Kur  ishte  femije,  si  gjithe  bashkemoshataret,   fantazonte  e  thurte  endrra.  Mes  endrrave  te  shumta,  njera  prevalonte.  Kur  luante  me  shoket  dhe  me  te  afermit  e  se  njejtes  moshe,   cdo  dite bridhte  atyre  brigjeve  e  monopateve   tek  Bregu  i  Kishes,  tek  Fusha  e  Mejtepit,  ne  Perroin   e  Madh,  tek  Rrapi   i  Parashqevise  etj.  Manushi  hapte  krahet,  imitonte  aeroplanin,  veshtronte   poshte,  ne  drejtim  te   Perendimit,  kenaqej  me  kaltersine  e  detit   e  mbushej  me  fryme  prej  ajrit  te  ngjeshur  e  te   paster,   relaksohej,  prej  bukurise  te  rralle  dhe  nga  madheshtia   e  Gjirit  te  Vlores,  Sazanit  e  Karaburunit  dhe  nga  famemadhja   Vlore,  me  histori.   Ai   e  kish  per  nder,  krenohej  e  lumturohej  kur pohonte,  plot  krenari  e seriozitet:  “Jam  vlonjat  e  Vloren   time  nuk  e  nderroj  me  asnje  ne  bote”. Lexo të plotë →

Kush nuk e kujton mesesin e  pare  te tij?  Ate  qe  te  ka  mesuar  alfabetin  shqip;  shkrim  e  kendim  dhe  te  ka  futur   ne  udhen  e  dijes.  Thone  se  njeriu  meson  gjate  gjithe  jetes  dhe   mbetet  nxenes  i  perjetshem.  Here  me  mesuesin  prane,  e  here  autodidakt.  Ekzistojne  disa  profesione,   sic eshte  ai  i  te  fluturuarit,  i  cili  nuk  mesohet  pa  “ marre  takim  ajrin  nen  drejtimin  e mesuesi t”,  i  cili  te  shoqeron  ne  cdo  hap  e  vazhdimisht.  Me  perulje  e  me respect  te  merituar  per  punen e vecante  qe  ben,  kete  tip  mesuesi  do  ta  quaja,  pa  ia  paksuar  vlerat   instruktor   te  fluturimit.  Lexo të plotë →

(Mos e harroni njeriun e mire!)

Si kudo, edhe ne aviacion, njerezit  kujtohen  per  vlerat  qe  kane  shpalosur.  Pavaresisht  nga  profili i punes qe kane kryer,  cdo njeri ,  e  ka  shkruar  vete opinionin dhe pozicionin qe i perket.   E  thene me pak fjale,  njeriu e gdhend emrin ne bemat e tij.  Disa pilote kujtohen si  “ qites te shkelqyer”… te tjere mbahen mend si  “akrobate te ajrit”;   ka patur dhe metodiste te kualifikuar etj.  etj.  Nuk mund te harrohen disa ingjeniere,  teknike e specialiste  aviacioni,  te cilet kane kontribuar ne kohe te ndryshme dhe  pavaresisht  nga  niveli  arsimor  e  kulturor qe kane patur,  ata kane vene ne themel te punes se tyre zemren dhe shpirtin dhe e kane mbuluar veten me lavdi te merituar.  Nje kategori kontributoresh, vertet mund te mos kene “ vrare arine”,  si disa qe  tunden e shkunden  por, ne fund te fundit  dicka kane bere e kjo dicka eshte e tyre,  perfaqeson  nje tulle,  ne murin e ngrehines te perbashket qe quhet Aviacioni  Shqiptar. Lexo të plotë →

Talent ne fluturim; human, kurajoz e i pamposhtur, ne jete

( Monografi, kushtuar pilotit te klasit te dyte, te paharruarit Thanas Lili Papa)

Portretin e pilotit, ma do mendja se e ka pecaktuar me sakte- Iosif Visarionovic Stalini. Gjeniu I Revolucionit te Tetorit dhe strategu I fitores te popujve mbi fashizmin, duke folur mbi kete teme,  ka theksuar: “ … Pilot, do te thote:  koncentrim  vullneti,  karakteri dhe aftesie per te shkuar ne rrezik…”! Lexo të plotë →

( Monografi,  kushtuar  një  jete talenti, të pa fat)

Nuk  kanë  qënë  të  paktë  aviatorët që e kanë shkruar historinë e tyre,  me bujë e me zhurmë.  Ka dhe mjaft të tjerë,  të cilët janë “fikur”,  pa u ndjerë, mbasi  i kanë dhënë aviacionit shumëçka; prandaj nuk duhen harruar.  Njëri syresh ishte talenti i heshtur,  pilot i elitës fluturuese,  biondi vlerashumë  Roland Mandi Sofroni.  Rrallëherë kanë ardhur në aviacion njerëz të kompletuar si Rolandi,  të cilët dhanë atë që kishin e u larguan, në heshtje,  nga profesioni i tyre i dashur dhe nga jeta.  Vlerat e Rolandit ishin në shumë plane.  Ai nuk shkëlqeu vetëm në fluturim, ku kaloi shpejt,  nga njëri tip avioni,  në tjetrin dhe nga kushtet  më të thjeshtë  të motit në ato më të vështira,  por reflektoi tipare të rralla edhe në fusha të tjera të jetës. Lexo të plotë →

