizimi   dhe  automatizimi  i  sherbimit  sinoptik  i  cili  u  integrua  suksesshem  ne  rrjetin  aeronautik  nderkombetar.  Puna  plot  passion  e  aftesi  e  specialisteve  te  sherbimit  meteorilogjik  shenon  hapjen  e  udhes  drejt  progresit.

Shkrojti  Fatbardha  Kule  Ndini;   marre  nga  faceboku   i  Ermira  Kules  ( moter  e  autores ),  i  dates   20.08. 2018

  • I mirenjohuri  Petraq  Koroveshi,  pilot  jetegjate,   ne  aeroplanet  supersonike  Mig – 19  S;  shok  grupi   i  Minushit,  sjell  kete  opinion:  “ …  Minushin  e  njoha  per  here  te  pare,  kur  vajtem  ne  Spitalin  e  Pergjithshem  Ushtarak,  ne  Tirane,  per  te  kryer  analizat     Do  t’u  nenshtroheshim  analizave  per  te  konkluduar  nese  mund  te  beheshim  pilote. Njohja  ime  me  Minushin  erdhi  duke  u  thelluar,  nga  dita  ne  dite.  Te  dy  ishim  tiranas  dhe  shkonim  per  te  njejtin  qellim:  donim  te  mesonim  pilotimin.  Atehere  mesova  se  Minushi  kishte  perfunduar  gjimnazin  dhe  kishte  kryer  2  vjet  studime  ne  Universitetin  e  Tiranes,  por  e  kishte  braktisur  ate,  per  t’u  bere  pilot.  Ai  e  zoteronte  Gjuhen  Ruse,  me  mire  nga  ne   shoket  e  grupit  te  tij  dhe  mund  te  merrej  vesh,  fare  mire  me  ruset.

Me  26  gusht  te  vitit  1960,  se  bashku  fluturuam  drejt  Moskes  me  nje  aeroplan  Tu – 104  e  me  pas  rrugetuam  me  hekurudhe;  u  vendosem  ne  qytetin  e  Batajskut  ku  do  te  fluturonim  ne  aeroplanin  mesimor  fillestar  Jak – 18 A.  Fluturuam  por  nuk  e  perfunduam  programin.  Me  14  shtator  te  vitit  1961, me  nje  urdher  ogurzi,  na  hoqen  nga  starti   i  fluturimeve  ku  kishim  dale  per  te  dhene  provimin  ne  fluturim. Na  urdheruan,  ne  menyre  ultimative,  qe  pas  dy  ditesh  te  kishim  lene  hapsirat  sovjetike  dhe  ne  u  kthyem,  ne  Moske  ku na  priste  nje  aeroplan   i  posacem  Tu – 104,  me  te  cilin  u  kthyem  ne  Rinas.

Minush  Karalliu  ishte  tip   i  zgjuar,   i  shkathet  e   i  hedhur.  Ai   i  kapte  shume  shpejt  gjerat  dhe  orientohej  lehte  ne  situata  te  ndryshme.  Minushi  kendonte  mjaft  mire  dhe  e  kishte  passion  kengen.  Ai  interpretoi ,  me  sukses,  mjaft   kenge,  ne  shqip,  ne  rusisht  e  ne  italisht,  ne  garnizonin  ku  ishim  te  dislokuar  dhe  ne  festivalet   qe  zhvilloheshin  mes  reparteve  te  aviacionit  e  te  ushtrise.  Te  dy,  benim  pjese  ne  korin  e  repartit  dhe  shpesh interpretonim  ne  duet.  Me  kujtohet  kenga:

“… Aty,  tek  menjolla,  pot  e  prêt  belholla;

Prite,  djalo – prite,  vajzen  devollite … ”

Nuk  e  dinim  te  plote  tekstin  e  kenges  dhe,  e  perseritnim  ate,  ose  ia  futnim  kot  se  koti.  Vendasit,  te  cilet  “ shijonin ”  melodine  por  nuk   i  kuptonin  fjalet,  na  jepnin  duartrokitje  te  stuhishme.  Prapa  kuintave,  ne  qeshnim  me  lot…!

Kur  u  nderprene  marredheniet  mes  partive  dhe  dy  vendeve  tane,  te dy,  ne  perberje  te   grupit,  u  kthyem  ne  Atdhe.  Nje  komision  mjekesor,  me  detyre  te  “ skartonte ”  sa  me  teper  kursante,  pa  ndonje  argumentim,  e  nxorri  Minushin  dhe  mjaft  te  tjere,  te  paafte  per  te  fluturuar.  Shokut  tim  “ i  vrane”  endrren  e  jetes –  fluturimin.   Minushi   u  ndodh  fatlum,  se,  se  bashku  me  shokun  tone  te  grupit  – Bashkim  Kozeli,  u  specializuan  per  sinoptikan,  ne  Stacionin  Qendror  te  Meteorologjise,  ne  Tirane  dhe  u  emerua  ne  Qytetin   “Stalin”.  Tashme,  edhe  pse  nuk  do  te  ngrihej  ne  ajer,  Minushi  do  te  ishte,  ne  start,  prane  fluturuesve  dhe  do  te  “ jetonte “  me  endrren  e  tij  te  jetes.  Me  pas,    Ai  u  transferua   ne  Regjimentin   e  Rinasit,  ku  sherbeu,  derisa  doli  ne  pension,  sipas  ligjes  per  ushtaraket active.

Minush  Karalliu  fitoi  pervoje  me  vlere  dhe  u  be  kompetent,  per  parashikimin  e  sakte  te  motit,  te  cilin  ua  percillte  fluturuesve  te  rrjeshtuar,  perpara  se  ata  te  coheshin  ne  ajer.  Ai  ishte   i  pranishem  ne  cdo  fluturim  dhe  qendronte  prane  udheheqesit  te  fluturimeve,  deri  sa  te  leshohej  raketa  sinjalizuese  e  perfundimit  te  kohes  se  startit.

Shoku  im   i  grupit,  ishte  shume   i  dashur,   i  qeshur  dhe  bente shaka.  Ai  kishte  nje  kujtese  per  t’u  admiruar  dhe  te  bente  per  vete  me  batutat  e  embla  e  me  rrefimet  e  tij  tere  humor.   U  nda  nga  jeta  para  kohe  dhe  papritur,  nga  nje  goditje  kardiake.

Petraq  Koroveshi,  ish  pilot,  shok  grupi   i  Minush  Karalliut;  ne  Tirane,  me  17.03.2018.

  • Piloti i  klasit  te  dyte, Agim Balili,  komandant  i  njesise  te  aviacionit  ne  Qytetin  “ Stalin ”,  Agim  Balili – veteran   i  aviacionit,  me  dha  kete  opinion:  “ …  Minushin  e  kam  njohur  kur  sherbeja  ne  Regjimentin  “  Peza ”,  te  qytetit  “Stalin ”.  Une  isha  pilot  e  ai    Minushi  ishte  njeri  nga  njerezit  me  te  edukuar,  me  te  kulturuar,  me  te  ditur  e  me  te  thjeshte,  ne  regjiment  e  ne  qytet.  Shakate  e  tij,  te  rrefyera  me  shume  humor  te  kendshem  e  me  elokuence,  na  mbanin  gjalle.  Ne  rrethet  shoqerore,  sidomos  kur  ndodhej  ne  mes  te  piloteve,  Minushi  ishte  “ qendra  e  rendeses ”.  Te  gjithe  shoket  e  rrethonin  me  dashamiresi  dhe  e  veshtronin  ne  sy,  duke  pritur  te  nxirrte  nga  goja,  ndonje  qyfyr,  te  deftuar  me  mjeshteri.  Sa  bukur   i  deftonte  barcalettat,  me  humor  e  me  moral,  pa   lenduar  njeri.  Ishte   i  kulturuar  dhe   i  edukuar  e  nuk  leshonte  fjale  te  rendomta.  Kenaqeshim  me  shakate  e  Minushit  dhe  mezi  prisnim  te  vinte  e  nesermja,  per  te  degjuar Minushin.