(Rrëfim i jetuar)

Në fluturim ngjajnë të pangjarat.  Nuk kanë thënë mëkot se:  “Aviacioni është atdheu i çudive”!  Po ta themi disi më kuptueshëm:  “ Në ajër ngjajnë ato që nuk ndodhin në tokë”!  Çudia i ka brenda të dy polet;  si plusin dhe minusin.  Kohëzgjatja e saj merr vetëm disa sekonda.  Ka raste kur vijë ndarëse bëhet e dhjeta apo më pak e sekondës.  Kohëzgjatja e rrjedhojave është tjetër gjë.  Çasti i vetëm që zgjat fare pak,  në një rast të pazakonshëm  është kufiri që ndan lavdinë nga e kundërta e saj.  Mjetet e lundrimit ajror,  mund të drejtohen nga një pilot apo nga një ekipazh.  Kur në aeroplan ndodhet vetëm një pilot,  ai vendos në vetmi  dhe vendimi i tij, e kufizon defektin,  kur është i drejtë,  ose e thellon atë më tej,  kur nuk është adeguat.  Në rastin kur veprohet në ekipazh,  përgjegjësinë e mban komandanti i ekipazhit dhe ai,  vendos “ veton”  lidhur me veprimet që duhen kryer;  të tjerët ndihmojnë, pa ngatërruar të parin,  por kurrsesi nuk janë inegzistentë.  Ka raste në të cilët një anëtar i ekipazhit e kap më shpejt parregullsinë dhe “ familjarizohet” më shpejt me të dhe  me qëndrimin e tij të drejtë,  mund të determinojë situatën e të bëhet protagonist, në atë ngjarje. Lexo të plotë →

( Monografi kushtuar Tajar Arap Ramadani (Skëndaj).

Kontributet e njerëzve,  për çuarjen e punëve përpara, nuk janë të njëjtë.  Kjo çështje nuk ka të bëjë  aq me pozicionin që mban individi në hierarkinë ushtarake sa me aftësitë organizative e drejtuese  që lidhen me nivelin dhe horizontin e tij,  por dhe me përkushtimin e tij në detyrë. Lexo të plotë →

Një kujtim i largët më vjen i mjegulluar,  nga koha e gjatë që ka kaluar dhe nga mosha e avancuar që përjetoj, si dëshmi  të atyre viteve të lavdishëm dhe i bëmave të atyre njerëzve të veçantë që nuk duhen harruar. Në këtë togkujtimesh mbresat që më ka lënë një njeri, i cili, nuk ishte si  gjithë të tjerët,  më nxiti të rrëmbej penën e të shkruaj këtë shkrim, si “lapidar” të mosharrimit.  Bëhet fjalë për të paharruarin Andrea Kule ( Ndrekën), i cili, gjykuar nga vlerat që shpalosi gjatë jetës aktive dhe më pas, nuk mund të harrohet. Prandaj, jomëkot e kam titulluar shkrimin, sido që është:” Përkushtim i merituar”. Lexo të plotë →

Të nderuar pjesëmarrës, në këtë ceremoni lamtumire! Po ndahemi, përgjithmonë, nga një njeri shumë i nderuar, nga i miri Fadil Nexhip Lelaj.

Çdo ndarje nga jeta, le mjaft dhimbje e brenga, pas. Ato nuk i ngjajnë njëra-tjetrës e përjetohen në forma e  me intensitete të ndryshëm. Por dhimbja mbetet dhimbje.  Tek ata që e ndiejnë më tepër, ajo është më e thellë e zgjat më shumë, në kohë. Të ndierin Fadil Lelaj, e donin dhe e nderonin gjithë sa e njihnin. Se i tillë ishte Ai. Fadili i kish bërë vend vetes e kish lënë gjurmë, kudo ku shkeli e kudo ku shërbeu, në mbrojtje të Atdheut. Tiparet e rralla humane dhe jeta aktive që përcolli mbeten mbresëlënëse dhe frymëzuese. Lexo të plotë →

( Historia e një ëndrre të parealizuar)

Një emër jo aq i njohur e aspak i komentuar në Aviacionin Shqiptar.  Kontributi i tij si fluturues ka diçka të veçantë; ndoshta të pa përsëritshëm. Ai nisi të lundrojë nëpër qiell, në vitet -1960 dhe 1961,pjesërisht në Shqipëri e pjesërisht jashtë vendit, atëherë, kur fluturuesit në vendin tonë numëroheshin me gishta. E nisi dhe e rifilloi, me shumë dëshirë fluturimin por, udhës u zhgënjye, për shkaqe që nuk vareshin prej tij.  Aviatorët e shumtë të pas këtyre viteve, nuk e njohin Rrapon, mbasi nuk kanë qenë pranë tij; ata që e kanë njohur, në atë kohë, mundet edhe ta kenë harruar  dhe asnjeri nuk ka shkruar për të. Me sa duket, ata që merren me këtë punë, kanë qenë mjaft të ngarkuar e nuk u ka premtuar koha të merren dhe me kontribute  afatshkurtër. Gjithsesi, kjo shënon një mangësi, e cila, kërkon tjetër qasje; pse jo dhe korrigjim. Lexo të plotë →