Bardhyl  Taci,  njeri  nga  drejtuesit  kryesore  te  regjimentit,  e  mbante  prane  vetes  Minushin,  ne  start.  Vendi   i  tij  ishte  prane  Udheheqesit   te  Fluturimeve,  si  ndihmes   i  tij.

Minush  Karalliu   i  kishte  bere  vend  vetes  dhe  ishte   i  nderuar  e   i  kerkuar edhe  ne  mjediset  ku  banonte.  Gjitonet  e  donin  dhe  e  respektonin  e  Ai   i  donte shume.  Ata   i   mblidheshin,  si  blete  e  kenaqeshin  me  te.  Minushi  kishte  ze  te  embel  e  te  fuqishem;  Ai kendonte  mjaft  bukur.  Ne  ansamblin  artistik  te  regjimentit  dhe  ne  Shtepine  e  Kultures  te  qytetit,  zeri   i  embel   i  tenorit  Minush  Karalliu  kishte  peshe.  Bukuria  e  zerit  te  Minushit,  jehoi,  ne  mjediset  artistike  te  Qytetit  “ Stalin ”  dhe  ne  festivalin  artistik  te  zones  se  Beratit,  madje  dhe   ne  nje  festival  kombetar  te  kenges  se  lehte.

Pata  shansin  ta  zevendesoja  Minushin  ne  mjediset  e  banimit,  kur  Ai  u  strehua   ne  nje  siperfaqe  tjeter  banimi.  Jam  deshmitar   i  asaj  situate  qe  u  krijua  ne  mjedis,  pas  largimit  te  Minushit  dhe  te  zonjes  Lejla,  e  cila,  me  pjekurine,  kulturen  qytetare,  edukaten  e  shendoshe,  pse  jo  dhe  me  hijeshine  e  saj,  meritoi  respekt  si  rrallekush  mes  banoreve.  Edhe  kur  familja  Karalliu  vajti  ne  nje  banese  tjeter,  gjitonet  “  e vjeter  “  te  tye   i  kujtuan  gjate,  si  familje  e  qete dhe  e  shendoshe,  dhe  ruajten  vajtje –  ardhjet,  per  shume  kohe.  Ndarja  e  papritur  e  Tij  nga  jeta,  me  hidheroi  shume!  I  paharruar  qofte  kujtimi   i  tij!

 

Agim  Balili, pilot,  ishkomandant  i  Regjimentit  “  Peza ” te  Qytetit  “ Stalin ”;  shkruar  ne  Vlore,  me  24.06.2018.

  • Agim  Ismaili,  aviodrejtues   i   klasit  te  pare,  shok  klase   i  Minush  Karalliut  kujton:  “ …  Me  Minushin  kam  qene  student  per  pilot,  ne  qytetin  e  Batajskut  ( ish  Bashkimi  Sovjetik ),  ne  vitet  1960 – 1961.  Me  Te  u  bashkova  serish,  kur  Ai  erdhi  ne  detyren  e  sinoptikanit,  ne  Regjimentin  e  Aviacionit,  ne    Tek  shoku  im   i  shkolles  e   i  punes,  kam  pare  nje  meteorology  ( kuader)   te  kompletuar.

Pilotet  e  Regjimentit  ndiheshin  te  sigurte  kur  njiheshin  me  te  dhenat  meteorologjike  te  servirura  nga  Minush  Karalliu,  kur  ata  ishin  te  rrjeshtuar,  disa  caste  para  se  te  fillonin  fluturimet.  Te  dhenat  meteorologjike  dhe  prognoza  e  motit qe  paraqiste  Minushi  ishin  te  sakta  dhe  te  vertetuara  nga  praktika  shumevjecare,   gje  qe  u  jepte  besim  e  siguri  atyre  qe  do  te  ngriheshin  ne  ajer.  Ata  beheshin  “  sy  e  veshe ”  dhe  dukej  sikur  perpinin  cdo  fjale  qe  dilte  nga  goja  e  Minushit.  E  kasha  pikasur  interesimin  e  larte  te  fluturuesve,  ne  vecanti  kur  zhvilloheshin  fluturime  ne  kushte  te  veshtire  te  motit,  per  te  marre  klasin  e  dyte  e  te  pare  te  pilotit.  Besimi  tek  pilotet  i  sinoptikanit  Minush  Karalliu  kish  ne  baze  dhe  faktin  se  Ai  nuk  kishte  gabuar  kurre  ne  ato  qe  thosh.  Minushi  jepte  te  dhena  per  motin  edhe  per  fluturimet   e  aviacionit  civil.

Minush  Karalliu  kish  horizont,  kulture  dhe  educate  te  shendoshe  qytetare.  Njohurite  e  tij  per  sinoptiken  ishin  te  thella  dhe  rrjedhoje  e  studimit  te  vazhdueshem  qe  Ai   bente,  per  te  qene  ne  dijeni te  te  dhenave  te  shkences  “  memece ”, te  cilen  ushtronte.

 

Agim  Refat  Ismaili,  shok  klase   i  Minush  Karalliut,  ne  shkollen   e  aviacionit,  dhene  ne  Tirane,  me  4.07.2018.

  • Vangjel Baba,  ishpilot,  veteran   i

“ …  Minush  Karalliun  e  kam  njohur,  ne  pune  te  perbashket,  kur,  te  dy  sherbenim  ne  Regjimentin  “  Peza  te  Qytetit “ Stalin ”.  Ai  ishte  meteorology  e  une,  ne  nje  detyre  tjeter.  Ishim  mjaft  afer  dhe  me  banese.  Kishim  hyrje  – dalje  familjare,  si  gjitone.  Ne  kohen  kur  e  kam  njohur,  ne  vitet  ’60  te  shekullit  qe  shkoi,  Minushi  ishte  nje  djale,  mjaft   i  mire  e  pa  komplekse.  E  kam  njohur,  te  qeshur,  te  gezuar,  me  humor  te  kendshem  e  te  sjellshem.  Minushi  dinte  shume  barcaleta,  te  cilat   i  rrefente  bukur.  Minush  Karalliu  ishte  nje  familjar  mjaft   i  kujdesshem  dhe  nje  gjiton  korrekt  e  me  sjellje  qytetare.  Se  bashku  me  bashkeshorten  Lejla,  e  cila  ishte  mesuese  matematike  dhe  nje  nene  e  grua  e  perkushtuar.  Çifti  solli  ne  jete  dy  vajza,  te  cilat  u  rriten  e  u  edukuan  per  se  mbari  dhe  perfunduan  shkolla  te  larta.  Kudo  ku  ndodhen,  ato   i  bejne  nder  vetes;  nderojne  dhe  kujtimin  e  babait  te  tyre.

Dua  te  kujtoj  nje  rast  nga  jeta  jone  ne  te  njejtin  komunitet.  Minushin  e  njoha   si  njeri  me  zemer  te  madhe  e  me  bote  artisti:  “ …  Me  disa  kolege,   ne   veren   e   vitit  1966  ishim  per  pushime,  ne  Pogradec.  U  sistemuam  ne  Shtepine  e  Pushimit  te  Ushtarakeve,  ku  kushtet  per  te  pushuar  ishin  mjaft  te  mira.  Minushi,  me  humorin  e  tij  te  rralle  e  me  menyren  e  rrefimit  si  mjeshter   i  madh,  na  deftonte  barcaleta,  deri  pas  mesnate.  Ato  dite  pushimi   Minushi  na   i  beri  te  kendshme  e  te  gezuara.   Minushi,  qe  ne  mengjes  mendonte  se  cfare  do  te  na  rrefente  ate  dite.

Minush  Karalliu  ka  lene  gjurme  ne  ndergjegjen   e  njerezve  qe  e  njohen,  si  njeri   i  mire,  i  kendshem  e   i  paster  ne  shpirt.

  • I paharruar  qofte  kujtimi   i  tij!
  • Dhori Mertiri,  pilot  ne  pension,  bashkekohes   i  Minush  Karalliut,  ve  ne  dukje:  “ …  Minush  Karalliun  e  kam  njohur  ne  Regjimentin  e    Une  isha  pilot  gjuajtes – bombardues  e  Ai  sinoptikan.  Minushin   e   kam   te   fiksuar   ne   kujtese,   si   nje   njeri   te   ditur,   te   afrueshem   me   njerezit,   te   qeshur   e   te   komunikueshem.  Ai  ishte   i  dashur  me  te  gjithe;  te  gjithe  shoket  e donin  e  Ai   i  donte.  Me  nje  harte  ne  dore,  te  shpalosur  ku  ishte   e  paraqitur  ne  menyre  grafike   situate  sinoptike,  Minushi,  perpara  aviatoreve  te  rrjeshtuar   ne  start,  na  deftonte  gjendjen  dhe  tendencat  e  motit.  Ai  raportonte  mbi  motin  perpara  se  udheheqesi   i  fluturimeve  te  jepte  udhezimet  paraprake  per  fluturimet  e  asaj  dite.  Kur  ne  aerodrom  zhvilloheshin  fluturime,  vendi   i  Minushit  ishte  prane  udheheqesit  te  fluturimeve,  si  njeri  nga  ndihmesit  kryesore  te  tij.  Minushi,  me  zgjuarsi  e  me  kompetence  profesionale  ishte   i  gatshem per  te  paralajmeruar,  ne  kohe tendencat  e  perkeqesimit  te  motit.  Minush  Karalliun  e  kujtoj  me  respekt,  si  njeri   i  sjellshem,  i   edukuar,  dashamires  dhe  hokatar.
  • I paharruar  qofte  kujtimi  i   tij!

 

Dhori  Mertiri,  pilot  ne  pension.  Ne Tirane, me  20  qershor  2018.

 

  • Tomorr Hoxha,  bashkekohes  dhe  koleg  i   Minush

“ …  Minush  Karalliun  e  mbaj  mend  shume  mire.  Gjirokastritin  e  njohur,  e  kam  patur  dhe  gjiton,  kur  banoja  ne  Qytetin  “ Stalin ”,  ne  vitet  ’60  te  shekullit  te  kaluar.  Ai  ishte  pergjegjes,   ne   Stacionin  Sinoptik  te  Regjimentit  “ Peza ” …  Minushi  ishte  njeri  me  kulture  te gjere ushtarake dhe civile. Si  sinoptikan, Ai  ishte  mjaft  i  afte  e  kompetent.

Ne  ansamblin  artistic  te  qytetit  dhe  ne  korin  e  shtepise  te  cultures  te  Qytetit  “  Stalin ”,  roli   i  Minushit  ishte  paresor   e  me  peshe.  Ai  kishte  shoqeri  me  shume  njerez;  ishte  i   thjeshte  e  popullor.  Mua  me  ka  futur  dashurine  per  profesionin  e  meteorologut  dhe  me  ka  orientuar  ne  kete  detyre,  si  ne  kohen   kur  isha  ne  Qytetin  “ Stalin ”  edhe  kur  u transferova  ne  Vlore  e  sherbeja   ne  Shkollen  e  Aviacionit.  Kjo  eshte  e  verteta  e  paster  lidhur  me  figuren  e  Minush  Karalliut,  si  njeri  e  si  specialist   i  sinoptikes.

  • I paharruar  qofte  kujtimi  i  tij!

 

  • Zydi  Mecaj,  shok  klase  i  Minush  Karalliut,  aviodrejtues  ne

“ …  Minush  Karalliun  e  kam  patur  shok  klase,  ne  kohen  kur  studionim  per  t’u  bere  pilote  ne  ish  Bashkimin  Sovjetik.  Per  fat  te  keq,  si  une  dhe  Ai,  nuk  mundem  te  beheshim  pilote  por  u  kualifikuam  ne  sherbime  te  tjere  prane  fluturimit  e  shume  te  lidhur  me  te.  Une  u  bera  aviodrejtues  tokesor  e  Ai  sinoptikan.  Per  shume  vite  sherbyem  ne  te  njejtin  regjiment  aviacioni  ku  ishim  kolege  dhe  shoke.  Te  dy,  merrnim  pjese  ne  format  e  pergatitjes  te  shtabit  te  regjimentit.  Minushi  ishte  hokatar,  dinte  shume  barcaleta,  te  cilat  i  rrefente  aq  bukur  sa   ne  mbanim  ijet  me  duar,  kur  rrefente  Minushi.  Edhe  Ai  vete   gajasej  me  rrefimet  e  tij.

Me  kujtohet  si  sot,  kur,  ne  nje  stervitje  shtabi,  komandanti   i  regjimentit – Refat  Kasimati,  para  stevitjes  rrjeshtoi   pjesemarresit  dhe  kur  pikasi  se  mungonte  Minushi,  urdheroi  shefin  e  prapavijes –  Nebi  Meten,  ta  gjente  Minushin,  ta  fuste  ne  force   per  tu  trajtuar  me  ushqim.  “  Po  nuk  erdhi  Minushi,  nuk  fillon  stervitja  e  shtabit,  theksoi  komandanti”!   “Si urdheron! – tha  Nebiu  e  beri  sic   e  urdheroi  komandanti”.  Ne  fakt, nuk  “shtyhej”  stervitja,  pa  Minushin;  Ai  na  mbante  gjalle  e  ishte  lezeti   i  stervitjes.

  • I paharruar  qofte  kujtimi  i  tij!
  • Skender Dusha,  veteran   i  aviacionit,  bashkekohes   i  Minush  Karalliut,  me  dha  opinionin  e  vet,  ne  menyre  lakonike,  por  qe  thone  shume . Ai  tha:  “  Minush  Karalliu  ishte,  padyshim,  me   i  miri  ne  sherbimin  meteorologjik ”!

 

Skender  Sherif  Dusha,  veteran   i  aviacionit.  Ne  Tirane, me  19  qershor  2018.

 

Jam  besimplote  se  cilindo  qe mund  te  pyesja,  nga  ata  qe  kane  punuar  ose  qe  e  kane  njohur  Minushin,  nuk  ka  si te  mos  nenvizonin  per  Te  vetem  fjale  te  mira.  I  tille  ishte  Ai  njeri.

Vajza  e  tij  e  madhe,  Merlini,  e  cila  ka  qendruar  mjaft  afer  me  te  Atin  dhe  ruan  kujtime  te  cmuara  per  Te,  ne  nje  takim  interviste  afatshkurter   saktesoi  disa  probleme  te  cilat  edhe  ne  arkiva  ishte  e  pamundur  te  siguroheshin.  Me  nje  bashkepunim  me  te  ngushte  me  pjesetaret  e  tjere  te  familjes  te  shokut  tim,  ndoshta  ky  shkrim  do  te  dilte  me   i  plotsuar,  se  paku  me  nje  fotografi  me  cilesore te “ heroit”.

 

             Portreti

 

Minush  Shevqet  Karalliu,  nuk  shquhej  per  shtatlartesi.  Ai  ishte   i  larte  rreth  175  cm.  Shtati   i  tij  ishte   i  drejte,  trup  atleti,   i  lidhur  mire,   i  rregullt  e  pa  bark. Minushi  ushqehej  si  gjithe  te  tjeret  por  nuk  ishte  hames.  Fakti  qe  kishte  trup  atleti  e  muskuloz,  nuk   kishte   te   bente   me  te  ushtruarit  te  ndoje  sporti  apo  thjeshte  me   ushtrimin  e  tij  fizik,  mbasi   kjo  nuk   zinte  shume  vend  ne  axhenden  e  tij.  Ndoshta  ka  ndikuar  geni  ose  levizshmeria  e  tij  ne  moshe  akoma te  parritur  etj.  Minushi  ishte  mjaft   i  zgjuar  natyralisht  dhe  me  intelekt  te  zhvilluar,  i  shkathet  e  dashamires.  Tiparet  e  fytyres   i  kishte  zeshkane,  me  koke  normale  per  nga  madhesia  e  forma;  me  floke  te  rena  perpara;   me  dy  sy  te  zes  e  teper  te  zgjuar;  me  vetulla   te  pa  theksuara.  Floket  e  tij  ishin  me  ngjyre  geshtenje,  te  rene  ne  pjesen  e  perparme  te  kokes.  I   shkathet   ne   trup   e  ne  fjale;   polemizues   i  rralle;  fjala  e  tij  e  kendshme,  terhiqte  mjaft  njerez  te  cilet  kenaqeshin  me  shakate  e  tij  tere  kripe.

Minushi  zoteronte  Gjuhen  Ruse,  para  se  te  shkonte  ne  Bashkimin  Sovjetik;  Ai  fliste  dhe  kendonte  lirshem  dhe  ne  italisht.  Kenga  e  tij  ishte  e  pelqyeshme  dhe  perseritej,  nga  publiku,  pas  koncertit.

Figuren  e  Minushit  e  zbukuronte  shume   zeri   i  tij   i  embel  e   i  fuqishem  prej  tenori,  me  timber  qe  te  kenaqte  e  me  shtrirje  te  gjere,  si  dhurate  e  Zotit.  Ai  ishte  teper  aktiv  ne  kenge  dhe  levronte  te  gjithe  zhanret.  Kenget  e  tij  pelqeheshin  nga  degjuesit  e  apasionuar  pas  muzikes,  si  ne  hapsirat   sovjetike  dhe  ne   ato  shqiptare,  pas  kthimit  ne  Atdhe.  Shakate  me  kripe,  humori   i   tij  thumbues  por   i   ekuilibruar,  e  zbukuronin,  gjithashtu  portretin  e  tij.  Minushi  u  be  shume   i  kerkuar  mes  shokeve  per  menyren  e  rrefimit  te  barcaletave,  te  cilat   i  kishte  shume  per  zemer  e  i  interpretonte  me  shije  artistike.  Portretin  e  tij  e  bente  me  te  bukur  dhe  thjeshtesia  me  te  cilen  ai  shfaqej   perpara  komunitetit  ku  punonte  e  ku  banonte. Per  Minushin  ishin  te  huaja  mburrjet,   vetelevdatat  apo  atribuimi  si  i   veti   i   gjese  te  tjetrit.

 

Epilog

Kur  numerojme  vlerat  e  nje  njeriu  qe  eshte  ndare  nga  jeta,  zakonisht,  me  tolerance  e  me  bujari  shtojme  dicka.  Natyrisht  kur  e  meritojne.  Si  njesi  matese  mund  te   merret  kontributi  qe  kane  dhene  ne  drejtim  te  progresit dhe  qasja  ndaj te  tjereve.  Kur  nje  njeri  ka  jetuar  gjate,  kemi  cfare  te  rrjeshtojme  e  te  numerojme,  bemat  e  tij.  Ne  rastin  tone,  “  heroi  i  rrefimit”,  Minush  Karalliu  vertet  u  nda  nga  jeta  parakohe,  por,  edhe  aq  sa  jetoi,  po  te  qemtojme  me  kujdes,  mesiguri  qe  do  te  gjejme  cfare  te  numerojme,  kemi  cfare  te  kujtojme  e  me  cfare  te  krenohemi.  Minushi  eshte  nje  rast   i  vecante  e   i  paperseritshem.  Ai,    me  ndergjegje  braktisi profesionin  e  inxhenjerit  mekanik  qe  nisi  dhe  u  fut  ne  hullite  e  pilotimit.

Minush  Karalliut  nuk   i  eci   udha  e  ajrit,  por   Ai  nuk  u  dekorajua.  Minushi   e  pa  jeten  drejt  ne  sy   dhe  e  mori  ate  sic   i  erdhi,  duke  bere  me  te  miren  e  mundeshme.  Dy  vajzat  qe  solli  ne  jete,  ne  cift  me  te  miren  Lejla,  u  rriten,  u  edukuan  e  u  shkolluan,  sic  donin  prinderit  e  tyre.  Zemergjeresia  e  Minushit  dhe  dashamiresia  e  tij  ishin  pa  ane  e  pa  fund.  Ai,  ne  cdo  kohe  ishte   i  gatshem  te  falte  dicka  nga  vetja.  Kenga  cilesore  e  tij  dhe  rrefimet  gazmore  ne  mjedise  te  ndryshme,  nuk  ishin  vec  disa  shfaqje  te  natyres  se  tij  humane.

Nxjerrja  ne  pension,  sipas  ligjes,  ne  nje  kohe  kur  Minushi  kishte  mjaft  energji   dhe  ishte  pjekur  profesionalisht   e  mund  te  jepte  akoma  shume  ne  shkencen  e  meteorologjise,  e  ligeshtoi  Minushin  e  ai  shpesh  drejtonte  pyetjen,   i  pakenaqur:  “ Kush  dhe  perse  ma  beri  kete  prapesi ”?  Zemra  e  tij  bujare,  karakteri   i  tij  fisnik  e   i  ndjeshem,  me  28  korrik  te  vitit  2001,  nuk   i  duroi  dot  me  gjate  prapesite   por  plasi.  Ky  largim   i  parakohshem  e   i  papritur  i  Tij  nga  jeta,  shkaktoi  mjaft  dhimbje  e  lote.  Ai  u  percoll,  sic  e  meritonte   per  ne  banesen  e  fundit,  nga  nje  lume  njerezish,  te  ardhur  nga  ane  e  anes,  me  dhimbje  ne  zemer  e  me  lote  ne  sy.  Varrimi   i  tij  u  be  ne  varrezat  publike  te  Sharres;  fjalen  e  lamtumire  e  mbajti  kolegu  i   tij  Kastriot  Shurdhi.

  • I paharruar  qofte  kujtimi   i  tij!

Shkrojti  Niazi  Nelaj;  shok  grupi   i  Minush  Karalliut.  Ne  Tirane,  maj-qershor 2018

[i]

2 thoughts on “Piloti me ze bilbili – (Monografi kushtuar Minush Shevqet Karalliut)”

  1. Urime! Sa mirë po bëni që të mos humbasin Gurët Xhevahirë që mbajti dhe shkëlqeu Flota Luftarake Ajrore në Shqipëri, Flm i dashur Niazi

  2. Niazi Nelaj faleminderit per kete dhurate shume te bukur. E ke shkruar persosmerisht. Minushi ishte fenomen,shume inteligjent,shume i shkathet per c’do gje.Ishte njeri me shpirt artisti.Ai kendonte me mire se kengetaret e asaj kohe. Ai ishte shume simatik dhe shakaxhi. Me kujtohet,ishim ne kavaleshence per pushime.Ndermjet grupit tone te aviacionit ishin dhe Manushi me Nustret Bilanin ( te dy te dalluar per barcoleta dhe shakara…) Nje dite pas darkes u ulem ne kolltuket e sallen e nderteses kryesore dhe bisedonim per gjera te ndryshme… Nuk me kujtohet kush propozoi qe te behej nje si gare ndermjet te dy humoristave tane…Kushti ishte qe c’do njeri prej tyre te tregonte nje barcolete,pastaj te vazhdonte tjetri me intervale…Kusht ishte se ai qe perseriste nje barcolete dy here humbiste garen… U caktua juria dhe Minushi me Nustretin filluan “ndeshjen”… Ne fund Nustreti humbi sepse perseriti te njejten barcolete…Minushi per shaka tregoi dhe nje tjeter plus… Une e kam kaluar shume mire me Minushin.Kishim respekt te dyanshem per njeri tjetri…Une mund te shkruaj me shume per ate njeri te jashzakonshem dhe te mrekullushem…

Comments are closed.